หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1539

เฉินผิงขบฟันแน่น เขารู้ว่าฟ่านเจียงเจตนาพูดเช่นนั้นก็เพื่อยั่วยุตน แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ

ขณะที่เจตจำนงสังหารโอบล้อมตัวเขาไว้ กลิ่นอายของเขาก็เล็ดลอดออกมาจากร่างด้วย

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็จ้องมองฟ่านเจียงตาเขม็งจนดูราวกับเขาอยากกัดฟ่านเจียงให้ตาย

ฟ่านเจียงจึงยิ้มเยาะอย่างชั่วร้าย "อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ถ้าหากแกมีปัญญาก็แค่ฆ่าฉันให้ได้ ถ้าแกทำไม่ได้ล่ะก็ฉันจะดื่มเลือดของแฟนแกให้หมดเกลี้ยงเลย ใครจะไปรู้กันเล่า บางทีฉันอาจจะ"

"ไปลงนรกซะ!"

เฉินผิงโกรธจัดเสียแล้ว

ในตอนนั้นเขาได้ล้มเลิกแผนการที่จะหลบหนีของตนเองไปแล้ว

การได้มองเห็นเฉินผิงโกรธจนหน้าแดงทำให้เขามีรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า

ในขณะเดียวกัน ร่างของเฉินผิงก็เปล่งแสงสีทองจางๆ ราวกับดาวตกระหว่างที่พุ่งเข้าไปหาฟ่านเจียง

ถึงกระนั้นฟ่านเจียงก็เลื่อนมือขวามาวางไว้บนหน้าอกของตนเองอย่างใจเย็น จากนั้นลำแสงก็พลันรวมเข้าด้วยกันทันที

ตู้ม!

ฟ่านเจียงเหวี่ยงหมัดแล้วชกใส่หน้าอกของเฉินผิง อันเป็นการปลุกกระตุ้นเครื่องรางช่วยชีวิตบนร่างของฝ่ายหลัง

สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้แก่ฟ่านเจียงก็คือ เครื่องรางช่วยชีวิตปลดปล่อยแสงสีแดงและพลังมหาศาลก็ทำให้ฟ่านเจียงถึงกับลอยกระเด็นถอยหลังไป

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ทรุดลงกับพื้น เมื่อเขาเหลือบมองตรงหน้าอกของตนเอง เครื่องรางก็ได้กลายเป็นผุยผงไปเสียแล้ว

นั่นเป็นตอนที่เฉินผิงรู้ว่าหากไม่ใช่เพราะเครื่องรางช่วยชีวิต เขาก็คงตายเพราะการโจมตีของฟ่านเจียงไปแล้ว

ฟ่านเจียงลุกขึ้นพลางเช็ดเลือดตรงมุมปาก "ช่างเป็นเครื่องรางงช่วยชีวิตที่น่าประทับใจเสียจริง อืม งั้นก็ขอดูหน่อยเถอะว่าต่อไปแกจะใช้อะไรมาช่วยชีวิตตัวเอง"

ทุกย่างก้าวที่ฟ่านเจียงเดินเข้ามาหาเฉินผิง กลิ่นอายของเขาจะทวีความรุนแรงและนำพาพลังกดดันอันอันแกร่งกล้ามาสู่ฝ่ายหลัง

เฉินผิงรู้ว่าด้วยพลังของเขาในยามนี้ หากยังสู้กับฟ่านเจียงต่อไปก็เท่ากับเอาไข่ไปกระทบกับหิน เขาจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้วสูดหายใจก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่นว่า "ได้เวลาออกไปแล้วล่ะ"

เมื่อเฉินผิงพูดจบก็กัดปลายลิ้นแล้วถ่มเลือดออกมาคำหนึ่ง