หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1540

ร่างของฟ่านเจียงลอยกระเด็นถอยกลับไปแล้วกระแทกเข้ากับเนินเขาที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ทำให้เนินเขาสั่นสะเทือน

ฟ่านเจียงมองเฉินผิงพลางกล่าวขึ้นมาว่า "ฉันไม่คาดคิดเลยว่าหลังจากเผาผลาญแก่นโลหิตแล้ว พลังของแกจะรุดหน้ามากขนาดนั้น ช่างน่าเสียดายที่แก่โลหิตของแกคงอยู่ได้ไม่นาน อย่างมากในอีกสิบห้านาที แกก็จะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ต้องวิงวอนขอความเมตตาจากคนอื่น"

"สิบห้านาทีก็เพียงพอให้ฉันฆ่าแกได้แล้ว"

เจตจำนงสังหารของเฉินผิงเกลื่อนใบหน้าของเขา ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะเผาผลาญแก่นโลหิตแล้ว ฉันก็ต้องฆ่าฟ่านเจียงให้ได้

"ฮ่าฮ่าฮ่า! แกไม่คิดว่าตัวเองมั่นใจในตัวเองมากไปหน่อยหรือไง? ต่อให้แกเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเอง แต่แกจะเทียบกับฉันได้ยังไงกัน? หึ แกมันก็แค่ไอ้เด็กสารเลวคนหนึ่งเท่านั้นแหละ" ฟ่านเจียงแผดเสียงหัวเราะลั่น ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยแววเย้ยหยัน

ถึงกระนั้นเฉินผิงก็ไม่สนใจคำยั่วยุของฟ่านเจียง อย่างไรเสียยามที่ฝ่ายแรกเหลือเวลาไม่มากนัก เขาก็ไม่สามารถเสียเวลาได้แม้สักวินาทีเดียว

ทันใดนั้นพื้นดินใต้เท้าของเฉินผิงก็สั่นสะเทือน และร่างของเขาก็พุ่งไปหาฟ่านเจียงราวกับลูกธนู

หมัดที่เปล่งประกายแสงสีทองพุ่งไปข้างหน้าด้วยพลังอันมหาศาลมากเสียจนสามารถทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าได้

สีหน้าของฟ่านเจียงพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที จากนั้นเขาก็หายตัวไปจากตรงนั้นทำให้หมัดของเฉินผิงปะทะเข้ากับเนินเขา

ตู้ม!

ทั่วทั้งเนินเขาสั่นสะเทือน หินปลิวว่อนและมีรอยแยกก่อตัวบนเนินเขาราวกับภูเขาไฟระเบิด

เฉินผิงขมวดคิ้วพลางสีหน้าบึ้งตึง

ถ้าหากฟ่านเจียงเอาแต่หลบเลี่ยงแทนที่จะต่อสู้กันซึ่งๆ หน้า พอหมดเวลาเมื่อไหร่ ฉันคงได้กลายเป็นคนไร้ประโยชน์จริงๆ แน่

"แกกลัวฉันแล้วใช่ไหมล่ะ?" เฉินผิงยั่วยุ

ฟ่านเจีงจึงยิ้มเยาะขึ้นมา "กลัวแกน่ะรึ? ก็อย่างที่ฉันบอกไปนั่นแหละ ต่อให้แกจะเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเองเพื่อฝืนเลื่อนระดับการบำเพ็ญฌาน แกก็ยังไม่คู่ควรที่จะเทียบกับฉันหรอก"

"ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ทำไมแกถึงเอาแต่หลบเลี่ยงฉันอยู่ล่ะ?" เฉินผิงเอ่ยถามอย่างเย็นชา

"ฉันรู้ว่าแกกำลังยั่วยุฉัน แต่แกรู้อะไรไหม? ฉันกำลังจะมอบโอกาสให้แก ฉันกำลังจะทำให้แกยอมแพ้เอง"

เมื่อพูดจบ กลิ่นอายของฟ่านเจียงก็โอบล้อมเขาไว้

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงโทสะที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในตัวเขา หลังจากเปล่งเสียงคำรามออกมา ก็ปรากฎรอยแดงในประกายแสงสีทองรอบตัวเขา

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฟ่านเจียงก็รู้สึกมุ่งมั่นที่จะชนะการต่อสู้ให้จงได้ จากนั้นกลิ่นอายของเขาก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

"เข้ามาเลย!" ฟ่านเจียงแผดเสียงร้อง เมื่อเขาพูดจบก็เหวี่ยงหมัดด้วยความรวดเร็วจนทำให้เกิดเสียงลมดังอู้อี้

ฟ่านเจียงรู้สึกตกตะลึงแล้วเขาก็เซถอยหลังไปสองสามก้าว ตอนนั้นเขาสัมผัสได้ถึงพลังที่น่าสะพรึงกลัวที่แผ่ไปทั่วทั้งร่างของตนเอง

ทันใดนั้นฟ่านเจียงก็แผดเสียงร้องเพราะบาดแผลที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าอก จากนั้นก็มีเลือดไหลออกมาอาบย้อมพื้นดินเอาไว้

ตอนที่ฟ่านเจียงก้มหน้ามองร่างกายที่เกิดบาดแผลของตัวเอง สายตาของเขาก็ท่วมท้นไปด้วยโทสะ

"แกคงประทับใจมากเลยสินะที่สามารถทำร้ายฉันจนเป็นแบบนี้ได้น่ะ"

ตอนที่เขาพูดจบ ก็มีหมอกดำปกคลุมตัวเขาแล้วมารวมตัวกันอยู่ตรงบาดแผลของเขาจนหายสนิทในที่สุด

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ขมวดคิ้วแน่น เขาไม่คาดคิดว่าการโจมตีเช่นนั้นก็ยังไม่สามารถสังหารฟ่านเจียงได้

ไม่อาจมองข้ามเจ้ายุทธ์ชั้นยอดได้เลยจริงๆ

"อีกที!" เฉินผิงร้องตะโกน จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขากำลังพลุ่งพล่าน

เมื่อกล่าวจบ เขาก็พุ่งเข้าไปหาฟ่านเจียงในชั่วพริบตา

แต่ฟ่านเจียงกลับเอาแต่ขยับถอยหลัง เพราะมีเจตนาที่จะหลบหลีกการโจมตีของเฉินผิง