หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1542

ขณะเดียวกัน รัศมีของเฉินผิงก็ค่อยๆ ดับวูบและจางหายไปในที่สุด

“เห้ย! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? ฉันเป็นอะไรไปหรือ?” เฉินผิงคำรามด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เขายังไม่ทันได้เจอแม่และช่วยชีวิตซูอวี่ฉี มากไปกว่านั้นคือเขายังไม่ทันได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตนเลยด้วยซ้ำ

ฉันจะตายแบบนี้งั้นหรือ?

เขาไม่อาจทำใจยอมรับความพ่ายแพ้ได้ ท้ายที่สุดแสงรัศมีของเขาก็หายวับไปในชั่วพริบตา ทันใดนั้นร่างของชายหนุ่มก็ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

เฉินผิงพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ก็พอจะรู้ว่าตนไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ

ทางฝั่งฟ่านเจียงเองได้ย่างเท้าไปข้างหน้าและมองเฉินผิงอย่างไม่แยแส

เป็นไปตามที่เขาทำนายไว้ไม่มีผิด ตอนนี้เฉินผิงช่างน่าสมเพชเหมือนลูกหมาที่หมดหนทางสู้

“แกมีของล้ำค่าอยู่มากมายติดตัวหนิ ฉันคิดว่าคงไม่ดีนักที่จะกำจัดแกในตอนนี้” ฟ่านเจียงพูดด้วยใบหน้ายิ้มเยาะ

เฉินผิงยังคงนิ่งเงียบ ขณะเดียวกันก็พยายามลุกขึ้นยืนด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

แม้ว่าพลังวิญญาณของเขาได้หมดไปแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังพยายามยืนขึ้นโดยใช้ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อที่ยังพอเหลืออยู่

หากจะต้องตายจริงๆ อย่างไรเขาก็จะไม่ยอมตายอย่างต่ำต้อย

ฟ่านเจียงที่เห็นเช่นนั้นก็เข้ามาเหยียบหัวของเฉินผิงในทันใด

ปั๊ก!

ร่างกายท่อนบนของเฉินผิงทรุดราบลงไปกับพื้น หลังจากที่พยายามผยุงตัวขึ้นด้วยความยากลำบาก

“หยุดดิ้นรนเถอะ ไร้ประโยชน์เปล่าๆ เอาเป็นว่าฉันจะช่วยให้แกตายอย่างไม่ทรมานมากนัก ถ้าแกมอบของล้ำค่าทั้งหมดให้ฉันตอนนี้”

ฟ่านเจียงมองเฉินผิงด้วยรอยยิ้มเย่อหยิ่งบนใบหน้า

“ฝันไปเถอะ!”

เฉินผิงจ้องฟ่านเจียงอย่างข่มขู่

ถึงรู้ว่ากำลังจะตาย แต่ชายหนุ่มจะไม่ยอมให้ฟ่านเจียงพรากอะไรไปจากเขาเด็ดขาด

ชายผู้มาใหม่ไม่แม้แต่เหลียวมองฟ่านเจียง กลับกันเขาเบนความสนใจไปที่เฉินผิงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำและเลือด

“เมื่อไหร่คุณจะได้บทเรียนว่าไม่ควรทำอะไรตามอำเภอใจสักที...”

ไม่ถึงชั่วครู่ คุณชี่เริ่มแกว่งมือ ลมอ่อนๆ โชยผ่านใบหน้าของเฉินผิง ทันใดนั้นชายหนุ่มพบว่าตนได้พละกำลังกลับคืนมาและสามารถยืนขึ้นได้เช่นเดิม

“คุณชี่...”

เฉินผิงหน้าเจื่อนขณะเผชิญหน้ากับคุณชี่

“ทำไมตอนมีโอกาสถึงไม่หนีไป? เพราะถูกเยาะเย้ยงั้นหรือ? หรือคำดูถูกนั่นมันหยามคุณหรือไง? คุณควรยั้งตัวเองไว้บ้าง กระเสือกกระสนทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ก็เหมือนการอ้อนวอนอยากตายนั่นแหละ! คุณไม่ได้โชคดีอย่างนี้ไปตลอดหรอกนะ และไม่มีใครมาช่วยคุณได้ทุกครั้ง รู้ไหมว่ามีกี่ชีวิตที่รออยู่ ชีวิตนี้ไม่ใช่ของคุณคนเดียว มีคนมากมายรอคุณอยู่ เข้าใจที่ผมพูดไหม?”

แม้ว่าสีหน้าคุณชี่จะนิ่งเรียบ แต่น้ำเสียงกลับดุดันราวกับคนเป็นพ่อที่กำลังสอนลูก

หน้าเฉินผิงเริ่มแดงก่ำพลางก้มหน้าต่ำราวกับว่าเป็นลูกที่กระทำความผิด

ตั้งแต่ปรากฎตัว ชายผู้มาใหม่กลับเมินเฉยต่อฟ่านเจียงที่ยืนอยู่ข้างๆ มาโดยตลอด นั่นยิ่งจุดชนวนความโกรธในตัวฟ่านเจียง

“ผมจะฆ่าเฉินผิง แล้วคุณเป็นใครบังอาจมาแส่เรื่องของผม” ฟ่านเจียงตะคอกใส่คุณชี่ด้วยใบหน้าเดือดจัด