คุณชี่ค่อยๆ หันมามองฟ่านเจียง และเอ่ยว่า “คุณฆ่าเขาไม่ได้”
“ทำไม?” ฟ่านเจียงถามกลับ
“เพราะผมมาถึงแล้วนี่ไง คุณจึงไม่มีสิทธิ์ฆ่าเขา” คุณชี่ตอบกลับด้วยท่าทีผ่อนคลาย
“หึ! ผมไม่มีโอกาสสู้กับคุณเมื่อยี่สิบปีก่อน แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว ใช่ว่าตอนนี้จะไม่มี”
รัศมีของฟ่านเจียงแผ่ขยายกว้างขึ้นในทันที
“เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ผมสามารถฆ่าคุณได้ด้วยน้ำมือของผม และตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นอยู่”
คุณชี่ยังคงสุขุม ขณะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ไยดี
แม้ว่าเขาจะยังนิ่ง แต่เขาก็มั่นใจในความคิดเช่นนั้น
ใบหน้าของฟ่านเจียงแสดงอารมณ์ขุ่นมัวในขณะที่เอื้อมมือคว้าดาบหัวเสือ
แต่ด้วยท่าทีเยือกเย็นของคุณชี่เริ่มทำให้ท้องไส้ของเขาปั่นป่วน ฟ่านเจียงจึงไม่กล้าพอที่จะโจมตี
ไม่นานฟ่านเจียงจึงเก็บดาบ
“เห็นแก่ความตั้งใจของคุณที่จะช่วยมัน ผมจะไม่ฆ่าเฉินผิงก็ได้ เพราะคนที่อยากให้เขาตายอย่างไรเสียก็คือสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นผมจะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงทำตามคำขอของพวกเขา”
หลังกล่าวจบ เขาก็หันกลับและเตรียมตัวจะจากไป
เขาไม่ได้มีความแค้นเฉินผิงเป็นการส่วนตัว แค่ถูกว่าจ้างจากจู้จื่อซาน อย่างไรเสียก็ไม่คุ้มที่จะเสี่ยงชีวิตไปต่อสู้กับคนอย่างคุณชี่
ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขาไม่แน่ใจว่าเขาจะสู้คุณชี่ได้หรือไม่
“ผมอนุญาตให้คุณไปได้แล้วงั้นหรือ” คุณชี่ถาม
ฟ่านเจียงสะดุ้ง “คุณต้องการอะไรอีก บอกแล้วไงว่าผมจะไม่ฆ่าเขาแล้ว!”
“แต่ผมจะฆ่าคุณ!” คุณชี่ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
คำพูดเหล่านั้นวิ่งวนในหัวของฟ่านเจียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ประโยคสั้นๆ ที่ทำให้เขาสั่นเทาและเผลอผงะถอยหลัง
“ผมไม่กลัวหรอก! เพราะถ้าหากสู้กัน ทั้งคุณและผมก็ไม่มีใครรอด”
ฟ่านเจียงดูเชิงคุณชี่อย่างระมัดระวัง ขณะเอ่ยออกไป
“เราสองคนงั้นหรือ?” คุณชี่หัวเราะ “เก่งแต่ปากจริงๆ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...