หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 156

“เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องนี้พี่จัดการเองได้...”

เฉินผิงไม่อยากให้หวังหันหันวุ่นอยู่กับเรื่องนี้ เขาชี้แจงเรื่องนี้กับหลินเทียนหู่ไว้ล่วงหน้าแล้ว และคาดว่าหลินเทียนหู่ก็น่าจะจัดการเรียบร้อยแล้วเช่นกัน!

หวังหันหันไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะมีความสามารถนั้นที่จะให้บริษัทเทียนเหม่ยเซ็นสัญญาได้ ที่เฉินผิงพูดแบบนี้ก็เพียงเพราะไม่อยากให้เธอกังวลก็เท่านั้น

หวังหันหันไม่ได้พูดอะไร แต่แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเงียบๆแล้วโทรหาเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง!

ไม่นานนัก หวังหันหันก็สะพายกระเป๋าออกไป เธอไม่ได้เรียกเฉินผิง เพราะเธออยากใช้ความสัมพันธ์เป็นตัวไกล่เกลี่ยก่อน แล้วค่อยให้เฉินผิงออกมาพบ ซึ่งแบบนี้จะง่ายกว่า!

พอเรียกรถแท็กซี่ได้ หวังหันหันก็มาถึงชั้นล่างของบริษัทเทียนเหม่ย อาคารของสำนักงานสูงกว่าสิบชั้น ตั้งอยู่บนถนนที่คึกคักเจริญหูเจริญตา ในวงการอุตสาหกรรมเคมีรายวัน เทียนเหม่ยก็เป็นบริษัทชั้นนำเช่นกัน

เมื่อหวังหันหันเดินมาถึงหน้าประตู ก็ถูกการ์ดรักษาความปลอดภัยรั้งตัวไว้ “คุณมาทำอะไรครับ”

“พี่การ์ดคะ ฉันมาหาหลี่เจี้ยน หัวหน้าแผนกหลี่ค่ะ!”

หวังหันหันพูดตอบการ์ดอย่างสุภาพ

“บริษัทของเรามีข้อกำหนดคือ คุณต้องให้คนออกมารับถึงจะสามารถเข้าไปได้ครับ...”

การ์ดมาขวางทางหวังหันหันแล้วกล่าว

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เธอเพียงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาหลี่เจี้ยนเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง

หลังจากนั้นไม่นานนัก ชายหนุ่มในชุดสูทพร้อมกับรองเท้าหนัง เส้นผมที่ถูกสเปรย์ฉีดผมจัดทรงไว้และสวมแว่นตาก็เดินออกมา

“หลี่เจี้ยน...”

หวังหันหันรีบโบกมือเรียกหลี่เจี้ยน

หลี่เจี้ยนเดินมาหาหวังหันหันอย่างรวดเร็ว หลังจากที่การ์ดรักษาความปลอดภัยเห็นหลี่เจี้ยน เขาก็ตะโกนออกมาว่า “สวัสดีครับหัวหน้าหลี่!”

“นี่คือเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ทีหลังนายดูก่อน เธอกำลังมาบริษัทของเรา ไม่อนุญาตให้ขัดขวางเธอ...”

หลี่เจี้ยนกล่าวตำหนิการ์ดรักษาความปลอดภัยคนนั้น

หลี่เจี้ยนสวมบทบาทเป็นขุนนาง ท่าทางแบบนั้นรวมกับเขาเป็นขุนนางชั้นสูง!

“ครับใช่ครับ...” การ์ดผู้นั้นพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หันหัน ตามฉันเข้ามาเถอะ...” หลี่เจี้ยนพาหวังหันหันเดินเข้าไปในบริษัท

“ถุย! นี่มันอะไรกัน...” มองดูแผ่นหลังของหลี่เจี้ยน การ์ดคนนั้นก็ถุยน้ำลายใส่ตามไปอย่างโมโห!

“หลี่เจี้ยน นายนี่ปลอมแปลงได้ไม่เลวเลยนะ”

หวังหันหันพูดออกไปอย่างรู้สึกปลง

“เรื่องปกติน่า...” หลี่เจี้ยนยิ้มเล็กน้อย

เมื่อเข้ามาในสำนักงาน หลี่เจี้ยนก็รินกาแฟให้หวังหันหันหนึ่งถ้วย

หวังหันหันสำรวจไปทั่วสำนักงานที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยสายตาที่มีความอิจฉาเล็กน้อย เป็นเพื่อนร่วมชั้นเหมือนกันแท้ๆ แต่ตอนนี้ได้รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าแผนกแล้ว แต่ตัวเธอเองเพิ่งจะหางานทำได้!

“งานเลี้ยงรุ่นเมื่อคืนนี้ ไม่มีใครแจ้งนายเลยเหรอ”

หวังหันหันรับกาแฟมาและถามหลี่เจี้ยน

ถึงอย่างไรก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันทั้งนั้น แล้วยังอยู่เมืองเดียวกัน งานเลี้ยงรุ่นเมื่อวานไม่น่าจะไม่แจ้งหลี่เจี้ยนได้ ยิ่งไปกว่านั้นการปลอมแปลงของหลี่เจี้ยนในตอนนี้ก็ไม่เลวเลย!

“แจ้งแล้วล่ะ แต่ฉันไม่ได้ไป ฉันมีหลายอย่างที่ต้องทำ จะมีเวลาว่างมากขนาดนั้นได้ยังไง นี่ ฉันได้ยินมาว่าเหลิ่งปิงก็ไปด้วยเหรอ”

ในสายตาของหลี่เจี้ยนมีความเหยียดหยามเล็กน้อย ดูออกได้ชัดเลยว่าเขาเกลียดเพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้ดังนั้นเขาจึงไม่ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่น!

พอได้ยินหลี่เจี้ยนพูดถึงเหลิ่งปิง ใบหน้าของหวังหันหันก็แสดงท่าทีกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาทันที!

ตอนแรกตอนอยู่โรงเรียน หลี่เจี้ยนเคยตามจีบเธอ เพียงแต่ว่าขณะนั้นเหลิ่งปิงมีชื่อเสียงมากที่โรงเรียน หวังหันหันก็เลยถูกดึงดูด จึงไม่ได้ตอบรับการตามจีบของหลี่เจี้ยน

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หลี่เจี้ยนก็ถือว่าเหลิ่งปิงเป็นศัตรู อีกทั้งเขายังตั้งใจขยันทำงานให้แข็งแกร่ง หลังจากเรียนจบด้วยคะแนนเกียรตินิยม ก็ได้เข้าทำงานที่เทียนเหม่ย หลังจากนั้นมาสองสามปี เขาก็ได้รับตำแหน่งหัวหน้าแผนก...

“เหลิ่งปิงก็ไป ตอนนี้เขาคบกับจังเหมี่ยวแล้ว...”

หวังหันหันกล่าวอธิบาย

เหตุผลที่หวังหันหันปฏิบัติตามคำอธิบายของหลี่เจี้ยน ก็คือเธอหวังว่าหลี่เจี้ยนจะไม่รังเกียจเรื่องที่โรงเรียนก่อนหน้านี้และเรื่องที่ท้ายที่สุดแล้ว หวังหันหันก็ต้องขอความช่วยเหลือเขา...

“พวกเธอเลิกกันแล้วเหรอ” หลี่เจี้ยนถามเบาๆ