หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1563

วิธีนี้ไม่ใช่แค่โน้มน้าวทุกคนบนเกาะเผิงไหล แต่ยังโน้มน้าวขุนนางระดับสูงในวังให้เชื่อว่าเทพเจ้ามีอยู่จริง

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่รู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ที่เสกวงแหวนอาคมขึ้นมา

“เทวทัณฑ์อยู่เบื้องบนเรา ทุกคนจะต้องตาย นี่คือผลของการลบหลู่ดูหมิ่น!” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างจองหองกับทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา

คำพูดของเขาทำให้ทุกคนหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดเพราะพวกเขาพยักหน้าอย่างร้อนรนขณะที่กล่าวว่าพวกเขาคงไม่มีวันกล้าลบหลู่ดูหมิ่นเทพเจ้า

หูหม่าซือและจ้าวฉวางที่ซวนเซจากแรงปะทะค่อยๆ ยืนทรงตัว

พวกเขาไม่รู้ว่าเฉินผิงทำได้ยังไงในขณะที่พวกเขาจ้องมองดูฝุ่นละอองที่คลุ้งตลบอยู่เบื้องหน้า

“ใครบอกล่ะว่าทุกคนจะต้องตายด้วยเทวทัณฑ์?”

ในเวลานี้ เฉินผิงเดินออกมาจากม่านหมอกของฝุ่นละอองอย่างช้าๆ

ทุกคนรวมทั้งชายหนุ่มผู้นั้นต่างตกตะลึงพรึงเพริด ดวงตาพวเขาเบิกตาอย่างไม่อยากจะเชื่อกับภาพที่เห็น

ในช่วงเวลานี้เองที่เฉินผิงได้ทำลายความเลื่อมใสที่พวกเขามีต่อเทพเจ้าจนป่นปี้

เพราะเฉินผิงได้เรียกร่างเกราะทองงคำขึ้นมาแล้วในยามที่ถูกคาถาเทวทัณฑ์เล่นงาน เขาจึงไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน แม้แต่เสื้อผ้าของเขาก็ไม่ขาดวิ่นเลยสักนิด

“อะไรกันเนี่ย? ปะ-เป็นไปได้ยังไง?”

ชายหนุ่มรู้สึกสับสนในขณะที่เขามองไปยังเฉินผิง “แกเป็นใคร?”

เฉินผิงค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้กับชายหนุ่มด้วยสายตาที่เย็นยะเยือกและถามว่า “ไม่สำคัญหรอกว่าผมเป็นใคร จะให้ถูกต้องถามว่าคุณนั่นแหละเป็นใคร ทำไมคุณถึงกลืนกินพลังวิญญาณของผู้อื่น? ถึงว่าสิผู้คนที่อยู่ที่นี่ไม่สามารถพัฒนาพลังได้ ทั้งๆ ที่เกาะแห่งนี้ยังมีพลังวิญญาณเหลือคณานับขนาดนี้ มันไม่ผิดธรรมชาติไปหน่อยเหรอ? คุณจะต้องเข้าไปแทรกแซงพลังวิญญาณพวกนี้แน่ๆ”

ชายหนุ่มถอยหลังไปสองสามก้าว เขาตกตะลึงกับคำถามทั้งหมดที่เฉินผิงกำลังซักถามอยู่เพราะเขาไม่รู้คำตอบของคำถามเหล่านี้ด้วยซ้ำ

“แกพูดเพ้อเจ้ออะไรกัน? ฉันไม่เข้าใจ...”

เขายังคงถอยหลังก่อนจะแสดงสีหน้าที่มืดมนต่อไป “ทุกคน บุก! จับคนพวกนี้ให้หมด!”

องครักษ์หลายสิบคนพุ่งเข้าโจมตีเฉินผิง หูหม่าซือ และจ้างฉวางตามคำสั่งของเขา

ทันใดนั้น เฉินผิงก็ปล่อยพลังระเบิดอันมหาศาลออกมา ก่อนที่องครักษ์หลายสิบคนนั้นจะทันได้เข้ามาถึงตัวเขา พวกเขาก็ล้มลงบนพื้นจากผลของพลังที่รุนแรงและไม่สามารถขยับตัวได้เลย

ชายหนุ่มสร้างกริชสีดำขึ้นมาอย่างฉับพลันและพุ่งเข้าโจมตีเฉินผิงด้วยการพยายามใช้กริชแทงเขา

เคล้ง!

ด้วยความหวาดกลัว ชายหนุ่มจึงเอ่ยถึงพ่อของเขาโดยพยายามใช้สถานะของพ่อเพื่อข่มขู่เฉินผิง

“ตู้จือเถิงเหรอ?” เฉินผิงแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ผมไม่สนใจหรอก ตอบคำถามที่ผมเพิ่งถามคุณตามความจริงเถอะ”

“ฉันไม่รู้! ฉันไม่รู้ว่าแกพูดถึงเรื่องอะไร!”

ชายหนุ่มส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง

“คุณไม่รู้เหรอ?” สีหน้าของเฉินผิงมืดมนและพลังที่แผ่ออกมาจากตัวเขาก็รุนแรง

ชายหนุ่มคุกเข่าลงทันทีและหมอบอยู่แทบเท้าของเฉินผิง

“ฉันไม่รู้จริงๆ ! ฉันสาบานได้!”

เขากลัวจนแทบเป็นง่อย

สีหน้าของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก ในขณะที่พวกเขาเฝ้าดูองค์ชายรัชทายาทวิงวอนขอความเมตตาอยู่ตรงหน้าเฉินผิง ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกได้ผุดขึ้นมาในใจของพวกเขา