หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1567

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงจึงไม่พูดอะไรอีกและลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวตามตู้หนานไป

“เดี๋ยวก่อน!” ในขณะที่เฉินผิงกำลังจะจากไป ทันใดนั้นตู้จือเถิงก็ตะโกนออกมา “คุณครับ ผมขอทราบชื่อของคุณได้ไหม?”

แม้ว่าจะสนทนากันมานาน แต่ตู้จือเถิงก็ยังไม่รู้จักชื่อของเฉินผิง

“เฉินผิงครับ” เฉินผิงบอกชื่อของตัวเองอย่างใจเย็น

บรรยากาศแปรเปลี่ยนเป็นความน่าอึดอัดเมื่อเขาพึมพำชื่อของเขา

สีหน้าของตู้จือเถิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง แม้แต่ท่าทางที่ตู้หนานมองเฉินผิงก็ยังเปลี่ยนไปอย่างมาก

หลังจากผ่านไปสักพัก ตู้จือเถิงจึงถามว่า “คุณรู้จักคนที่ชื่อตู้ต๋าหรือเปล่า?”

เฉินผิงพยักหน้า “รู้จักครับ ผมคือคนที่ฆ่าเขา”

เมื่อได้ยินเฉินผิงยอมรับสิ่งที่เขาทำ ตู้จือเถิงก็สูดหายใจลึกๆ และพยายามสงบสติอารมณ์

จากนั้นเขาจึงทำลายความเงียบในขณะที่พูดว่า “ตู้ต๋าคือพี่ชายของผม ความปรารถนาของเขาแรงกล้าเกินไป มันจึงลงเอยด้วยชีวิตของเขา ผมรู้เรื่องนิดหน่อยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคุณกับพี่ชายของผม เขารนหาเรื่องเองทั้งหมด เพราะเขาเชื่อเรื่องไร้สาระที่จู้จื่อซานพ่นออกมา!”

เฉินผิงประหลาดใจที่ได้ยินถ้อยคำของตู้จือเถิง ตอนแรกเขานึกว่าตู้จือเถิงจะเดือดดาลในทันทีและพยายามฆ่าเขา เขาไม่นึกเลยว่าตู้จือเถิงจะพูดเช่นนี้

ดังนั้นเฉินผิงจึงพูดไม่ออก

“คุณเฉิน เราไปกันเถอะ” ตู้หนานเอ่ยอย่างฉับพลันเพื่อพยายามคลายความตึงเครียดที่น่าอัดอึดในบรรยากาศในขณะที่เขานำทางเฉินผิงและคนอื่นๆ ออกไป

ถึงแม้ว่าสีหน้าของตู้หนานจะไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่เห็นได้ชัดว่าเขาพูดน้อยลง

“พวกคุณทุกคนควรพักที่นี่ ทุกวันจะมีคนมาคอยดูแลหากพวกคุณต้องการอะไร”

ตู้หนานจากไปหลังจากจัดหาห้องสองห้องให้กับเฉินผิงและคนอื่นๆ

หลังจากที่ตู้หนานเดินจากไปแล้ว หูหม่าซือจึงมองเฉินผิง “เมื่อครู่นี้คุณบอกชื่ออื่นออกไปไม่ได้เหรอไงกัน ฮะ?”

เฉินผิงพยักหน้า “ผมก็กำลังคิดเหมือนกัน”

“ฉันจะไปด้วย” จ้าวฉวางอยากมีส่วนร่วมด้วยเช่นกันหลังจากได้ฟังแผนการของทั้งสองคน

“นายไม่ควรไป จากความแข็งแกร่งของนายตอนนี้ นายหนีไม่รอดแน่ถ้าเราถูกจับได้!” เฉินผิงปฏิเสธจ้าวฉวางทันที

ค่ำคืนมาถึงในไม่ช้า ร่างของคนสองคนรีบรุดออกไปที่ด้านหลังของวังในความมืด

ร่างของคนสองคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฉินผิงกับหูหม่าซือ

หลังจากหลบเลี่ยงองครักษ์ทั้งหมดมาได้ ทั้งสองคนก็มาถึงด้านหลังของวัง และเจอเข้ากับกำแพงที่ขวางทางพวกเขาไว้

“ทำไมทางเดินถึงหายไปล่ะ?” หูหม่าซือถามด้วยความสับสน

“ไม่แปลกหรอกที่ทางเดินหายไป นี่หมายความว่าที่นี่ต้องมีกับดักแน่ๆ “ เฉินผิงเอ่ยก่อนจะมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง