หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1568

หูหม่าซืออดหัวเราะไม่ได้เมื่อเขาเห็นท่าทางของเฉินผิงในขณะก้มลงไปเพื่อหากับดัก

เฉินผิงหยุดชะงักและหันกลับมามองหูหม่าซือ “คุณขำอะไร หูหม่าซือ?”

“ผมขำท่าทางที่หากับดักของคุณน่ะสิ ต่อให้พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว คุณก็ยังหามันไม่เจอหรอก” หูหม่าซือตอบ

“งั้นผมจะหามันยังไงดีล่ะ?” เฉินผิงถาม

“คุณลืมไปแล้วเหรอว่าผมทำอาชีพอะไร? แค่กับดักมันจะเล็ดลอดสายตาผมไปได้ยังไง”

ในขณะที่หูหม่าซือพูดเช่นนั้น เขาก็หยิบเครื่องรางออกมาและเริ่มพึมพำ ทันใดนั้นเครื่องรางก็เริ่มเปล่งแสงสีเขียวอ่อนออกมา

แสงสาดส่องไปทั่วบริเวณ และไม่นานนักจุดเรืองแสงก็เริ่มสั่นไหวในมุมลับ

“กับดักอยู่ตรงนั้น”

หูหม่าซือสังเกตเห็นจุดที่สั่นไหวและเดินตรงเข้าไปโดยพร้อมที่จะกดกับดัก

แต่ทว่าเฉินผิงห้ามเขาไว้ เขาส่ายหัวก่อนจะกลั้นหายใจเพื่อฟังให้ดีๆ

จากนั้นเขาจึงชำเลืองมองหูหม่าซือที่เข้าใจความหมายของเขาในทันทีและค่อยๆ กดกับดัก

ในไม่ช้ากำแพงที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็ถอยหลังไป และทิวทัศน์อีกแห่งก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขา

ในยามที่ประตูกลเปิดออก เฉินผิงและหูหม่าซือก็เข้าไปข้างในและจัดการองครักษ์สองคนด้วยการทำให้พวกเขาสลบไป

องครักษ์ทั้งสองคนไม่เห็นด้วยซ้ำว่าผู้บุกรุกคือใครก่อนที่ความมืดจะกลืนกินพวกเขาแล้วหมดสติไป

เฉินผิงและหูหม่าซือรู้สึกตื่นเต้นในขณะที่พวกเขามองดูทิวทัศน์ที่เหมือนโอเอซิสเบื้องหน้าพวกเขา ยังมีที่คฤหาสน์แห่งหนึ่งอยู่ใกล้ๆ กันด้วย

ดูเหมือนว่าที่แห่งนี้คือใจกลางของเกาะเผิงไหล พวกเขาแน่ใจว่าผู้ที่กำลังควบคุมเกาะแห่งนี้ย่อมอาศัยอยู่ที่นี่

พวกเขาทั้งสองคนเดินตรงไปยังคฤหาสน์อย่างระแวดระวัง

แต่ทว่าในไม่ช้าก็มีม่านของพลังจำกัดเขตขวางทางเดินของพวกเขาไว้

“พลังจำกัดเขตนี้แข็งแกร่งมาก”

ใบหน้าของหูหม่าซือเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ในทางกลับกัน เฉินผิงกลับขมวดคิ้ว เขายื่นมือออกไปอย่างนุ่มนวลและรู้สึกได้ว่าฝ่ามือของเขาสัมผัสกับบางสิ่งที่แข็งและผ่านเข้าไปไม่ได้

เฉินผิงปลดปล่อยพลังวิญญาณของเขาอย่างช้าๆ เพื่ออยากผ่านทะลุพลังจำกัดเขตที่อยู่ตรงหน้าเขา

ครืน...

ตู้จือเถิงรีบรุดนำผู้คนออกมามาที่นี่ ใบหน้าของเขามืดมนเมื่อพวกเขาเปิดประตูกลและสังเกตเห็นองครักษ์สองคนที่หมดสติ

ในช่วงเวลานั้นเอง คลื่นที่ไม่สิ้นสุดของพลังที่น่ากลัวได้หลั่งไหลออกมาจากคฤหาสน์

ตู้จือเถิงสั่นไปทั้งตัวในขณะที่เขาสัมผัสได้ถึงพลังที่น่ากลัวนี้

เขาดึงความกล้าหาญออกมาและค่อยๆ มุ่งหน้าตรงไปยังที่คฤหาสน์ในขณะที่เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

พวกเขาได้ทำบาปอันใหญ่หลวงด้วยการปล่อยให้ใครบางคนแทรกซึมเข้ามาในดินแดนต้องห้าม

หลังจากผ่านกำแพงของพลังจำกัดเขตแล้ว ตู้จือเถิงก็ทรุดลงบนพื้นพร้อมกับเสียงดังตุ้บและคลานตรงไปยังคฤหาสน์

เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเขาในขณะที่เขาเสียใจต่อการตัดสินใจที่ปล่อยให้เฉินผิงและคนอื่นๆ พักอยู่ในวัง

เขาไม่คาดคิดเลยว่าพวกเขาจะค้นพบดินแดนต้องห้ามและแอบเข้ามาด้วยซ้ำ

เป็นเพราะว่าสีหน้าของเฉินผิงดูไม่เปลี่ยนแปลงตอนที่เขาใช้ปราณสัมผัสสำรวจบริเวณนี้

ดังนั้นแล้ว ตู้จือเถิงจึงคิดว่าเฉินผิงไม่น่าจะค้นพบอะไร