หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1571

เทพพยัคฆาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดที่ได้ยินหูหม่าซือเรียกเขาว่า สัตว์อสูร

รัศมีพุ่งออกมาจากร่างของเทพพยัคฆาและโจมตีหูหม่าซือทันที เขากัดฟันกรอดและทรุดตัวลงกับพื้น หน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่เข้าครอบงำจนทั่วร่าง

เห็นดังนั้น จ้าวฉวางหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัวทันที เพราะเขาไม่เคยเจออสูรร้ายแบบนี้มาก่อน

ในทางกลับกัน เฉินผิงกำลังขมวดคิ้วเคร่งขรึม

“ท่านเทพพยัคฆา คนผู้นี้แหละครับคือเฉินผิง” ตู้จือเถิงพูด พลางชี้ไปที่เฉินผิง

เทพพยัคฆายืนขึ้นและโน้มตัวลงช้าๆ ไปทางเฉินผิง รัศมีพลังของเขาชัดเจนมากขึ้นเมื่อเขาเข้าใกล้

รัศมีนี้แตกต่างจากมนุษย์มาก เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเขาเป็นอสูรร้ายจริงๆ ไม่ใช่มนุษย์ที่ปลอมตัวเป็นสัตว์ประหลาด

มีเพียงสัตว์อสูรที่บรรลุขั้นผู้จำแลงเหนือขั้นวิญญาณใหม่เท่านั้น ที่สามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ว่าสัตว์อสูรทุกตัวที่บรรลุขั้นผู้จำแลงแล้วจะสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้เสมอไป

แม้ว่าสัตว์ร้ายชนิดนี้จะสามารถเปลี่ยนร่างของมันให้มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ได้ แต่หัวเสือของมันก็บ่งบอกถึงการแปลงกายที่ไม่สมบูรณ์

เป็นไปได้ว่าสัตว์ร้ายตัวนี้ไม่ได้บรรลุขั้นผู้จำแลงด้วยความเพียรของตัวมันเอง แต่ได้มาจากการไปดึงเอาพลังวิญญาณจากภายนอกแทน เป็นผลให้พลังที่ยืมมานั้นกระจัดกระจายและส่งผลให้การแปลงร่างไม่สมบูรณ์

"อ๊ากกก!" ตู้หนานร้องขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณแห่งความกลัวเมื่อเทพพยัคฆาเข้ามาใกล้ ซึ่งทำให้ตู้จือเถิงใจหายวูบ

“ท่านเทพพยัคฆา นั่นลูกชายของข้าเอง โปรดยกโทษเขาด้วยที่เสียมารยาท ข้าจะลงโทษเขาอย่างสาสมเองสำหรับความไม่รู้ประสาของเขา” เขาขอร้องเทพพยัคฆา

อย่างไรก็ตาม เทพพยัคฆาไม่ได้สนใจเขา แต่กลับจ้องมองเฉินผิงอีกครั้ง

แววตาโลภส่องประกายผ่านดวงตาของเขา ราวกับเขามองเห็นเหยื่อตรงหน้าขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ตู้จือเถิงไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงไม่สูญเสียพลัง

“แกคิดว่ายากร่อนพลังไร้สาระนี่ จะสลายความแข็งแกร่งของฉันไปได้งั้นหรือ?”

เฉินผิงกล่าว ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับเทพพยัคฆา “แกบังอาจจำแลงตัวว่าเป็นอมตะ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นแค่สัตว์อสูรเนี่ยนะ”

“แกมันก็พวกเด็กขั้นวิญญาณใหม่ กล้าดียังไงมาพูดจาแบบนี้” อสูรร้ายตะคอกอย่างเย้ยหยัน

“ถ้าแกบรรลุขั้นผู้จำแลงได้จริง แกจะยังมีหัวเสืออยู่ได้ยังไงล่ะ แกคงจะไปดึงเอาพลังที่ไม่ใช่ของตัวเองมา ตอนนี้พอมันสะท้อนกลับ แกเลยกลายเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่เสือก็ไม่เชิงอย่างนี้ไงล่ะ” เฉินผิงพูดอย่างตลกขบขัน

รูม่านตาของเทพพยัคฆาขยายออก ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ “เป็นอย่างนั้นแล้วจะทำไม ยังไงข้าก็มีพลังมากพอที่จะกำจัดเจ้าก็แล้วกัน”

ทันใดนั้นเอง เทพพยัคฆาก็ปล่อยพลังแหวกอากาศออกไป เป็นรอยประทับปรากฏขึ้นในเสี้ยววินาทีก่อนที่จะจางหายไปในร่างของเฉินผิง