หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1572

เห็นได้ชัดว่าเทพพยัคฆาไม่ต้องการทำร้ายเฉินผิง แต่ต้องการควบคุมเขาและครอบครองร่างกายของเขาแทน

รอยประทับเริ่มแพร่กระจายอย่างรวดเร็วผ่านร่างกายเข้าไปภายในจิตใจของเฉินผิง ราวกับจะควบคุมความคิดของเขา

เฉินผิงยิ้ม แสงสีทองพุ่งวาบไปทั่วจิตวิญญาณของเขาและทำให้ตราประทับนั้นหายไปในทันที เทพพยัคฆายิ่งหน้าตาถมึงทึงมากกว่าเดิม

"แกเป็นใคร? ปราณสัมผัสของเจ้า ทรงพลังขนาดนี้ได้อย่างไร" เขาถามด้วยความประหลาดใจ "เป็นไปไม่ได้ในยุคนี้"

"ฉันเป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญคือแกเป็นใคร ทำไมแกถึงดึงเอาพลังวิญญาณของชาวเกาะผ่านเทวรูปหินเหล่านั้น? จุดประสงค์ของแกคืออะไรกันแน่?" เฉินผิงสอบถามเทพพยัคฆาอย่างดุดัน

ดวงตาของสัตว์อสูรเบิกกว้าง “เจ้ารู้ได้อย่างไร? ใช่! ทุกคนที่นี่ให้พลังของพวกเขาแก่ข้า ข้าสอนให้พวกเขาใช้พลังวิญญาณเพื่อเตรียมพวกเขาให้พร้อมสำหรับการเริ่มต้นบำเพ็ญเพียร นอกจากนี้ข้ายังได้กำจัดโรคภัยไข้เจ็บและเพิ่มอายุขัยให้กับพวกเขาอีกหลายสิบปี แล้วทำไมข้าไม่ดูดซับพลังวิญญาณของพวกเขาเป็นการตอบแทนไม่ได้ ข้าคือพระเจ้าของที่นี่ ทุกสิ่งที่พวกเขามีล้วนเป็นของข้า "

แสงสว่างจางๆ เริ่มปรากฏขึ้นรอบๆ เทพพยัคฆาตามคำพูดเหล่านั้น

ตู้จือเถิงกับตู้หนานคุกเข่าลงเมื่อเห็นฉากนั้น พร้อมกับกดหน้าผากแนบกับพื้นเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ

เฉินผิงเย้ยหยัน “ไม่มีทางที่สัตว์อสูรอย่างแกจะมีพลังเช่นนี้ หยุดยกหางตัวเองแล้วบอกฉันมาว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้กันแน่”

“เจ้ากล้าดีอย่างไรที่กล่าวหาเทพอย่างข้าว่าเป็นสัตว์อสูร!” เทพพยัคฆาเดือดดาล

“นายกล้ามากนนะ เฉินผิง” ตู้จือเถิงตักเตือน "เพราะพระคุณของท่านเทพพยัคฆาถึงทำให้เรามีทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ ท่านคือเทพแห่งเกาะเผิงไหล ฉันสามารถพิสูจน์ให้นายดูได้ นายไม่มีทางรอดไปได้หรอกนะ ถ้าคิดจะต่อต้านเขา"

เฉินผิงตะคอก "ตลกมาก! จะให้บูชาเสือพูดได้เนี่ยนะ"

"อวดดี! ข้าจะแสดงให้แกเห็นถึงอนุภาพพลังที่แท้จริงของข้า นี่สำหรับที่แกดูหมิ่นข้า!"

เทพพยัคฆาปล่อยพลังด้วยความโกรธ เขากวาดมือไปทางเฉินผิง เพื่อพยายามจะทำร้ายเขา ร่างของเขาเปล่งประกายราวกับเป็นเทพบุตรจริงๆ

"เป็นไปได้อย่างไร?" เขาขมวดคิ้วด้วยความตกตะลึง

เหมือนมีประกายแวววาวส่งผ่านดวงตาของเขา เทพพยัคฆาส่งกระแสจิตไปที่เฉินผิงเพื่อจะสืบหาตัวตนที่แท้จริงของฝ่ายตรงข้าม

แสงสีทองรอบตัวเฉินผิงก็สั่นระริกขึ้นมาและกระแทกพลังจิตของเทพพยัคฆาสะท้อนกลับไปทันที

เมื่อได้เห็นความล้มเหลวของตนเอง เทพพยัคฆาถอยหลังไปสองก้าวและเปล่งเสียงคำรามที่ฟังดูราวกับสัตว์ร้ายมากกว่าเป็นเสียงของมนุษย์

จากนั้นเขาก็คว้าคทาของเขา เพชรพลอยที่ประดับประดาอยู่ตรงหัวคทาเริ่มฉายแสงเจิดจ้าส่องไปทั่วพื้นที่ แม้แต่เฉินผิงก็ไม่อาจหลบเลี่ยงแสงนั้นได้

เขาพยายามใช้แสงสีทองของตนเองสาดส่องโต้กลับแสงที่ทำท่าจะกลืนกินเขา แต่แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพียงใด แสงสีทองของเขาก็ยังดูสลัวไปเมื่อเทียบกับแสงของฝั่งตรงข้ามที่โจมตีเข้ามา