หลี่เจี้ยนที่เพิ่งเดินออกจากออฟฟิศมาก็บังเอิญพบกับชายหญิงที่เดินมาคู่หนึ่ง และที่แขนยังสวมปอกพันแผลอยู่!
สองคนนี้คือเซียวเหล่ยและเกิ่งซานซาน และพวกเขาก็มาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องสัญญาด้วย!
บริษัทเทียนเหม่ย ตระกูลเซียวได้หารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปแล้วไม่น้อย โดยพื้นฐานนี่เรียกว่าการรื้อถอนลงมา และผู้จัดการระดับกลางหลายคนของบริษัทเทียนเหม่ยก็ล้วนเคยได้รับผลประโยชน์จากตระกูลเซียวกันทั้งนั้น
เมื่อหลี่เจี้ยนเห็นเซียวเหล่ยเข้ามาด้วยตนเอง เขาก็รีบวิ่งไปประจบสอพลอทันที “คุณชายเซียวครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะเข้ามาด้วยตัวเองเลยนะครับเนี่ย!”
อันที่จริงแล้ว ในฐานะลูกชายของตระกูลเซียว แน่นอนว่าเขาไม่จำเป็นต้องมาด้วยตนเอง แต่เพื่อจะทำให้เฉินผิงขายหน้า เขาจึงต้องรีบมาที่นี่พร้อมกับอาการบาดเจ็บของเขา!
“คนจากบริษัทซินอวี่มาที่นี่หรือเปล่า”
เซียวเหล่ยถามหลี่เจี้ยน
“มาแล้วครับ อยู่ในออฟฟิศของผมเอง!” หลี่เจี้ยนหยักหน้า
“มาแล้ว?” ดวงตาของเซียวเหล่ยฉายแววระยิบระยับ “พาฉันไปดูเดี๋ยวนี้ ว่าคนที่มาใช่ชายหนุ่มหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ครับ เป็นหญิงสาว เพื่อนร่วมฉันของผมเขามาขอให้ผมช่วยน่ะครับ...”
หลี่เจี้ยนตอบพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
เมื่อได้ยินว่าเป็นหญิงสาว เซียวเหล่ยก็ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่น่าใช่ ถ้างั้นทำไมเฉินผิงถึงไม่มา หรือว่ามันกลัวงั้นเหรอ”
“เฉินผิงไอ้เจ้านี่ รู้ไหมว่าตัวเองไม่มีความสามารถในการพูดคุยเกี่ยวกับการเซ็นสัญญาเลย มันคงจะกลัวขายหน้าจนไม่กล้ามาแล้วหรือเปล่า”
เกิ่งซานซานก็กลัดกลุ้มด้วยความสงสัย
“ไม่หรอก เว้นแต่เจ้านั่นจะลาออกจากงาน หรือไม่เช่นนั้นก็ไม่กล้าไม่ฟังคำพูดของสิงจวิน...” เซียวเหล่ยพูดพร้อมกับส่ายหัว
หลี่เจี้ยนที่ได้ยินทั้งสองคุยกัน เขาก็รู้สึกสับสน ตระกูลเซียวและตระกูลซูเป็นคู่แข่งกันมาโดยตลอด ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงสนใจตระกูลซูขึ้นมา
“คุณชายเซียวครับ บริษัทซินอวี่นั้นมีเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียวที่มา และเธอก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของผม ผมปล่อยเธอไว้ที่ออฟฟิศ...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...