หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1592

ที่จู้จื่อซานทำไปทั้งหมดก็เพราะเขาต้องการให้สำนักและตระกูลทรงอิทธิพลทุกแห่งเข้าใจว่าแม้เขาจะไม่แข็งแกร่ง แต่เขาก็ยังเป็นประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เป็นผู้มีสิทธิ์สูงสุด!

“บริกร เอาไวน์มาให้ฉัน!” จู้จื่อซานขอไวน์เพิ่มถึงแม้จะเมามาย

เมื่อไม่นานมานี้ ยุทธภพในจิงตูกำลังสงบสุขเพราะไม่มีเฉินผิงคอยก่อปัญหา ด้วยเหตุนี้จู้จื่อซานจึงสบายใจได้ และเขาไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเฉินผิงฆ่าอีกต่อไป

ทันใดนั้น คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้จัดการของบาร์ก็ปรากฏตัวขึ้นและพูด “ประธานจู้ ผมคิดว่าคุณดื่มมากเกินไปแล้ว บางทีคุณน่าจะหยุด...”

จู้จื่อซานไปดื่มที่นั่นทุกวัน แต่เขาไม่เคยจ่ายค่าเครื่องดื่ม เพราะในเมื่อผู้จัดการของบาร์ไม่เคยกล้าที่จะพูดตอบโต้

มาครั้งนี้ ผู้จัดการกล้าแค่พูดแนะนำจู้จื่อซาน เพราะดูเหมือนจู้จื่อซานจะดื่มมากเกินไป

“หมายความว่ายังไง? จู้จื่อซานหรี่ตาลงและตบไหล่ผู้จัดการ

ผู้จัดการรีบอธิบาย “ประธานจู้ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมแค่คิดว่าคุณดื่มมากเกินไป ผมกังวลว่าคุณจะเดินทางกลับไม่ไหว!”

จู้จื่อซานคว้าคอเสื้อของผู้จัดการด้วยความโกรธและตวาด “กังวลอะไรกัน? ฉันเป็นประธานของ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้! ใครที่ไหนจะกล้าทำให้ฉันขุ่นเคือง? หรือว่าแกก็ดูถูกฉันเหมือนกัน? แกคิดว่าฉันเป็นประธานที่ไร้น้ำยางั้นเหรอ?”

ผู้จัดการตกใจมากจนเหงื่อแตก เขาโบกมือไปมาแล้วตอบ “ไม่ๆๆ คุณเข้าใจผมผิดแล้ว ประธานจู้ ผมจะกล้าดูถูกคุณได้ยังไง?”

หลังจากพูดอย่างนั้น ผู้จัดการก็หันไปทางบริกรและสั่ง “เร็วเข้า! เอาไวน์ดีๆ สักขวดหนึ่งมาให้ประธานจู้!”

จู้จื่อซานปล่อยผ่านอย่างไม่ถือสาหลังจากได้รับขวดไวน์จากบริกร

จู้จื่อซานถือขวดไวน์เดินโซซัดโซเซออกจากบาร์พลางฮัมเพลงไปด้วย ช่างเป็นชีวิตที่แสนหวาน!

เมื่อมาถึงซอยแห่งหนึ่ง เขาก็ชนเข้ากับชายคนหนึ่ง

จู้จื่อซานจ้องเขม็งและด่าทอ “อะไรวะเนี่ย? แกตาบอดเหรอ? มายืนทำบ้าอะไรอยู่กลางถนนวะ?”

เมื่อมองดูชายตรงหน้าใกล้ๆ จู้จื่อซานก็ตัวสั่นด้วยความกลัว เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ!

แต่แล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าเสื้อคลุมสีดำไม่มีตราสัญลักษณ์ของ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ฉันคงซวยแน่ถ้าชายชุดดำตรงหน้าฉันคือนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำหรือระดับเสื้อคลุมเงินรมดำของสมาพันธ์!

จู้จื่อซานตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยิน ทำไมเสียงนั้นถึงคุ้นหูนักนะ?

จู้จื่อซานตกตะลึงและสร่างเมาในทันใด

“กะ-แกเป็นใคร?” จู้จื่อซานถามด้วยความตกใจ

“คุณนี่ขี้ลืมนะ ประธานจู้ คุณจำเสียงของผมไม่ได้เหรอ?” หลงเซียวหันกลับมาช้าๆ

จู้จื่อซานขมวดคิ้วเมื่อเห็นหลงเซียว “หลงเซียวเหรอ?”

“แกมาที่นี่ทำไม? มาขวางทางฉันทำไม?” จู้จื่อซานจ้องไปที่หลงเซียว

“ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงกีดกันตระกูลหลง ประธานจู้ ตระกูลหลงไม่แกร่งพอที่จะนั่งในที่ประชุมงั้นหรือ?” หลงเซียวถามตรงๆ

“ฉันเป็นประธานสมาพันธ์ ฉันเป็นคนตัดสินใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างการประชุม อะไรทำให้แกคิดว่าแกกังขาการตัดสินใจของฉันได้ ตระกูลหลงเป็นเพียงสมาชิกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เราควรจะขออนุญาตพวกแกก่อนที่เราจะจัดงานการประชุมหรือไง?” จู้จื่อซานตวาดอย่างเย็นชาหลังรู้ว่าว่าหลงเซียวปรากฏตัวเพื่อร้องขอความยุติธรรมในนามของหลงจิ้งกั๋ว