เฉินผิงอยากถามหูหม่าซือว่าจะไปด้วยกันหรือเปล่า ด้วยความสามารถของหูหม่าซือ เขาคงจะช่วยฉันได้มากแน่นอน! เขาเป็นจอมขมังเวทย์ที่เก่งที่สุดที่ฉันเคยเจอ
เมื่อเฉินผิงพบหูหม่าซือ เขากำลังสวมเสื้อคลุมขนเสือและกำลังฟาดแส้ที่ทำจากเอ็นเสือไม่หยุด
เกิดเสียงหวดแส้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และก้อนหินที่อยู่ใกล้ ๆ ก็แตกร้าวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นเขา ใครจะไปรู้ว่าหูหม่าซือจะใช้แส้ที่ทำจากเส้นเอ็นเสือ
“หูหม่าซือ ผมจะไปจากเกาะเผิงไหล คุณอยากตามผมไปด้วยไหม?” เฉินผิงถาม
“คุณจะไปไหน จะกลับไปที่จิงตูหรือเปล่า?” หูหม่าซือถาม
เฉินผิงพยักหน้าตอบ แน่นอน ฉันจะกลับไปที่จิงตู ญาติพี่น้องของฉันเกือบทุกคนอยู่ที่นั่น ฉันจะทิ้งพวกเขาได้ยังไง
“ผมไม่ไป ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่กลับไปที่จิงตู... ผมจะค้นหาสมบัติในซากโบราณสถานต่อไป ผมอยู่ที่นี่มานานก็ยังไม่เจอของดีๆ เลย” หูหม่าซือบ่นอย่างอ่อนใจ
“ครั้งหน้าถ้าได้ร่วมมือกันอีก ผมจะยกของดีให้คุณก่อน!” เฉินผิงยิ้ม
“ผมจะจำคำนั้นไว้ รอผมโทรเรียกก็แล้วกัน” หูหม่าซือรู้ว่าเขาต้องการให้เฉินผิงช่วยตามหาซากโบราณสถาน ถ้าฉันตามหาด้วยตัวเองก็คงจะยากเกินไป
“แน่นอน! ไว้ค่อยคุยกัน!” เฉินผิงพยักหน้าและมองดูพื้นที่ต้องห้ามในพระราชวัง เทวรูปนั้นมีพลังวิญญาณจำนวนมากอยู่ภายใน จริงอยู่ที่ฉันยังอยากได้มัน แต่ฉันยังไม่แกร่งพอ ถ้าแข็งแกร่งขึ้นเมื่อไหร่ฉันจะกลับมาแน่นอน
หลังจากออกจากเกาะเผิงไหลแล้ว เฉินผิงกับจ้าวฉวางก็เดินทางไปที่หุบเขายา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...