หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1596

หลิ่วเจียฉู่ทั้งตกใจและหวาดกลัวขณะที่เขามองไปที่หลงเซียว

ในขณะเดียวกัน หลงเซียวก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเหยียบลงบนตัวหลิ่วเจียฉู่ หมอกดำปรากฏบนมือของหลงเซียวก่อนจะเลื้อยพันรอบตัวหลิ่วเจียฉู่

ไม่ช้าหลงเซียวก็ดูดซับพลังของหลิ่วเจียฉู่จนหมด ในขณะที่อีกฝ่ายได้แต่มองอย่างสิ้นหวัง

หลังจากนั้น เขาก็ออกแรงกดเท้าลงบนตัวหลิ่วเจียฉู่และบดขยี้เขา

“หลงเซียว อย่านะ!”

จู้จื่อซานพยายามหยุดเขา แต่ก็สายเกินไป

คนอื่นๆ ทำได้เพียงอ้าปากค้างมองดูภาพนั้น

หลิ่วเจียฉู่เป็นเจ้ายุทธ์ระดับสูง แต่หลงเซียวกลับฆ่าเขาอย่างง่ายดาย

“มีใครอีกไหมที่คิดว่าผมไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมการประชุมของสมาพันธ์?” หลงเซียวถามพลางกวาดสายตามองไปยังฝูงชน

พวกเขาเงียบกันหมดพลางเอาแต่ก้มหน้า ไม่มีใครกล้าพูด เพราะฝีมือของหลงเซียวที่เขาแสดงออกมาทำให้หัวใจของพวกเขาสั่นสะท้านด้วยความกลัว

ความเงียบทำให้ใบหน้าของหลงเซียวเปื้อนยิ้ม

ความรู้สึกที่ได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดให้เขารู้สึกดี

“ประธานจู้” หลงเซียวเรียกขณะที่เขาหันไปหาจู้จื่อซาน

“มีอะไรหรือครับ คุณหลงเซียว?”

จู้จื่อซานพยายามสงบสติอารมณ์ หลังจากเห็นการกระทำอันโหดร้ายของหลงเซียว

แม้ว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะมียอดฝีมือที่ทรงพลังยิ่งกว่าขุนพลยุทธ์อย่างหลงเซียว แต่ จู้จื่อซานก็แน่ใจว่าหลงเซียวจะฆ่าเขาทันทีหากเขาพูดไม่เข้าหูในเวลาแบบนี้

“ผมจับตาดูตำแหน่งของคุณมานานแล้ว และผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ตำแหน่งของคุณจะต้องมีคนใหม่มาแทนที่ ผมว่าคนๆ นั้นควรจะเป็นพ่อของผม” หลงเซียวพูดต่อ

“คุณหลงเซียว ถึงผมจะเป็นประธานของสมาพันธ์ แต่การที่ผมจะสละตำแหน่งยังคงต้องได้รับอนุญาตจากเบื้องบน ผมแน่ใจว่าคุณรู้เรื่องนี้” จู้จื่อซานตอบหน้านิ่ง

เขาไม่คิดจะสละตำแหน่ง แต่เขาคนเดียวไม่อาจตัดสินใจในเรื่องนั้นได้

อันที่จริง รองประธานของสมาพันธ์มีอำนาจในองค์กรเหนือกว่าเขา

หลังจากเดินตรงไปอย่างสบายๆ หลงจิ้งกั๋วก็นั่งลงที่เก้าอี้

“ฮ่าๆๆ! นับจากนี้ตระกูลหลงจะก้าวไปสู่อนาคตอันรุ่งเรือง!” หลงจิ้งกั๋วหัวเราะออกมาพลางลูบพนักพิงของเก้าอี้

“จากนี้ไป พวกคุณจะต้องยอมจำนนต่อตระกูลหลง ถ้ามีใครในหมู่พวกคุณมอบความภักดีต่อผู้อื่น... คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” หลงเซียวเตือน

ทุกคนยังคงก้มหน้าเงียบ

พอเห็นอย่างนั้น หลงเซียวก็ทำหน้าบึ้งตึงและคำราม “พวกคุณหูหนวกหรือยังไง?”

ขณะที่เขาพูด รัศมีของเขาก็พุ่งสูงขึ้น ลมหายใจของทุกคนติดขัดเมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันราวกับหินหนักหนึ่งพันตันตกลงมาทับพวกเขา

“ผมเข้าใจแล้ว” คนที่ทนต่อแรงกดดันไม่ไหวอีกต่อไปพูด

หลังจากนั้นพวกเขาทีละคนก็เริ่มยอมจำนนต่อหลงเซียว ไม่อาจทนต่อการถูกบังคับขู่เข็ญได้อีก

หลงเซียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจในท้ายที่สุดกับคำตอบของพวกเขา จากนั้นเขาก็หันไปหา จู้จื่อซานและพูดว่า “จู้จื่อซาน ผมได้ยินมาว่ามีนักสู้ฝีมือดีหลายคนถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของสมาพันธ์ ผมอยากไปดูที่นั่น โดยเฉพาะแฟนสาวของเฉินผิง ผมต้องการใช้เธอเป็นเหยื่อล่อเฉินผิงให้เข้ามาติดกับแล้วฆ่ามันเสีย”