หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1597

“ไม่ได้ ผู้ไม่มีกิจห้ามเข้าไปในคุกใต้ดินของสมาพันธ์เว้นแต่จะมีเหตุผลที่สมควร เบื้องบนยังกำชับไม่ให้แตะต้องซูอวี่ฉีด้วย” จู้จื่อซานปฏิเสธ

ซูอวี่ฉีเป็นสมบัติของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ต้าเหนิงเป็นคนออกคำสั่งด้วยตัวเอง และจู้จื่อซานไม่มีทางกล้าขัดคำสั่งเขาเด็ดขาด

“ว่ายังไงนะ?” หลงเซียวขู่ แรงกดดันจากตัวเขาทวีความรุนแรงมากขึ้น

จู้จื่อซานรู้สึกแน่นหน้าอก เขายังไม่กล้าที่จะยอมรับคำขอของหลงเซียว

“ตอนนี้ผมคือคนสั่งการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ทุกคนที่ต่อต้านต้องตาย!”

พูดจบหลงเซียวก็ยื่นแขนออกไป และใช้พลังของเขาดึงร่างจู้จื่อซานเข้ามา

จู้จื่อซานตัวสั่น เขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารอันน่าสะพรึงกลัวที่แผ่มาจากหลงเซียว

แต่ถึงยังไงจู้จื่อซานก็ไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งของต้าเหนิง

เขารู้ว่าความตายเป็นกรณีที่เลวร้ายที่สุดสำหรับเขา ถ้าเขาไม่ทำตามคำพูดของหลงเซียว

แต่ถ้าเขาขัดคำสั่งต้าเหนิง สิ่งที่รออยู่คือชีวิตที่เหมือนกับตกนรกทั้งเป็น

“หลงเซียว ฟังผมแล้วหยุดก่อน สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด คุณยังไม่เคยเห็นพลังที่แท้จริงของสมาพันธ์” จู้จื่อซานบอกหลงเซียว

“ฮ่า! ตอนนี้ผมเป็นขุนพลยุทธ์ และผมได้ผ่านอสุนีบาตมาแล้ว ใครหน้าไหนจะต่อกรกับผมได้?”

ความยโสของหลงเซียวเข้าครอบงำจิตใจของเขา เขาดูถูกดูแคลนคนอื่นๆ

จู้จื่อซานไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรกับหลงเซียวผู้เย่อหยิ่งได้อีก

อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่พาหลงเซียวไปที่คุกใต้ดิน

“ไม่กลัวความตายหรือไง จู้จื่อซาน?”

หลงเซียวขมวดคิ้วเมื่อเห็นจู้จื่อซานดื้อดึง

“กลัวสิ แต่ถ้าผมพาคุณไปที่คุกใต้ดิน ผมจะเจอกับชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย”

จู้จื่อซานหลับตาลงช้าๆ

“ก็ดี ในเมื่อคุณไม่เชื่อฟังผม ผมก็คงไม่จำเป็นต้องเก็บคุณเอาไว้อีก”

จากนั้น หมอกสีดำก็ผุดขึ้นบนฝ่ามือของเขา ก่อนที่แรงดูดอันทรงพลังจะปรากฏออกมา เป็นสิ่งที่หลงเซียวกำลังจะใช้เพื่อดูดกลืนพลังของจู้จื่อซาน

บางทีเฉินผิงอาจจะยังอยู่ในจิงตู และอาจจะสามารถยืนหยัดต่อสู้กับหลงเซียวได้ จู้จื่อซานรำพึง

คนอื่น ๆ รีบพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

จากนั้นหลงเซียวก็เดินไปที่ด้านหลังสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เขาจ้องมองที่สวนหิน เขารู้ว่าที่นี่คือทางเข้าคุกใต้ดิน

อย่างไรก็ตาม จะต้องมีวงแหวนอาคมคอยปกป้องคุกใต้ดินแน่นอน หากหลงเซียวต้องการเข้าไป เขาจะต้องทำลายวงแหวนอาคม

“ฮ่า! อาคมธรรมดาๆ จะมาขวางทางฉันได้ยังไง?”

ยามนี้หลงเซียวเย่อหยิ่งเป็นที่สุด ในเมื่อเขาเป็นขุนพลยุทธ์เพียงคนเดียวที่ได้รับอสุนีบาต เขาจึงไม่เกรงกลัวสิ่งใด

หลงเซียวยกแขนขึ้นและเรียกหมอกสีดำขึ้นมาบนฝ่ามือโดยไม่รีรอ

จากนั้นหมอกสีดำก็กลายเป็นฝ่ามือขนาดใหญ่ที่แผ่คลื่นรัศมีอันทรงพลังออกมา

มืออันใหญ่โตนั้นบดบังสวนหินจนมิด

โครม!

เขาผลักออกไปอย่างรวดเร็ว รัศมีอันทรงพลังพุ่งเข้าหาสวนหิน