หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1620

เมื่อหลงเซียวได้ยินคำพูดของวิญญาณ เขาก็แทบจะสติแตก ความมั่นใจของเขามาจากวิญญาณภายในตัว แต่วิญญาณกลับพูดถ้อยคำน่าหดหู่เช่นนี้อย่างคาดไม่ถึง!

หมายความว่าเราจะตายแน่นอนงั้นเหรอ?

หลงเซียวไม่อยากตาย เขาทุ่มเทไปมากกว่าจะได้เป็นขุนพลยุทธ์ และเขายังไม่ทันได้ชื่นชมกับความรู้สึกที่ถูกคนอื่นเคารพบูชาเลย

“เฉินผิง ฉันยอมแพ้แล้ว! ฉันยอมจำนน! อย่าฆ่าฉัน... อย่าฆ่าฉันเลย...”

หลงเซียวหมดสภาพ

เขาไม่อยากจะตายและไม่อยากสู้อีกแล้ว

เขาหวังแค่ว่าเฉินผิงจะยอมไว้ชีวิตเขา

วิญญาณในร่างของเขาตื่นตระหนก การที่หลงเซียวยอมแพ้ก็หมายความว่าไม่มีความหวังเหลือแล้ว

ในขณะนั้น มันรู้สึกเสียใจที่สุดที่กลายเป็นหนึ่งเดียวกับหลงเซียว

ทั้งสองตัวตนใช้ชีวิตร่วมกัน พอหลงเซียวสติแตกจึงส่งผลต่อวิญญาณอย่างมาก

“ไอ้ขยะ! นี่แกกำลังทำอะไร?” วิญญาณตะโกน

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนหลงเซียวจะไม่ได้ยินเพราะเขาไม่สนใจและกำลังวิงวอนเฉินผิง

“เฉินผิง ฉันรู้จักภูมิหลังของนาย ฉันเป็นญาติของนายด้วย นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน...”

หลงเซียวขอร้องเฉินผิงโดยยกเรื่องครอบครัวขึ้นมาอ้าง ตราบเท่าที่เขายังมีชีวิตรอดได้ เขาก็ยินดีทำทุกอย่าง

“หุบปาก ฉันไม่มีครอบครัวแบบแก!”

เฉินผิงโกรธมากเมื่อหลงเซียวพูดเช่นนั้น ไอ้สวะนี่!

แม่ของเขาถูกจำคุกมากว่ายี่สิบปี แต่หลงเซียวยังหน้าด้านมาบอกว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน!

สีหน้าของเฉินผิงเย็นชา แสงสีทองส่องออกมาจากร่างของเขาขณะที่เดินไปหาหลงเซียว

หลงเซียวทรุดลงกับพื้นอย่างแรง

เขาคุกเข่าให้เฉินผิงต่อหน้าทุกคนในยุทธภพ

ในขณะนั้นหลงเซียวใจสลายและสติหลุดไปแล้ว!

“ฮ่าๆๆ ฉันไม่นึกเลยว่าหลงเซียวจะขี้ขลาดขนาดนี้”

“ก่อนหน้านี้เขามั่นใจนักหนาไม่ใช่เหรอ? เขาเคยอยากเป็นนักสู้ที่เก่งที่สุดในยุทธภพ แต่มาตอนนี้..”

หน้าอกของหลงเซียวเป็นรูโหว่เบ้อเริ่ม และวิญญาณในร่างของหลงเซียวก็ถูกขับออกมา

วิญญาณสีดำหล่นลงที่พื้นและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฉินผิงก็ฆ่ามันตายในหมัดเดียว

เมื่อไม่มีวิญญาณ หลงเซียวก็กลับมาควบคุมร่างกายของเขาได้อีกครั้ง เขามองไปที่รูโหว่โชกเลือดบนร่างของเขาด้วยความกลัวในแววตา

“ไว้ชีวิตฉันด้วย ได้โปรด...” หลงเซียวร้องไห้ทั้งน้ำตาขณะที่เขาขอร้องอ้อนวอน

“ฉันจะไม่ไว้ชีวิตแก ไม่ใช่แค่แกคนเดียว แต่ฉันจะไม่ไว้ชีวิตใครสักคนในตระกูลหลง...”

เฉินผิงซัดหมัดอันโหดเหี้ยมไปที่หัวของหลงเซียว

ศีรษะของหลงเซียวแหลกละเอียดในทันใด รัศมีของเขาค่อยๆ สลายไปอย่างช้าๆ

ถึงกระนั้น แม้เฉินผิงจะจ้องมองหลงเซียวที่ตายไปแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกยินดีแม้แต่น้อยกับชัยชนะ

เขาเดินออกจากสังเวียนประลองยุทธ์ช้าๆ โดยไม่หันกลับมามอง

“ตระกูลหลง..สักวันฉันจะไปหาพวกแก”

ดวงตาของเฉินผิงทอประกายอาฆาตอันเยือกเย็น