หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1621

ในห้องรับแขกของคฤหาสน์ตระกูลหลง มีร่างไร้ศีรษะวางอยู่บนโต๊ะ เป็นศพของหลงเซียว

หลงจิ้งกั๋วจ้องมองศพของลูกชายอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ไม่... เป็นไปไม่ได้! นี่ไม่ใช่ลูกชายฉัน! ลูกชายของฉันเป็นขุนพลยุทธ์ ไม่มีใครฆ่าเขาได้!"

หลงจิ้งกั๋วส่ายหัวและไม่อยากจะเชื่อเพราะศพนั้นไร้หัว

ด้วยเหตุผลนี้เองที่เขาอาจเข้าใจผิดไป คิดว่าลูกชายของเขายังมีชีวิตอยู่

"คุณท่าน นี่คือศพของคุณหลงเซียวครับ เฉินผิงเองก็กลายเป็นขุนพลยุทธ์เช่นกัน คุณหลงเซียวก็เลย..."

หลงซิงซูที่ยืนอยู่ข้างเขารายงานเบา ๆ

"หุบปาก! ทุกคนหุบปาก... ลูกฉันยังไม่ตาย เขายังไม่ตาย อีกไม่นานเขาจะกลับมา!" หลงจิ้งกั๋ว คำราม เขาปฏิเสธที่จะเชื่อว่าลูกชายของเขาตายแล้ว

หลงซิงซู ถอยไปที่อีกด้านและยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ โดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดหลงจิ้งกั๋วก็ยอมรับความจริง เขาเริ่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ

"หลงเซียว! ลูกชายฉัน... ทำไมแกถึงต้องตาย ทำไมถึงต้องตายแบบนี้..." หลงจิ้งกั๋วทิ้งตัวลงบนศพของหลงเซียวและร่ำไห้ "มันเป็นความผิดของเฉินผิง ฉันจะล้างแค้นให้แก! ฉันจะล้างแค้นให้แกแน่นอน..."

หลงจิ้งกั๋วเช็ดน้ำตาของเขาออก แววชั่วร้ายปรากฏขึ้นในดวงตา

เขายืนขึ้นและเดินไปที่คุกใต้ดินในที่พักของตระกูลหลง

เขาไปที่นั่นด้วยใบหน้าที่คุกรุ่นด้วยโทสะ

เมื่อหลงต้าเฉียวเห็นหลงจิ้งกั๋ว เธอก็ลุกขึ้นทันที

เธอชินกับเรื่องนี้แล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่หลงจิ้งกั๋วไปหาเธอ เขามักจะเฆี่ยนเธอ

ตามที่คาดไว้ เขาใช้แส้ฟาดเธออย่างรุนแรง

เขาต้องการระบายความโกรธใส่เธอ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ประกายเยือกเย็นก็กระพริบในดวงตาของเขา เขากัดฟัน

"หลงซิงซู รวบรวมคนของตระกูลหลงทั้งหมด เราต้องเตรียมพร้อมรับมือเขา..." หลงจิ้งกั๋วสั่งหลงซิงซู

หลังจากออกคำสั่งหลงซิงซูแล้ว หลงจิ้งกั๋วก็เดินเข้าไปในห้องอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถือจดหมายไว้ในมือก่อนที่จะเปิดห้องลับที่ลานบ้าน มีคนสี่คนกำลังพักอยู่ในห้อง พวกเขาเป็นพวกที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลหลง และเป็นเจ้ายุทธ์ระดับสูง

อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ถึงตัวตนของทั้งสี่คน พวกเขาเป็นไพ่ตายที่หลงจิ้งกั๋วซ่อนเอาไว้ และเขาจะไม่เปิดเผยให้คนอื่นเห็นง่ายๆ

แต่กระนั้นเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องงัดออกมาใช้ในตอนนี้ ต่อให้ทั้งสี่คนสู้กับเฉินผิง แต่ หลงจิ้งกั๋วก็ยังไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้ เขาจึงมอบหมายให้พวกเขาไปทำอย่างอื่นแทน

“นำจดหมายของฉันไปที่คฤหาสน์จื้อเสี่ยว และพาคนไปส่งที่นั่น” หลงจิ้งกั๋วสั่ง

“คุณท่าน จะให้เราพาใครไปส่งครับ?” หนึ่งในนั้นถาม