หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1622

“ไม่ต้องถามมาก พาคนไปส่ง แล้วก็รีบกลับทันที”

หลังจากนั้นหลงจิ้งกั๋วก็สั่งให้ทั้งสี่คนรอเขาข้างนอกและลงไปที่คุกใต้ดินอีกครั้ง

พอเดินออกมา เขาก็พาอีกคนออกมาด้วย มือและเท้าของคนๆ นั้นถูกล่ามโซ่ไว้ และศีรษะของเธอถูกคลุมด้วยผ้าสีดำ ไม่อาจเห็นใบหน้าของเธอได้

“จำเอาไว้ว่าต้องส่งจดหมายให้คนที่ชื่อหานฟู่เซิง เข้าใจไหม?” หลงจิ้งกั๋วย้ำเตือนพวกเขาอย่างจริงจัง

ทั้งสี่พาคนๆ นั้นออกไป หลงจิ้งกั๋วหยิบหินสีดำหลายก้อนออกมาจากห้องลับก่อนจะเก็บมันไว้ในคุกใต้ดิน

“เฉินผิง แม้ฉันจะต้องพินาศไปพร้อมกับแก ฉันก็จะฆ่าแกให้ได้!”

ดวงตาของหลงจิ้งกั๋วเต็มไปความอาฆาต

แต่แล้วหลงซิงซูก็เห็นการกระทำของหลงจิ้งกั๋ว

หลงซิงซูรู้ว่าตระกูลหลงกำลังเข้าตาจน

ตระกูลหลงคงไม่อาจเอาชนะขุนพลยุทธ์ได้ ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

"หลงจิ้งกั๋วซ่อนศิลาวัชระเอาไว้มากมาย... นี่เขากะจะฆ่าคนทั้งตระกูลหลงไปพร้อมกับเฉินผิง หรือยังไง?" หลงซิงซูรำพึงพลางหรี่ตาลง เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้า

"นั่นใคร?"

หลงจิ้งกั๋วรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนอยู่ใกล้ๆ และเริ่มหวาดระแวง

หลงซิงซูตกใจมาก เขารีบเดินหนี แต่หลงจิ้งกั๋วเดินตรงเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว

หลงซิงซูกำลังจะถูกเจอตัว ทันใดนั้นรัศมีอันทรงพลังก็แผ่ไปทั่วคฤหาสน์ตระกูลหลง

หลังจากนั้น เสียงคำรามสนั่นก็ดังก้องจนอากาศสะเทือน

ประตูของบ้านตระกูลหลงถูกพังลง

“หลงจิ้งกั๋ว ออกมาซะ!”

เฉินผิงตะโกนลั่น

สีหน้าของหลงจิ้งกั๋วเปลี่ยนไป เขากระโดดขึ้นและเดินไปที่ลานบ้าน

หลงจิ้งกั๋วที่ไม่ทันตั้งตัวถูกตบอย่างรุนแรง ฟันของเขาหลุดออกจากปาก

เขาเป็นประมุขของตระกูลหลง แต่เขากลับถูกเฉินผิงตบต่อหน้าผู้คนมากมาย ทำให้เขาขายหน้าอย่างถึงที่สุด

"เฉินผิง ถ้าแกกล้าก็ฆ่าฉันสิ! ฉันจะไม่ให้แกได้เจอหน้าแม่อีก!" หลงจิ้งกั๋วขู่เขาเสียงดังพร้อมกัดฟันไปด้วย

คำขู่ของเขาได้ผล

แม่ของเฉินผิงยังคงถูกหลงจิ้งกั๋วจับเป็นตัวประกัน เฉินผิงจึงไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

หลงจิ้งกั๋วรู้สึกดีใจเมื่อเห็นว่าเฉินผิงตกตะลึงกับคำพูดของเขา

"คุกเข่าต่อหน้าลูกชายฉันซะ ถ้าฉันพอใจ ฉันอาจจะยอมปล่อยแม่แกไปก็ได้..." หลงจิ้งกั๋วกล่าว

เฉินผิงหรี่ตาขณะที่เขาจ้องไปยังหลงจิ้งกั๋ว

“คุกเข่าต่อหน้าเขางั้นเหรอ? แกไม่คู่ควรหรอก”

ครู่ต่อมาแรงกดดันอันน่าหวาดหวั่นก็แผ่ออกมาจากตัวเฉินผิงในระหว่างที่เขาพูด