หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1623

สมาชิกตระกูลตระกูลหลงตัวสั่นเทาภายใต้แรงกดดันมหาศาล พวกเขาล้มลงกับพื้นและคุกเข่า บางคนที่ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันได้ถึงกับกระอักเลือดออกมาก่อนจะตายคาที่

แม้แต่หลงจิ้งกั๋วที่พยายามต้านแรงกดดันสุดกำลังก็ได้แต่คุกเข่าอย่างหมดหนทาง

เฉินผิงมอลลงมาที่หลงจิ้งกั๋วแล้วพูด "ฟังนะ แกไม่มีสิทธิ์มาต่อรองกับฉัน อันที่จริง แกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟังที่ฉันบอก ฉันมีหลายวิธีที่จะทำให้แกพบเจอชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย"

ขณะที่เฉินผิงพูด ลำแสงสีทองก็ลอยเข้าสู่ร่างของหลงจิ้งกั๋ว

ร่างกายของหลงจิ้งกั๋วเกิดอาการคันอย่างควบคุมไม่ได้ ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นไปทั่วร่าง

รู้สึกราวกับมดนับหมื่นตัวกำลังกัดเขา

หลงจิ้งกั๋วกลิ้งไปมากับพื้นในขณะที่ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

เขาเป็นเจ้ายุทธ์ชราผู้โด่งดัง แต่เขากลับนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นอย่างไร้ศักดิ์ศรี

เหล่าสมุนของเขาจ้องมองที่หลงจิ้งกั๋วด้วยสีหน้าที่อธิบายไม่ถูก

มีเพียงหลงซิงซูเท่านั้นที่เผยสีหน้าเย็นชาขณะที่เขาคุกเข่า

"ก็ได้ ฉันจะปล่อยเธอไป ฉันสัญญา ฉันจะปล่อยแม่ของแกไป..." หลงจิ้งกั๋วหายใจหอบ ความเจ็บปวดแสนสาหัสทรมานเขาเสียจนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยอมทำตามคำสั่งของเฉินผิง

เฉินผิงโบกมือ แล้วแสงสีทองก็ลอยออกมาจากร่างของหลงจิ้งกั๋ว

ร่างกายของหลงจิ้งกั๋วชุ่มเหงื่อ เขาหายใจออกแรงๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน

“พาฉันไปที่นั่น” เฉินผิงสั่งหลงจิ้งกั๋วอย่างเย็นชา

เขารู้ว่ามีเพียงหลงจิ้งกั๋วเท่านั้นที่สามารถเปิดประตูสู่คุกใต้ดินได้

หลงจิ้งกั๋วพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่ลานบ้าน ในขณะที่เฉินผิงเดินตามหลังเขา

"จะไปไม่ได้..."

ตูม!

เกิดเสียงแตกหักดังก้อง

หลงจิ้งกั๋วถอยกรูดไปหลายก้าว แต่หลงซิงซูถอยหลังไปเพียงก้าวเดียวก่อนที่จะทรงตัวได้

เหตุการณ์ที่พลิกผันกะทันหันทำให้ทุกคนตกตะลึง

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าหลงซิงซูจะทรงพลังขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อหลงซิงซูปกปิดพลังของเขาได้ดีเกินไป เฉินผิงจึงไม่สามารถสัมผัสได้

"หลงซิงซู แก... นี่แก... แกแข็งแกร่งมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" หลงจิ้งกั๋วมองไปที่หลงซิงซูอย่างตกตะลึง

"ผมอาจจะเป็นคนจากสาขาย่อยของตระกูลหลง แต่ก็นับเป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลด้วย ผมภักดีต่อตระกูลหลงเสมอมา... แต่ทว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในฐานะที่เป็นประมุขของตระกูล คุณเอาทรัพยากรที่ดีที่สุดไปให้ลูกชายของคุณคนเดียว พวกเราที่เหลือไม่ได้อะไรเลย! เพราะว่าคุณไม่ได้ให้อะไรเรา ผมจึงได้แต่ใช้วิธีของตัวเอง ผมแอบฝึกฝนอย่างลับๆ ด้วยความหวังที่ได้จะเป็นปรมาจารย์ของตระกูลหลง และขึ้นมาแทนที่คุณกับลูกชายของคุณในสักวัน” หลงซิงซูกล่าวกับหลงจิ้งกั๋วด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นบนใบหน้าของเขา