หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1635

เฉินผิงจุ๊ปากและยิ้มเยาะหนิงจื้อเพื่อตอบสนองต่อการระเบิดอารมณ์ของฝ่ายหลัง

“ฉันทำอะไรอย่างนั้นเหรอ? พูดตามตรง แกคิดว่าฉันจะรู้สึกซาบซึ้งกับเรื่องนี้หลังจากสิ่งที่แกทำกับแฟนของฉันหรือไง? จุดจบของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ใกล้เข้ามาทุกๆ วันที่แกจับเธอเป็นตัวประกัน” เฉินผิงตอบอย่างเฉยเมย

เฉินผิงหันหลังกลับและเดินออกไป

“เฉินผิง นายทำเกินไปแล้ว!”

คราวนี้หนิงจื้อโกรธมากจริงๆ คทาในมือเปล่งพลังออกมาขณะที่เขากะว่าจะโจมตีเฉินผิง

หลังจากคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของหนิงจื้อ พวกเจ้ายุทธ์ที่ซ่อนตัวอยู่ก็ก้าวออกมาจากเงามืดและเข้าล้อมเฉินผิง

เฉินผิงกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "คิดว่าพวกแกจะหยุดฉันได้งั้นเหรอ?"

ในขณะที่เขาพูดนั้น รัศมีคุกคามอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ออกมาจากร่างของเขา

รัศมีนั้นทำให้เหล่าเจ้ายุทธ์ทรุดลงคุกเข่าทีละคนทันที บางคนถึงกับกระอักเลือด

พลังอันเป็นที่สุดของเฉินผิงไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยจำนวนคนเพียงอย่างเดียว

เมื่อหนิงจื้อเห็นเช่นนั้น เขาก็กำอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไว้ในมือแน่น แม้ในตอนแรกเขาจะดูองอาจ แต่ หนิงจื้อก็ยังกล้าๆ กลัวๆ

"งั้นนายก็จะเล่นงานฉันสินะ? ถ้านายจะเอาอย่างนั้น ฉันจะยอมให้นายโจมตีอีกสักสองสามครั้ง ไม่อย่างนั้นก็ไปไกลๆ ซะ"

เฉินผิงจ้องไปที่หนิงจื้อด้วยสายตาเย็นยะเยือก หลังจากที่เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ของ หนิงจื้อได้สำเร็จ

ในทางกลับกัน หนิงจื้อทำหน้าเคร่งเครียด แต่เขาก็ยังไม่กล้าเคลื่อนไหว

“โง่เง่า”

หลังจากพูดอย่างนั้น เฉินผิงก็ออกไปจากที่ตรงนั้นโดยไม่รีรอ

หนิงจื้อไม่ขยับเขยื้อนจนกระทั่งเฉินผิงออกไปจากสถานที่แห่งนั้น

ในจังหวะที่เฉินผิงก้าวเท้าออกไป หนิงจื้อก็รู้สึกได้ถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านอีกครั้ง หนิงจื้อสั่นคทาในมือไปยังร่างของเฉินผิงที่ถอยห่างออกไปจนเกิดเป็นคลื่นอันรุนแรง

คลื่นนั้นส่งลมกระโชกรุนแรงพัดผ่านประตูสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“เฉินผิง ฉันสาบานว่าแกจะต้องชดใช้!” หนิงจื้อคำราม สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล

"เฉินผิง ตอนนี้เรามีตระกูลทรงอิทธิพลหลายแห่งเป็นพันธมิตรกับเรา และยังมีคนอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วนที่ต้องการจะให้คำมั่นว่าจะภักดีต่อเรา ผมคิดว่าเราควรสร้างสมาพันธ์ของเราเองเพื่อที่เราจะได้รับมือกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้"

หลงซิงซูหยุดชั่วคราวก่อนที่จะพูดต่อ "อย่างไรก็ตาม มีเรื่องขัดข้องเล็กน้อย ตระกูลหลงไม่มีทรัพยากรที่จะรักษาสมาพันธ์ขนาดใหญ่เช่นนี้ได้ ผมเกรงว่าเรื่องนี้จะยุ่งยากน่าดู"

“ถ้างั้นผมจะให้คุณคอยควบคุมในเรื่องของสมาพันธ์ อย่างไรก็ตาม คุณต้องกำจัดพวกนกสองหัวออกไป ส่วนเรื่องทรัพยากร ผมคิดอะไรบางอย่างได้ ให้ใครสักคนเอาปากกาและกระดาษมาให้ผมที "เฉินผิงตอบ

"ได้ครับ!"

หลงซิงซูพยักหน้าแล้วเอาของที่เขาต้องการมาให้

เมื่อเฉินผิงเข้ามาในห้อง เขาหลับตาลงเล็กน้อยขณะจดจำสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำได้อย่างชัดเจน เขาต้องถ่ายทอดความคิดนั้นลงบนกระดาษ

ทุกอย่างที่เขาเขียนลงไปคือสิ่งที่เขาเห็นในคัมภีร์ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

แม้ว่าหนิงจื้อจะไม่อนุญาตให้เฉินผิงนำคัมภีร์เล่มนี้มาด้วย แต่ความทรงจำที่ชัดราวภาพถ่ายของเฉินผิงทำให้เขาสามารถจดจำข้อมูลที่จำเป็นได้อย่างง่ายดาย เขาวาดแผนที่ที่นำไปสู่จุดต่างๆ

เฉินผิงสามารถรวบรวมรายชื่อซากปรักหักพังและวาดแผนที่ที่สอดคล้องกันได้อย่างรวดเร็ว

ในทางกลับกัน หลงซิงซูยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง ไม่แน่ใจว่าเฉินผิงกำลังทำอะไร