หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1635

เฉินผิงจุ๊ปากและยิ้มเยาะหนิงจื้อเพื่อตอบสนองต่อการระเบิดอารมณ์ของฝ่ายหลัง

“ฉันทำอะไรอย่างนั้นเหรอ? พูดตามตรง แกคิดว่าฉันจะรู้สึกซาบซึ้งกับเรื่องนี้หลังจากสิ่งที่แกทำกับแฟนของฉันหรือไง? จุดจบของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ใกล้เข้ามาทุกๆ วันที่แกจับเธอเป็นตัวประกัน” เฉินผิงตอบอย่างเฉยเมย

เฉินผิงหันหลังกลับและเดินออกไป

“เฉินผิง นายทำเกินไปแล้ว!”

คราวนี้หนิงจื้อโกรธมากจริงๆ คทาในมือเปล่งพลังออกมาขณะที่เขากะว่าจะโจมตีเฉินผิง

หลังจากคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวของหนิงจื้อ พวกเจ้ายุทธ์ที่ซ่อนตัวอยู่ก็ก้าวออกมาจากเงามืดและเข้าล้อมเฉินผิง

เฉินผิงกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "คิดว่าพวกแกจะหยุดฉันได้งั้นเหรอ?"

ในขณะที่เขาพูดนั้น รัศมีคุกคามอันน่าสะพรึงกลัวก็แผ่ออกมาจากร่างของเขา

รัศมีนั้นทำให้เหล่าเจ้ายุทธ์ทรุดลงคุกเข่าทีละคนทันที บางคนถึงกับกระอักเลือด

พลังอันเป็นที่สุดของเฉินผิงไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยจำนวนคนเพียงอย่างเดียว

เมื่อหนิงจื้อเห็นเช่นนั้น เขาก็กำอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไว้ในมือแน่น แม้ในตอนแรกเขาจะดูองอาจ แต่ หนิงจื้อก็ยังกล้าๆ กลัวๆ

"งั้นนายก็จะเล่นงานฉันสินะ? ถ้านายจะเอาอย่างนั้น ฉันจะยอมให้นายโจมตีอีกสักสองสามครั้ง ไม่อย่างนั้นก็ไปไกลๆ ซะ"

เฉินผิงจ้องไปที่หนิงจื้อด้วยสายตาเย็นยะเยือก หลังจากที่เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ของ หนิงจื้อได้สำเร็จ

ในทางกลับกัน หนิงจื้อทำหน้าเคร่งเครียด แต่เขาก็ยังไม่กล้าเคลื่อนไหว

“โง่เง่า”

หลังจากพูดอย่างนั้น เฉินผิงก็ออกไปจากที่ตรงนั้นโดยไม่รีรอ

หนิงจื้อไม่ขยับเขยื้อนจนกระทั่งเฉินผิงออกไปจากสถานที่แห่งนั้น

ในจังหวะที่เฉินผิงก้าวเท้าออกไป หนิงจื้อก็รู้สึกได้ถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านอีกครั้ง หนิงจื้อสั่นคทาในมือไปยังร่างของเฉินผิงที่ถอยห่างออกไปจนเกิดเป็นคลื่นอันรุนแรง

คลื่นนั้นส่งลมกระโชกรุนแรงพัดผ่านประตูสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“เฉินผิง ฉันสาบานว่าแกจะต้องชดใช้!” หนิงจื้อคำราม สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล