หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 164

เมื่อเฉินผิงเห็นสิ่งนี้ ดูเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่าง เขารีบวิ่งออกไปพร้อมกับนำหลี่เจี้ยนกลับมา!

หวังหันหันคว้าผมของหลี่เจี้ยนอย่างโกรธเคือง "หลี่เจี้ยน นายไม่ได้บอกว่าเรื่องความร่วม มือ ของเทียนเหม่ย นายมีคำตอบสุดท้ายแล้วหรือ นึกไม่ถึงเลยว่านายยังต้องการใช้สัญญาเพื่อบีบบังคับฉัน ให้ฉันนอนกับนาย นายนี่มันไม่ใช่มนุษย์จริงๆ ... "

หวังหันหันโกรธมากทุบตีหลี่เจี้ยนอย่างสุดแรง แต่หลี่เจี้ยนไม่กล้าที่จะหลบหลีกเขาทำได้เพียงอดทนกับการกระหน่ำตีของหวังหันหัน!

เฉินผิงมีรังสีอาฆาตกระจายไปทั่วร่างกายของเขา หลี่เจี้ยนถึงขั้นใช้สิ่งนี้เพื่อบีบบังคับหวังหันหัน ถ้าเขาไม่ได้เซ็นสัญญาด้วยตัวเอง หลี่เจี้ยนก็คงจะทำสำเร็จไปแล้ว?

หลังจากนั้นไม่นานหวังหันหันก็เหนื่อยและมองไปที่เฉินผิงด้วยน้ำตาคลอเบ้า: "พี่เฉินผิง ฉัน... ฉันไม่อยากให้พี่ถูกไล่ออก ฉันเลยรับปากกับไอ้สารเลวนี้!"

“หันหัน พี่รู้ไม่เป็นไร!” เฉินผิงตบหวังหันหันเบาๆ แล้วมองหลี่เจี้ยนด้วยสายตาที่เย็นชา

หลี่เจี้ยนรู้สึกถึงรังสีอาฆาตจากเฉินผิงเขากลัวมากจนร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย "ฉัน... ฉันผิด ฉันแค่หยอกล้อเล่นก็เท่านั้น เราเป็นเพื่อนสมัยเรียนกันมานานแล้ว ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไง!"

หลี่เจี้ยนขอโทษอย่างหมดท่า แต่ในเวลานี้คำขอโทษก็ไม่มีประโยชน์แล้ว!

"วันนี้ผมไม่อยากฆ่าคน ... " เฉินผิงพูดจบแล้วคว้าแขนของหลี่เจี้ยนด้วยมือเดียว พละกำลังมหาศาลที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของเฉินผิงทำให้แขนของหลี่เจี้ยนแตกเป็นเสี่ยง ๆ!

"อ๊าก…"

หลี่เจี้ยนร้องด้วยความเจ็บปวด!

ในตอนนี้นอกจากเนื้อหนังที่แขนของเขาแล้ว กระดูกของเขาหักและไม่มีทางเชื่อมมันได้!

“พี่เฉินผิง…”

เมื่อเห็นเช่นนี้ หวังหันหันก็รีบดึงเฉินผิงออก!