หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1651

“เข้าใจแล้วครับ” เจ้าสำนักต้วนฉางตอบตกลงทันที

เฉินผิงชำเลืองมองหูหม่าซือแล้วถามว่า "หูหม่าซือ เราจะเข้าไปดูข้างในกันหน่อยมั้ย?"

หูหม่าซือมองไปที่ทางเข้าอันดำมืดก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมา "พวกเราจะปล่อยให้ชีวิตของเราเป็นไปตามชะตากรรม"

“อย่ากังวลไปเลย หากเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นล่ะก็พวกเราจะรีบอพยพ ครั้งนี้เราแค่มาสอดแนมเท่านั้น”

เฉินผิงยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะเดินนำหน้าคนอื่นๆ เข้าไป

ทันทีที่เขาก้าวเข้ามา เขาก็ปรับออร่าพลังของเขาให้ถึงขีดสุด เฉินผิงไม่กล้าที่จะประมาทกับสถานที่อันไม่คุ้นเคยเช่นนี้

หลังจากนั้นเขาใช้พลังปราณสัมผัสของเขาเพื่อทำการสำรวจรอบๆ อย่างไรก็ตาม เขากลับพบว่าเขาไม่สามารถใช้พลังปราณสัมผัสของเขาได้เลย

ทั้งเฉินผิงและหูหม่าซือต่างตื่นตัวในขณะที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวัง

"หูหม่าซือ คุณคิดว่าจะมีใครที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ในซากปรักหักพังโบราณนี้มั้ย?"

จู่ๆ เฉินผิงก็โพล่งคำถามดังกล่าวออกมา

"ก็เป็นไปได้นะ..."

หูหม่าซือพยักหน้า

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เฉินผิงก็ตกตะลึง เขามองไปที่หูหม่าซือด้วยความไม่เชื่อ "หูหม่าซือ สำนักนี้มีอายุเก่าแกถึงประมาณหลายพันปีก่อน จะมีใครอายุยืนขนาดนั้นได้ยังไง?"

"คาถาเวทย์เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาและเต็มไปด้วยความลับ มันทำงานเหมือนยาเม็ด เมื่อคุณกินยา คุณจะไม่มีวันแก่และตาย อะไรทำให้คุณคิดว่าจะไม่มีเครื่องรางที่สามารถจะทำแบบเดียวกันได้ล่ะ" หูหม่าซือ ตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

เฉินผิงรู้สึกสงสัยจึงถามว่า "เครื่องรางเหล่านั้นมีหน้าตาเป็นยังไงนะ? มันคล้ายกับที่คุณวาดหรือเปล่า? แล้วมันจำเป็นต้องเป็นกระดาษสีเหลืองมั้ย?"

"โปรดหยุดเปรียบเทียบผมกับทุกสิ่งที เมื่อเทียบกับผู้ใช้เวทย์แล้วล่ะก็ สิ่งที่ผมทำแทบจะเรียกได้ว่าไร้ค่าเลย เครื่องรางที่แท้จริงสามารถปรากฏในลักษณะใดก็ได้ มันอาจจะสามารถเป็นวัตถุก็ได้ อันที่จริงมันสามารถเขียนได้แม้ในอากาศด้วยซ้ำ เครื่องรางสามารถปลูกฝังไว้ในจิตใจคนทั้งนั้น ที่กล่าวมาล้วนคาถาเวทย์ทั้งสิ้น ถ้าถามว่าเครื่องรางมีลักษณะยังไงแล้วผมจะตอบคุณยังไงดีล่ะ" หูหม่าซือตอบกลับ

เฉินผิงถึงกับพูดไม่ออก ความเข้าใจเกี่ยวกับเครื่องรางของเขาจำกัดอยู่แค่เรื่องพื้นฐานเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่เขาถามคำถามที่ต่ำกว่ามาตรฐาน

ชายทั้งสองยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า หลังจากการก้าวเดินอย่างระมัดระวังเพียงไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นซากปรักหักพังโบราณทั้งหมดก็เริ่มสั่นสะเทือน

"ตอนนี้เราควรทำยังไงดีล่ะ?" เฉินผิงถาม

ในสถานที่เช่นนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถามหูหม่าซือเพื่อหาทางออก

“ผมจะลองใช้เครื่องรางสะกดไฟดูว่าเราจะสามารถออกไปได้มั้ย”

ด้วยเหตุนี้ หูหม่าซือจึงหยิบพู่กันสำหรับเขียนอักษรออกมา เขากัดปลายนิ้วของตัวเองและทำให้พู่กันเปียกไปด้วยเลือดของเขา

จากนั้น หูหม่าซือก็เริ่มโบกพู่กันเขียนตัวอักษรขึ้นในอากาศ

เพียงไม่นาน ก็ปรากฏเครื่องรางขึ้นในอากาศ เกิดเป็นประกายแสงสีแดงแวววาวห่อหุ้มร่างกายของคนทั้งสองเอาไว้

"ไปกันเถอะ"

จากนั้น หูหม่าซือก็ดึงเฉินผิงและพุ่งไปข้างหน้า

เฉินผิงมองไปที่หูหม่าซือด้วยความประหลาดใจ "ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณไม่จำเป็นต้องใช้กระดาษสักแผ่นเพื่อวาดเครื่องราง"