หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1652

“บ้าหรือไง! ถึงผมถ่อมตัวมาตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะมาดูถูกผมได้หรอกนะ!” หูหม่าซือตะคอกขณะที่เขากลอกตาไปที่เฉินผิง

เนื่องจากเครื่องรางสะกดไฟสามารถปกป้องพวกเขาจากความร้อนของเปลวเพลิง ทั้งคู่จึงรีบรุดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ขณะที่อากาศรอบตัวร้อนขึ้น พวกเขาได้ยินเสียงคำรามดังตลอดทาง

ตู้ม!

ทันใดนั้น เครื่องรางสะกดไฟก็ถูกทำลายลง เปลวเพลิงเริ่มกลับเข้ามาล้อมรอบพวกเขาอีกครั้ง และในวินาทีถัดมา คลื่นพลังอันรุนแรงก็พุ่งเข้าหาพวกเขา

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรวดเร็วเสียจนที่เฉินผิงและหูหม่าซือไม่จะทันได้ตอบโต้ พลังอันรุนแรงก็ได้ส่งพวกเขากระเด็นลอยออกไปเสียแล้ว

"ร่างเกราะทองคำ!"

เมื่อเฉินผิงใช้ร่างเกราะทองคำ ร่างกายของเขาก็เริ่มเปล่งแสงและเกล็ดแวววาวก็ค่อยๆ ห่อหุ้มร่างกายของเขาทั้งหมด

ในขณะเดียวกัน หูหม่าซือที่ถูกโยนขึ้นไปในอากาศ เขาดึงเครื่องรางออกมาอย่างรวดเร็วและติดมันไว้บนร่างกายของเขาทันที

ขณะที่กระแสลมร้อนจู่โจมทั้งคู่อย่างต่อเนื่อง ร่างของพวกเขาหมุนคว้างกลางอากาศก่อนที่จะถูกกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง น่าเสียดายที่คลื่นลมร้อนอีกระลอกหนึ่งพัดเข้ามาทันที ส่งให้พวกเขาลอยไปด้านหลังอีกครั้ง

ประมาณสองสามนาทีต่อมาไฟก็ดับลงในที่สุด คลื่นความร้อนก็ค่อยๆ สลายไป

หลังจากการทรมานแสนสาหัส เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะไออย่างรุนแรง ในฐานะที่เป็นระดับขุนพลยุทธ์ เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า เขาจะต้องมาอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้

บ้าเอ้ย! ถ้าฉันไม่ใช้ร่างเหราะทองคำได้ทันเวลาล่ะก็ เสื้อผ้าของฉันคงไหม้เป็นเถ้าถ่าน และร่างกายของฉันคงเปลือยเปล่าไปแล้วตอนนี้!

“หูหม่าซือ!” เฉินผิงร้องเรียกขณะที่เขามองไปที่หูหม่าซือ

ห่างออกไปไม่ไกลนัก อีกฝ่ายกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ได้สติ เฉินผิงจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงเขาทันที

ขณะที่ใบหน้าของหูหม่าซือดำคล้ำด้วยเขม่าควัน เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ไอบ้าเอ้ย! เกือบจะตายอยู่แล้วยังหัวเราะอยู่ได้!”

หูหม่าซือจ้องเฉินผิงขณะที่เขาพูด

เครื่องรางบนร่างของหูหม่าซือถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน แม้ว่าเปลวไฟจะทำให้เสื้อผ้าของเขาเป็นรูอยู่บ้าง แต่ก็โชคดีที่เขายังสามารถสวมใส่มันได้

“โชคดีที่ผมปกป้องเสื้อผ้าของผมได้ทันเวลาพอดี ไม่เช่นนั้น คุณคงจะต้องเผชิญหน้ากับร่างกายที่เปลือยเปล่าของผมอย่างแน่นอน” หูหม่าซือกล่าว

มันคงจะน่าอับอายมากๆ ถ้าร่างกายของฉันเปลือยเปล่า!

มองปราดเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าสถานที่แห่งนี้เคยเป็นสนามรบที่มีผู้ได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมากมาก่อน

ที่ตรงกลางมีประตูอิฐขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่ ราวกับเป็นการบ่งบอกว่าสถานที่แห่งนี้เคยเป็นสำนักที่รุ่งเรืองและมั่งคั่ง

"สำนักผนึกสวรรค์! ที่นี่คือสำนักผนึกสวรรค์!" หูหม่าซือพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นในขณะที่เขาจ้องมองไปยังชื่อที่อยู่บนประตู

เฉินผิงวิ่งไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เขาวิ่งตรงไปที่ประตูอย่างไม่ลังเล

ในขณะนั้น หูหม่าซือต้องการเตือนเฉินผิงว่าอย่าทำอะไรวู่วาม แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เขาสังเกตเห็นว่าเฉินผิงหยุดเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้นไม่นาน คลื่นพลังลมปราณอันมหาศาลก็พุ่งเข้าใส่เฉินผิงส่งผลให้เขาก็กระเด็นลอยไปก่อนจะล้มลงกับพื้น

"นี่ ผมกำลังจะเตือนคุณพอดี! ทำไมคุณถึงได้หุนหันพลันแล่นแบบนี้ล่ะ? มันจะต้องมีกลไกบางอย่างซ่อนอยู่ในสำนักผนึกสวรรค์อย่างแน่นอน คุณกำลังขุดหลุมฝังศพของตัวเองเพราะวิ่งเข้าไปแบบนั้น!"

หูหม่าซือเอื้อมมือไปช่วยดึงเฉินผิงให้ลุกขึ้นมาจากพื้นทันทีขณะที่เขาพูด

หลังจากเช็ดเลือดจากมุมปากของเขาแล้ว เฉินผิงก็อุทานว่า "คลื่นพลังลมปราณนั่นน่ากลัวมาก!" เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วในเวลาเดียวกัน

มันทรงพลังมาก... ฉันคิดว่าพลังของมันเทียบได้กับความสามารถระดับขุนพลยุทธ์ขั้นสูงสุดเลยทีเดียว