หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1653

“บางทีเราควรออกไปซะตอนนี้ เราไม่ได้เตรียมตัวมาเลย ผมเกรงว่าการบุ่มบ่ามเข้าไปแบบนั้นจะไม่ใช่ทางที่ดีเลย” หูหม่าซือพยายามพูดเกลี้ยกล่อมเฉินผิงให้ออกไปจากที่นี่

“ขอผมลองใหม่อีกครั้งเถอะ เราจะถอยหากครั้งนี้ผมเข้าไปไม่สำเร็จ”

เฉินผิงยังไม่พร้อมที่จะยอมแพ้ เขาค่อยๆ เดินไปที่ประตูอิฐของสำนักผนึกสวรรค์

คราวนี้เฉินผิงใช้ความระมัดระวังอย่างมาก เขาใช้พลังวิญญาณของเขาและผลักดันมันไปให้สุดขีดก่อนที่จะก้าวเท้าออกไปในแต่ละก้าว

หึ่ง!

เมื่อเขากำลังจะก้าวเท้าเข้าสู่สำนักผนึกสวรรค์ ทันใดนั้นอากาศโดยรอบก็สั่นสะท้าน

เฉินผิงตกใจและถอยห่างแทบจะในทันที

หลังจากนั้น ชายชราผมขาวก็ปรากฏตัวขึ้นในอากาศ ราวกับว่าภาพของเขาถูกฉายด้วยเครื่องฉายภาพ

“ใครกันที่กล้าบุกรุกเข้ามาในสถานที่นี้? ออกไปซะ!” ชายชราคำรามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด

เฉินผิงถึงกับตะลึงงันขณะที่เขาจ้องมองไปยังชายชราที่ลอยอยู่กลางอากาศ

สำหรับหูหม่าซือนั้น เขาคุกเข่าลงทันทีและกล่าวทักทายชายชราอย่างสุภาพอ่อนน้อม "โปรดรับการคำนับอันจริงใจจากศิษย์ผู้ต่ำต้อย ผู้อาวุโส"

“แกเป็นใคร? จงออกไปซะเดี๋ยวนี้!” ชายชรากล่าวย้ำ เสียงของเขายังคงเย็นชา

"ท่านครับ! เรามีความชื่นชมอย่างมากต่อคาถาเวทย์ของสำนักผนึกสวรรค์! เรามาที่นี่เพื่อขอคำชี้แนะ" เฉินผิงอธิบายในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ชายชรา

"เจ้าคนโง่เขลา! สำนักผนึกสวรรค์ไม่ใช่สถานที่ที่แกจะสามารถเดินเข้าออกได้อย่างอิสระ จะเป็นการดีที่สุดถ้าพวกแกสองคนออกไปจากสถานที่แห่งนี้เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไร้ความปรานี!"

เมื่อพูดจบ ชายชราก็หายไปทันที

ทันใดนั้น คลื่นพลังงานอันรุนแรงอีกระลอกหนึ่งก็พุ่งออกมาจากส่วนลึกของสำนักผนึกสวรรค์

อย่างไรก็ตาม คราวนี้เฉินผิงเตรียมตัวตั้งรับมาเป็นอย่างดี เขาเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ทันทีที่คลื่นพลังงานพุ่งเข้ามา

กำปั้นสีทองของเขาส่องประกายแวววาว ในขณะที่เขาใช้มันเพื่อสกัดกั้นคลื่นพลัง

ตู้ม!

อนิจจา ฉันไม่สามารถต้านทานพลังลมปราณของสำนักผนึกสวรรค์ได้เลย แม้ว่าจะมีร่างเกราะทองคำและการฝึกฝนร่างกายมาอย่างหนักก็ตาม... สิ่งที่รออยู่ข้างหน้านั้นอยู่เหนือการไตร่ตรองของฉัน

ในขณะเดียวกัน เจ้าสำนักต้วนฉางและลูกศิษย์ของเขายังคงรอทั้งคู่อยู่นอกซากปรักหักพังโบราณ

พวกเขาทั้งหมดล้วนประหลาดใจที่เห็นเฉินผิงและหูหม่าซือมีชีวิตรอดออกมาได้ ในขณะนั้น ทุกสายตาของพวกเขาเปล่งประกายด้วยความชื่นชม

อย่างไรก็ตาม เจ้าสำนักต้วนฉางสังเกตเห็นว่าสีหน้าของทั้งคู่ดูมืดมน เสื้อผ้าของพวกเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและขี้เถ้า

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเสนอว่า "คุณเฉินครับ เรากลับไปที่สำนักเพื่อพักผ่อนกันก่อนดีมั้ยครับ?"

เฉินผิงเพียงพยักหน้าเป็นคำตอบ เขาแอบชำเลืองมองทางเข้าซากปรักหักพังโบราณก่อนจะจากไป

แม้จะเป็นถึงระดับขุนพลยุทธ์ แต่เฉินผิงก็พบกับความพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างแรกคือชายชุดดำที่ไม่รู้จักไล่ตามหานฉิงเอ๋อร์ จากนั้นก็เป็นผู้ชายจากครอบครัวของหานฉิงเอ๋อร์ มาตอนนี้ เขาไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปในซากปรักหักพังโบราณได้อย่างที่เขาต้องการสำหรับการสืบสวนหรือการค้นหาของเขา

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เป็นผลกระทบครั้งใหญ่ต่อความภาคภูมิใจของเขา แน่นอนว่ามันทำให้เขารู้ว่าเขายังจะต้องพัฒนาขึ้นอีกมาก

เนื่องจากการกลายเป็นระดับปราชญ์ยุทธ์แทบไม่เคยมีการถูกพูดถึงมากเท่าไหร่นักหรือได้ยินที่ไหนมาก่อน ระดับเจ้ายุทธ์จึงได้รับการกล่าวขานว่าเป็นระดับที่มีอำนาจมากที่สุดในยุทธภพ แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ เห็นได้ชัดว่ายุทธภพนั้นหาที่เปรียบไม่ได้กับโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียน

ถ้าไม่ใช่เพราะความอ่อนล้าของพลังวิญญาณในโลกมนุษย์ ก็คงไม่มีที่ใดที่ทักษะการต่อสู้จะรุ่งเรืองได้เช่นนี้