หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1656

หูหม่าซืออยู่ในระดับแปรธาตุขั้นสูงสุด ซึ่งเทียบเท่าได้กับระดับปรมาจารย์ยุทธ์ขั้นสูงสุด เขาอาจต้องพ่ายให้กับเถิงเฉิงหลินหากไม่ใช้เครื่องรางใดๆ แต่ยังไงก็ยังถือเป็นการต่อสู้ที่ยากอยู่ดี

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้หูหม่าซือโกรธเถิงเฉิงหลินเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็ลากเฉินผิงมาและพูดว่า "คุณมานี่ ช่วยสอนบทเรียนให้เจ้าคนขี้โกงคนนี้ที"

เถิงเฉิงหลินก็ระเบิดความโกรธออกมาเช่นกัน นี่ไม่ใช่ของเด็กเล่น ฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด!

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ ขณะที่เขาเดินไปยืนตรงหน้าเถิงเฉิงหลิน

เถิงเฉิงหลินได้รวบรวมพลังของเขาและพร้อมที่จะปลดปล่อยมันเข้าใส่เฉินผิง!

“ไปตายซะ ไอ้สารเลว!” เขาตะโกน

จากนั้นเขาก็ใช้พลังฝ่ามือฟาดพร้อมกับปล่อยลำแสงที่ล้อมรอบฝ่ามือตรงเข้าใส่ที่หน้าอกของเฉินผิง!

เฉินผิงยังคงยืนนิ่ง เขาสามารถต้านทานการโจมตีได้ แต่แรงกระแทกอันรุนแรงนั้นกลับทำให้เถิงเฉิงหลินกระเด็นถอยออกไปหลายฟุต!

เถิงเฉิงหลินล้มลงบนโต๊ะอย่างแรงจนมันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แขกหลายคนรีบหลบการโจมตี

เถิงเฉิงหลินก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก พลังออร่าของเขาก็อ่อนแรงลง

แขกทุกคนที่เห็นการต่อสู้เริ่มปรบมือให้เฉินผิง!

เมื่อสังเกตเห็นว่าทุกคนโห่ร้องและปรบมือให้เฉินผิง หูหม่าซือก็แสดงความผิดหวังออกมา "ให้ตายสิ คุณมาแย่งซีนผมอีกแล้ว..."

เห็นได้ชัดว่าหูหม่าซือต้องการเป็นจุดสนใจของผู้คน

ในขณะเดียวกัน เถิงเฉิงหลินกัดฟันกรอดอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ เขามองไปที่เฉินผิงและพูดว่า "แกตายแน่ไอ้หนู ฉันมาจากสำนักต้วนฉาง เจ้านายของฉันจะฆ่าแกแน่!"

เฉินผิงยิ้มออกมาทันทีเมื่อเขาได้ยินการพูดถึงสำนักต้วนฉาง “คุณมาจากสำนักต้วนฉางอย่างงั้นหรือ?”

มุมปากของเถิงเฉิงหลินยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม "ถูกต้อง! ตอนนี้แกคงรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วละสิ?"

เขาคิดว่าทุกคนในเมืองไป๋ไห่จะต้องหวาดกลัวจนตัวสั่นเมื่อพวกเขาได้ยินชื่อของ “สำนักต้วนฉาง"

เถิงเฉิงหลินตะลึงงันไปครู่หนึ่ง คนเหล่านี้เป็นใครกันแน่? ทำไมพวกเขาถึงดูไม่กลัวสำนักต้วนฉางเลย?

แขกหลายคนเริ่มตื่นตระหนกและอยากจะออกไปจากที่นี่ พวกเขาไม่ต้องการถูกลากเข้าไปในยุ่งเกี่ยวกับความวุ่นวาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีเจ้าสำนักต้วนฉางและคนของเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง

หูหม่าซือเริ่มรู้สึกเป็นกังวล เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าแขกกำลังจะกลับไป แล้วใครจะดูการแสดงของฉันล่ะ ถ้าพวกเขากลับไป?

“ทุกคน อย่าเพิ่งไปสิ นั่งดูก่อนสิ เดี๋ยวทุกอย่างก็เรียบร้อย” หูหม่าซือกล่าวยืนยันเสียงดัง

แต่ถึงกระนั้น ไม่มีแขกคนใดเชื่อคำพูดของเขา ทุกคนตั้งใจแน่วแน่ที่จะจากไป

เมื่อเห็นเช่นนั้น หูหม่าซือก็หยิบเครื่องรางคู่หนึ่งออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วติดไว้กับกรอบประตู

ส่งผลให้แขกทุกคนไม่สามารถเดินผ่านประตูไปได้แม้ว่ามันจะยังคงเปิดเอาไว้ก็ตาม!

“ฉันบอกพวกคุณแล้วไงว่าอย่าเพิ่งไป ฉันคงไม่ทำแบบนี้ถ้าพวกคุณทุกคนฟังฉัน! กลับไปที่นั่งของคุณ ไม่มีสิ่งเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นกับคุณทั้งนั้น เชื่อฉันสิ!” หูหม่าซือกล่าวให้ความมันใจแก่พวกเขา

เมื่อไม่มีทางเลือก เหล่าแขกที่มาร่วมงานจึงทำได้เพียงกลับไปที่ที่นั่งของพวกเขาในขณะที่รอเจ้าสำนักต้วนฉาง