หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1670

เฉินผิงพร้อมเก๋ออยู่หานรีบรุดหน้าไปที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

ตอนที่เขายังห่างจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อยู่บ้าง เขาก็พลันตกตะลึง

เป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของซูอวี่ฉี จากนั้นก็สัมผัสได้ว่ากลิ่นอายของเธอรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

"เป็นเช่นนี้ไปได้ยังไงกัน? หรือว่าพวกมันจะปล่อยตัวอวี่ฉีออกมาแล้ว?"

แววตื่นตะลึงพาดผ่านใบหน้าของเฉินผิง จากนั้นเขาก็เร่งฝีเท้าของตนเอง

เมื่อเขามาถึงประตูทางเข้าของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ก็มีสมาชิกคนหนึ่งมารายงานให้หนิงจื้อได้ทราบ

"ประธานหนิง เฉินผิงมาถึงแล้วครับ" สมาชิกคนนั้นกล่าวขึ้นมา

ขณะที่หนิงจื้อเอ่ยวาจาก็สัมผัสถึงความมั่นใจของเขาได้อย่างชัดเจน "ดี ในที่สุดมันก็มาเสียที ให้มันเข้ามาซะ"

"แกมั่นใจว่าจะจับเฉินผิงได้ใช่ไหม?" วิญญาณตนนั้นถามหนิงจื้อขึ้นมาอีกครั้ง

"วางใจเถอะ ผมมั่นใจเรื่องนี้ถึงเก้าสิบส่วนเลยเชียวล่ะ ขอเพียงเฉินผิงพร้อมสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อช่วยแฟนของมันแล้ว มันก็ไม่มีทางหนีรอดไปจากที่นี่ได้หรอก" หนิงจื้อเอ่ยพลางยิ้มเยาะ

เขาวางกับดักไว้ให้เฉินผิงเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้ก็คือทำให้เฉินผิงโกรธมากเสียจนสูญเสียความมีเหตุผลไป

ประตูของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ค่อยๆ เปิดออกแล้วเฉินผิงก็เข้ามาพร้อมกับเก๋ออยู่หาน นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำพลันโอบล้อมพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้ทันที

เมื่อหนิงจื้อรู้ว่าเฉินผิงพาคนอื่นมาด้วย เขาก็ขมวดคิ้ว "เฉินผิง แกผิดสัญญาของเรา แกไม่กลัวว่าพวกเราจะทำให้แฟนของแกต้องเดือดร้อนหรือไง?"

เฉินผิงเหลือบมองเก๋ออยู่หานแล้วตอบว่า "ตอนนี้เธอเป็นเพียงแค่ซากศพ ดังนั้นเธอก็เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากตามฉันไปเรื่อยๆ ส่วนฉันเองก็ทิ้งเธอไม่ลง"

ตอนที่เฉินผิงเห็นว่าซูอวี่ฉีที่ถูกขังอยู่ในกรงเหล็กทั้งซีดเซียวและอ่อนแรง โทสะก็พลุ่งพล่านอยู่ภายในตัวเขา

หนิงจื้อเริ่มหัวเราะให้กับโทสะและเจตจำนงสังหารที่ค่อยๆ พุ่งสูงในตัวเฉินผิง

"ไอ้เวรเอ๊ย! แก! หนิงจื้อ!" เฉินผิงแผดเสียงร้อง

กระบี่พิฆาตมังกรพลันปรากฏขึ้นในมือของเขา จากนั้นเขาก็กวัดแกว่งกระบี่มาทางหนิงจื้อ

ปราณกระบี่พลันผ่าสะบั้นไปทางหนิงจื้อ เฉินผิงกวัดแกว่งกระบี่อีกครั้งเพื่อปลดปล่อยปราณกระบี่อีกสายหนึ่ง

ปราณกระบี่ระลอกที่สองตรงไปทางกรงที่ขังซูอวี่ฉีเอาไว้

หนิงจื้อแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นเขาก็โบกมือแล้วปลดปล่อยคลื่นอากาศระลอกแล้วระลอกเล่าออกจากฝ่ามือ