หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1671

คลื่นอากาศพวกนั้นปะทะเข้ากับปราณกระบี่ของเฉินผิง

แต่คลื่นอากาศกลับสลายไปทันทีที่พวกมันปะทะเข้ากับปราณกระบี่ของเฉินผิง

อย่างไรเสียก็ยังมีระยะห่างระหว่างพลังของหนิงจื้อกับเฉินผิง

แต่ถึงกระนั้นหนิงจื้อก็ไม่ตื่นตระหนก เขายกคฑาวัชระในมือขึ้นมาแล้วหวดลงไปอย่างแรง

คฑาวัชระส่งเสียงดังหึ่งๆ ออกมา จากนั้นเสียงก็กระจายไปทั่วทุกสารทิศราวกับคลื่น

ปราณกระบี่ที่เฉินผิงปลดปล่อยออกมาสลายหายไป ทันทีที่เจอกับคลื่นเสียงที่สร้างความประหลาดใจให้แก่เขา

ในขณะเดียวกันเฉินผิงก็เซถอยหลังจากพลังของคลื่นเสียง ทำให้เขาสีหน้าเหยเกไปบ้าง

หนิงจื้อหัวเราะอย่างโอหัง "ฮ่าฮ่าฮ่า! เฉินผิงแกลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์? แกต้านทานพลังโจมตีถึงแก่ชีวิตจากอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไม่ไหวหรอก!"

"ไอ้เวรเอ๊ย! วันนี้ฉันจะฆ่าแกซะ!"

เฉินผิงเต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะ อันที่จริงเขาเริ่มตัวสั่นแล้ว

เฉินผิงรู้สึกทรมานใจเมื่อเห็นซูอวี่ฉีอยู่ในกรงเหล็ก ราวกับว่าหัวใจของเขาถูกลูกศรนับพันยิงเข้าใส่

ขณะที่เขาตัวสั่นอยู่นั้น กระบี่พิฆาตมังกรในมือก็เริ่มส่งเสียงร่ำร้องเช่นเดียวกัน

ประกายแสงสีทองเริ่มวูบไหวและปลุกกระตุ้นร่างเกราะทองคำขึ้นมา ในชั่วไม่กี่วินาทีต่อมา เกล็ดสีทอวก็ปกคลุมไปทั่วร่างของเฉินผิง

"เฉินผิง ทิ้งฉันไปซะ! แค่ไปเท่านั้น! รีบไปซะ! นี่เป็นกับดัก!" ซูอวี่ฉีกรีดร้องใส่เฉินผิง

"เงียบ!" หนิงจื้อสั่งก่อนจะสะบัดฝ่ามือใส่เธอ

พลังที่ระเบิดออกมากลายสภาพเป็นแส้ที่หวดใส่กรงเหล็ก

กรงสั่นสะเทือนขึ้นมาทันที ทว่ากลับปรากฎรอยแดงบนร่างของซูอวี่ฉี

แต่ถึงกระนั้นเธอกลับไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ

"ไอ้ระยำ!" เฉินผิงแผดเสียงก่อนจะพุ่งใส่หนิงจื้ออีกครั้ง

แต่คราวนี้พอเฉินผิงลงมือเป็นครั้งที่สอง นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำนับสิบคนก็ลงมือเช่นกัน

หนึ่งในนั้นกระแทกฝ่ามือใส่ท้ายทอยของเฉินผิง พร้อมเสียงลมดังหวีดหวิวที่เกิดขึ้นจากความเร็ว

หวือ!