หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1672

เฉินผิงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากค่อยๆ ลดกระบี่พิฆาตมังกรลง

เขาเก็บมันลงไป เพราะเกรงว่าปราณกระบี่ของมันจะทำร้ายซูอวี่ฉีเอาได้

แต่ความหวาดหวั่นของเขากลับทำให้รอยยิ้มเจิดจ้าบนใบหน้าของหนิงจื้อกลับยิ่งกดลึกมากขึ้น

"จับตัวมันไว้!" หนิงจื้อโบกมือสั่งนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

ขณะที่พวกมันกว่าสิบคนพุ่งเข้าใส่เฉินผิง ร่างกายของเขาก็เปล่งแสงสีทองขณะที่ใบหน้าของเขาก็กลับน่าสะพรึงกลัวสุดขีด

หลังจากนั้นมังกรทองสองตัวก็เกี่ยวกระหวัดรอบกำปั้นของเขา พวกมันเปล่งแสงที่แยงตามากเสียจนทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต้องหรี่ตา

ในขณะเดียวกัน เหล่านักรบก็ตระหนักรู้ว่าพวกตนไม่ควรต่อสู้กับเฉินผิงแบบตัวต่อตัว ดังนั้นพวกมันทุกคนจึงรวมพลังกันเพื่อปลดปล่อยพลังลมปราณชนิดที่แบ่งแยกท้องนภาไปทางเฉินผิง

เฉินผิงตอบโต้ด้วยการเปล่งเสียงข่มขวัญพลางเหวี่ยงหมัดไปข้างหน้า ทำให้เกิดเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งพิภพ

การที่พลังโจมตีของเขาสลายพลังลมปราณที่นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำกว่าสิบคนรวมพลังกัน สร้างความประหลาดใจให้แก่พวกมัน

เฉินผิงฉวยโอกาสที่พวกมันตื่นตะลึงไปชั่วขณะ แผดเสียงร้องขึ้นมาอีกครั้งพลางเหวี่ยงหมัดไปข้างหน้าอีกครั้ง

หมัดเซิ่งกวงเป็นเคล็ดวิชาศักดิ์สิทธิ์แต่โบราณ

ต่อให้เฉินผิงยังไม่ชำนาญ แต่ก็เรียนรู้พื้นฐานจนเพียงพอที่จะปลดปล่อยพลังทำลายล้างออกมาได้แล้ว

ขณะที่แสงสว่างพร่างพรายส่องสว่างไปทั่วทั้งสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ พลังอันมหาศาลก็ระเบิดใส่นักรับระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

การโจมตีที่ใกล้จะมาถึงทำให้แววตาของพวกมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าคนๆ เดียวจะสามารถปลดปล่อยพลังอันมหาศาลเช่นนั้นได้

แม้แต่หนิงจื้อก็ขมวดคิ้ว เพราะเขาเริ่มไม่รู้แล้วว่าการที่เขาไปยั่วยุเฉินผิงเป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือผิดกันแน่

ตู้ม!

หมัดนี้ระเบิดขึ้นท่ามกลางนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

ในขณะที่หลายคนในกลุ่มลอยกระเด็นเพราะแรงระเบิด คนที่อยู่ใกล้ตำแหน่งที่ระเบิดมากที่สุดก็ถูกทำลายจนสิ้นซาก ไม่หลงเหลืออะไรเอาไว้นอกจากเลือดเนื้อแอ่งหนึ่ง

ขณะที่หนิงจื้อจ้องมองเศษซากอันชวนขนพองสยองเกล้า เขาก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลย

เมื่อวิญญาณปรากกฎตัวขึ้น พวกมันก็เริ่มปกคลุมร่างของเหล่านักรบแล้วสร้างเกราะขึ้นเป็นชั้นๆ

นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำที่ปกคลุมไปด้วยหมอกดำดูราวกับภูตผีปีศาจ

ขณะที่แสงสีทองบนร่างวูบไหว เฉินผิงที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัวก็เหวี่ยงหมัดออกไปอีกครั้ง

หลังจากนั้นนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำที่เข้าร่วมในการต่อสู้อันหฤโหดกับเขาก็ถูกพายุหมุนในสนามรบกลืนกินเข้าไป

ดังนั้นกลิ่นอายอันมหาศาลจึงโจมตีวงแหวนอาคมของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่หยุดหย่อน

ถ้าไม่ใช่เพราะอาคม การต่อสู้ที่รุนแรงเช่นนี้ก็คงจะเลื่อนระดับถึงขั้นทั่วทั้งสถานที่ไปแล้ว

ขณะที่เฉินผิงเหวี่ยงหมัดอย่างดุดัน แต่ละหมัดก็แทบจะพกพาเสียงมังกรคำรามมาด้วย

ไม่มีนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำคนไหนที่จะสามารถประชิดตัวเขาได้ตลอดการต่อสู้

แม้ว่าจะต่อสู้กับศัตรูสิบคนตามลำพัง เฉินผิงก็ยังเป็นใยที่ได้เปรียบอยู่ดี