หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1672

เฉินผิงไม่มีทางเลือกนอกเสียจากค่อยๆ ลดกระบี่พิฆาตมังกรลง

เขาเก็บมันลงไป เพราะเกรงว่าปราณกระบี่ของมันจะทำร้ายซูอวี่ฉีเอาได้

แต่ความหวาดหวั่นของเขากลับทำให้รอยยิ้มเจิดจ้าบนใบหน้าของหนิงจื้อกลับยิ่งกดลึกมากขึ้น

"จับตัวมันไว้!" หนิงจื้อโบกมือสั่งนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

ขณะที่พวกมันกว่าสิบคนพุ่งเข้าใส่เฉินผิง ร่างกายของเขาก็เปล่งแสงสีทองขณะที่ใบหน้าของเขาก็กลับน่าสะพรึงกลัวสุดขีด

หลังจากนั้นมังกรทองสองตัวก็เกี่ยวกระหวัดรอบกำปั้นของเขา พวกมันเปล่งแสงที่แยงตามากเสียจนทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต้องหรี่ตา

ในขณะเดียวกัน เหล่านักรบก็ตระหนักรู้ว่าพวกตนไม่ควรต่อสู้กับเฉินผิงแบบตัวต่อตัว ดังนั้นพวกมันทุกคนจึงรวมพลังกันเพื่อปลดปล่อยพลังลมปราณชนิดที่แบ่งแยกท้องนภาไปทางเฉินผิง

เฉินผิงตอบโต้ด้วยการเปล่งเสียงข่มขวัญพลางเหวี่ยงหมัดไปข้างหน้า ทำให้เกิดเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งพิภพ

การที่พลังโจมตีของเขาสลายพลังลมปราณที่นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำกว่าสิบคนรวมพลังกัน สร้างความประหลาดใจให้แก่พวกมัน

เฉินผิงฉวยโอกาสที่พวกมันตื่นตะลึงไปชั่วขณะ แผดเสียงร้องขึ้นมาอีกครั้งพลางเหวี่ยงหมัดไปข้างหน้าอีกครั้ง

หมัดเซิ่งกวงเป็นเคล็ดวิชาศักดิ์สิทธิ์แต่โบราณ

ต่อให้เฉินผิงยังไม่ชำนาญ แต่ก็เรียนรู้พื้นฐานจนเพียงพอที่จะปลดปล่อยพลังทำลายล้างออกมาได้แล้ว

ขณะที่แสงสว่างพร่างพรายส่องสว่างไปทั่วทั้งสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ พลังอันมหาศาลก็ระเบิดใส่นักรับระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

การโจมตีที่ใกล้จะมาถึงทำให้แววตาของพวกมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าคนๆ เดียวจะสามารถปลดปล่อยพลังอันมหาศาลเช่นนั้นได้

แม้แต่หนิงจื้อก็ขมวดคิ้ว เพราะเขาเริ่มไม่รู้แล้วว่าการที่เขาไปยั่วยุเฉินผิงเป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือผิดกันแน่

ตู้ม!

หมัดนี้ระเบิดขึ้นท่ามกลางนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

ในขณะที่หลายคนในกลุ่มลอยกระเด็นเพราะแรงระเบิด คนที่อยู่ใกล้ตำแหน่งที่ระเบิดมากที่สุดก็ถูกทำลายจนสิ้นซาก ไม่หลงเหลืออะไรเอาไว้นอกจากเลือดเนื้อแอ่งหนึ่ง

ขณะที่หนิงจื้อจ้องมองเศษซากอันชวนขนพองสยองเกล้า เขาก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลย