หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1673

ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของร่างวิญญาณ เฉินผิงก็คงจะใช้หมัดบดขยี้นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำจนถึงตายไปแล้ว

วิญญาณพวกนี้ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก พวกมันทำหน้าที่เป็นเบาะกันกระแทกและสามารถลบล้างพลังหมัดของเฉินผิงได้กว่าครึ่ง

ขณะที่เฉินผิงใช้พัลงวิญญาณในอัตราที่รวดเร็ว มังกรทองที่พันอยู่รอบฝ่ามือของเขาเองก็ค่อยๆ เลือนรางจางหายไป

เมื่อเห็นว่าพลังของเฉินผิงกำลังค่อยๆ ลดลงก็ทำให้หนิงจื้อรู้สึกเบิกบานใจ เพราะเขาไม่คาดคิดว่ากลุ่มนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงแกมดำกว่าสิบคนจะสามารถเอาชนะฝ่ายแรกได้

"มันเกือบจะตายแล้ว! รีบจัดการเร็วเข้า!" หนิงจื้อเอ่ยเร่ง

ขณะที่พวกมันเองก็สังเกตเห็นว่าเฉินผิงกำลังหมดแรงเช่นกัน ดวงตาของนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำก็เปล่งประกายด้วยความหวัง

"หึ! แกคิดว่าจะฆ่าฉันได้จริงๆ งั้นเหรอ?" เฉินผิงแผดเสียงร้องดังสุดเสียง

แสงสีทองบนร่างของเขายังคงเปล่งประกายรุ่งโรจน์เช่นเคย แววตาของเฉินผิงเต็มเปี่ยมไปด้วยความกระหายอยากที่จะต่อสู้

ชั่วครู่ต่อมา จิตตวิสุทธิของเขาเริ่มแล่นเร็วจี๋ ทำให้พลังวิญญาณแห่งสวรรค์และปฐพีพลุ่งพล่านอยู่ในร่างของเขา

พลังดูดก็ช่างมหาศาลมากเสียจนหมอกดำที่คุ้มครองร่างของนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำเองก็ถูกดูดเข้าไปด้วย

วิญญาณในรูปของร่างมนุษย์เองก็ไม่เว้น เพราะพวกมันก็ถูกพลังดูดเข้าไปในร่างของเฉินผิง

จิตตวิสุทธิของเฉินผิงสามารถหล่อหลอมอะไรก็ได้รวมไปถึงพลังงานลบและพลังแค้น สิ่งนี้ย่อมรวมไปถึงวิญญาณที่ไร้ซึ่งร่างกายด้วย

เหตุการณ์ที่จู่ๆ กลับพลิกผันสร้างความตกตะลึงให้แก่วิญญาณเหล่านั้น ทำให้พวกมันกลับเข้าสู่ร่างของนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ

เฉินผิงฉวยโอกาสกรแทกหมัดใส่หน้าอกของนักรบคนหนึ่ง

ตู้ม!

หมัดนี้พลันทะลุผ่านร่างเหยื่อของเขา หลงเหลือไว้เพียงเลือดสดๆ กองหนึ่งและอวัยวะที่แหลกละเอียด

แต่เมื่อวิญญาณที่สิงสู้ในร่างพยายามจะหนีขึ้นไปบนฟ้า เฉินผิงก็คว้ามันเอาไว้

หลังจากนั้นเขาก็อ้าปากแล้วดูดมันเข้าไปในร่างทันที

มันยังไม่ทันได้มีโอกาสแม้แต่จะดิ้นรนกระเสือกกระสน ก็ถูกจิตตวิสุทธิของเฉินผิงดูดเข้าไปทันที

ภาพอันชวนขนพองสยองเกล้าทำให้นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำตื่นตะลึงขึ้นมาทันที เพราะไม่มีใครสามารถดูดวิญญาณได้มาก่อน อย่างไรเสียคนส่วนใหญ่ก็มุ่งความสนใจไปที่การหนีเอาตัวรอดแทน

มันยอมให้วิญญาณควบคุมร่างของตัวเองไม่ใช่รึไง?

พรวด!

"ร่ายคาถามาสิ! ร่ายคาถาของแกมาเลย!" หนิงจื้อร้องตะโกน

เฉินผิงสังหารนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำไปทีละคน พร้อมกลืนกินวิญญาณทุกดวงตามลำดับในอัตราเช่นนี้

ขณะที่นักรบคนที่เหลือแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกมันสามารถมองเห็นความหวาดกลัวและความอับจนหนทางในสายตาของสหายของตนได้อย่างชัดเจน

ในที่สุดพวกมันทุกคนก็ยืนอยู่รวมกลุ่มโดยมีหมอกดำผุดขึ้นเหนือศีรษะของพวกมันไม่หยุดหย่อน

หลังจากนั้นหมอกดำก็รวมตัวกันแล้วก่อตัวเป็นร่างของยักษ์ตนหนึ่ง

กลิ่นอายน่าหวาดกลัวที่แผ่ออกมา เป็นผลมาจากวิญญาณทุกดวงมารวมตัวกัน

ขณะที่นักรบกลุ่มนั้นแววตาขุ่นมัวและยังไม่ขยับเขยื้อน ทำให้พวกมันที่เหลือดูไม่ต่างอะไรกับซากศพเลย

ตรงหว่างคิ้วของพวกมันมีแก่นโลหิตแดงฉานหยดหนึ่งค่อยๆ ไหลซึมออกมา ก่อนที่จะลอยขึ้นฟ้าไป

จากนั้นพวกมันก็รวมเข้าด้วยกันเพื่อก่อตัวเป็นอัญมณีขนาดเท่าไข่ไก่ ก่อนที่จะฝังลงตรงหน้าผากของยักษ์ตนนั้น