หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1674

ในขณะเดียวกัน นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำก็ทรุดลงกับพื้น ร่างของพวกมันหดลงอย่างรวดเร็วราวกับถูกดูดพลังเสียจนแห้ง

ยักษ์ตนนั้นก้มมองลงมาที่เฉินผิงแล้วแผ่กลิ่นอายกดดันออกมาเต็มพื้นที่โดยรอบ

เมื่อเทียบกับร่างสูงตระหง่านที่ขวางกั้นท้องนภา เฉินผิงช่างราวกับแมลงตัวหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้ามัน

ในขณะเดียวกัน หนิงจื้อก็จ้องมองยักษ์ตนนั้นด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็นคาถาเวทย์ที่มีชื่อเรียกว่า หทัยมารหมื่นเขตแดน

เมื่อร่ายคาถาแล้ว มันก็จะช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากผู้ใช้ ไม่เพียงร่างของนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำจะเหือดแห้งไป แต่วิญญาณที่เกาะติดกับมันเองก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของยักษ์ตนนั้นไปด้วย

ดังนั้นพลังของยักษ์ตนนั้นจึงเป็นสัดส่วนกับพลังของผู้ร่ายคาถาโดยตรง ยิ่งผู้ที่ร่ายคาถาแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ช่วงเวลาที่ยักษ์ตนนั้นสามารถคงอยู่ได้ก็จะมากขึ้นเท่านั้น

เพราะฉะนั้นหากตัดสินจากพลังของนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำ ยักษ์ตนนั้นก็จะมีเวลาอยู่รอดได้เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

หลังจากนั้นมันก็จะเลือนรางจางหายไป ขณะที่เหล่านักรบและวิญญาณของพวกมันเองก็จะตายไปด้วย

ความโหดเหี้ยมของคาถานี้เป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่ค่อยมีใครนำมันมาใช้

"เฉินผิง คราวนี้แกเตรียมตัวตายได้เลย"

สีหน้าสบายใจทว่าแฝงแววคลุ้มคลั่งฉายออกมาทางใบหน้าของหนิงจื้อ

ต่อให้นักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำสังเวยชีวิตของตนเอง หนิงจื้อก็ไม่สนใจสักนิด ขอเพียงเขาเขายังมีชีวิตอยู่ก็พอ

"งั้นเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนั้น แกก็คอยดูให้ดีๆ"

ทันทีที่เฉินผิงพูดจบ เขาก็กระทืบเท้าลงกับพื้นแล้วพุ่งตัวขึ้นฟ้า

แม้จะเผชิญหน้ากับยักษ์ใหญ่ เฉินผิงก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวสักนิด เขาปลดปล่อยหมัดที่เต็มไปด้วยพลังมังกรอีกหมัดหนึ่ง

ท่ามกลางเสียงกู่ร้องคำรามของมังกร เฉินผิงเหวี่ยงหมัดใส่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าพลางระเบิดไปข้างหน้าราวกับลูกปืนใหญ่

อัญมณีสีแดงบนหน้าผากของยักษ์ตนนั้นเริ่มที่จะเปล่งแสง ก่อนที่เขาจะใช้หมัดของตนเองขวางการโจมตีเอาไว้

ถึงแม้ว่าเมื่อเทียบกับยักษ์ตนนั้นแล้ว ร่างกายของเฉินผิงจะมีขนาดเล็กจิ๋ว แท้ที่จริงแล้วยังมีขนาดเล็กกว่ากำปั้นของยักษ์ตนนั้นเสียอีก ทว่าแววตาของเขากลับฉายให้เห็นเพียงความมุ่งมั่นและไร้ซึ่งความหวั่นเกรงใดๆ

ตู้ม!