หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 17

“เคลียร์พื้นที่!”

หลินเทียนหู่หาได้แยแสต่อเซียวเหยียนไม่ สิ้นคำสั่งเคลียร์พื้นที่ ผู้ใต้บังคับบัญชาหลายร้อยนายต่างกรูกันเข้ามา!

บรรดาแขกเหรื่อในงานต่างตกใจกลัววิ่งหนีกันออกไปข้างนอก ทางด้านฟู่เหว่ยและเจี่ยงเหวินจิ้งที่ต้องการดูเรื่องน่าอับอายของเฉินผิง เวลานี้นอกจากจะอดดูแล้ว ยังถูกไล่ออกไปอีกด้วย!

ยามนี้ สีหน้าของเซียวเหยียนจะอัปลักษณ์ขนาดไหนคงไม่ต้องเอ่ยถึง ยังมีเซียวเหล่ยที่เบิกตาโพลงมองเฉินผิงด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ วันนี้ตระกูลเซียวเสียหน้าขนาดนี้ อนาคตจะมีหน้าไปเจอผู้คนได้อย่างไร!

“เฉินผิง ไอ้หมาวัด ถึงวันนี้งานแต่งของซานซานจะล้มเลิก แต่แกอย่าได้หวังเลยนะ สันดานอย่างแกชาตินี้ก็คงหาเมียไม่ได้หรอก”

จย่าเหม่ยลี่โกรธจนเสียจริตแล้ว เธอด่าทอเฉินผิงอย่างหยาบคาย!

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ครอบครัวของเธอจะสามารถไต่ขึ้นมาเกี่ยวดองกับร่มไม้ใหญ่อย่างเช่นตระกูลเซียวได้ จย่าเหม่ยลี่โกรธจนแทบบ้าแล้ว

“เฉินผิง นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหยุดฉันไม่ให้แต่งงานกับเซียวเหล่ยได้หรือ นายอย่าฝันไปหน่อยเลย เราสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องกันแล้ว เลิกตามตื๊อฉันสักที”

เกิ่งซานซานจ้องเฉินผิงไม่วางตา ไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกไปจากความเกลียดชังที่ปรากฏอยู่ในแววตา

“ฉันตามตื๊อเธอหรือ” เฉินผิงหัวเราะ “ฉันคุ้นๆ ว่าเป็นพวกเธอเองไม่ใช่หรือที่อยากจะให้ฉันมาร่วมงานแต่งนี้ ตอนนั้นฉันก็บอกแล้วไงว่า ถ้าฉันมาร่วมงาน งานแต่งงานของพวกเธอจะจบไม่สวยแน่นอน”

“นาย...”

เกิ่งซานซานกัดฟันด้วยความเคียดแค้นและจ้องเขม็งไปที่เฉินผิง

“ซานซาน อย่าไปสนใจมัน ไอ้หมาวัดตัวนี้ตั้งใจจะยั่วโมโหลูก มันจงใจต่อปากต่อคำกับลูก ดูท่าทางประจบสอพลอของมันสิ ก็แค่ไอ้ขี้คุกคนหนึ่ง อยู่ตัวคนเดียวไปเหอะ!”

จย่าเหม่ยลี่ดึงเกิ่งซานซานพลางสาปแช่งเฉินผิงด้วยถ้อยคำหยาบคาย!

“คุณเฉินคะ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันขอเป็นแฟนคุณได้ไหมคะ”

ในขณะที่จย่าเหม่ยลี่กำลังด่าทอเฉินผิงว่าต้องอยู่เป็นโสดไปทั้งชาติและไม่มีทางหาศรีภรรยาได้ ซูอวี่ฉีกลับจงใจเดินมาและพูดกับเฉินผิงอย่างจริงจัง

“คุณเฉิน ฉันจะพยายามค่ะ จนกว่าคุณจะยอมรับฉัน!”

ซูอวี่ฉีส่งยิ้มให้

ทั้งตระกูลเซียวและครอบครัวของเกิ่งซานซานต่างก็ทยอยกลับไปหมดแล้ว แต่ในขณะที่กำลังจะจากไปนั้น สายตาของเซียวเหยียนที่มองเฉินผิงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ดูท่าทางแล้ว เขายังไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แน่นอน

ซูเหวินจงและซูอวี่ฉีก็ถูกคนของหลินเทียนหู่เชิญให้ออกจากห้องจัดเลี้ยงด้วยเช่นกัน เวลานี้ ห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่เหลือเพียงเฉินผิงและคนของสำนักจวี้อี้เท่านั้น!

“จะเอายังไงก็รีบว่ามา!”

เฉินผิงรู้ดีว่าที่หลินเทียนหู่ช่วยจัดการให้คนอื่นออกไปหมด จะต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่!

แต่สิ่งที่เฉินผิงคาดไม่ถึงก็คือ ทันทีที่เขาพูดจบ หลินเทียนหู่คุกเข่าลงเสียงดังที่ตรงหน้าเขา ตามติดด้วยคนของสำนักจวี้อี้อีกนับร้อยชีวิต ต่างก็คุกเข่าลงด้วยเช่นกัน!

คราวนี้ กลับกลายเป็นเฉินผิงที่ตกตะลึง ไม่รู้ว่าหลินเทียนหู่กินยาผิดมาหรือเปล่า