“กระผม หลินเทียนหู่ ผู้นำแห่งสำนักจวี้อี้ น้อมคำนับท่านประมุข!”
“น้อมคำนับท่านประมุข...”
คนของสำนักจวี้อี้หลายร้อยนายเปล่งเสียงออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน!
เฉินผิงสะดุ้งโหยง ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเขาเป็นประมุขอะไรกัน!
“คุณ...พวกคุณจำคนผิดแล้วล่ะ ผมไม่ใช่ประมุขอะไรนั่น!”
เฉินผิงรีบส่ายหัว
“ผู้ที่สวมประกาศิตมังกรฟ้า คือประมุขแห่งตำหนักมังกรฟ้า ไม่มีทางผิดแน่ครับ!”
หลินเทียนหู่อธิบาย
ปัง...
คำพูดของหลินเทียนหู่ทำให้เฉินผิงนึกบางอย่างขึ้นได้!
ตอนที่เขายังอยู่ในเรือนจำ ตาเฒ่ามังกรมักพูดพล่ามว่าตัวเองเป็นประมุขแห่งตำหนักมังกรฟ้าอยู่เรื่อย ต่อมาก็เอาแหวนวงนี้ให้เขา ดูเหมือนว่าเป็นเพราะแหวนวงนี้จึงทำให้หลินเทียนหู่คิดว่าตนเป็นประมุขแห่งตำหนักมังกรฟ้า
“คุณจะบอกว่า เพราะผมสวมแหวนวงนี้อย่างนั้นหรือ”
เฉินผิงถอดแหวนออกมาแล้วถามหลินเทียนหู่
“ใช่ครับ สิ่งนี้คือประกาศิตมังกรฟ้าแห่งตำหนักมังกรฟ้าแน่นอน คำสอนของบรรพชนมังกรฟ้ากล่าวไว้ว่า ผู้ที่สวมสิ่งนี้ ก็คือประมุขแห่งตำหนักมังกรฟ้า!”
หลินเทียนหู่เงยหน้าขึ้นมองแหวนในมือของเฉินผิงแล้วเอ่ยตอบ
“พวกคุณลุกขึ้นก่อนเถอะ”
เฉินผิงทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นหลินเทียนหู่และพรรคพวกคุกเข่า จึงโบกมือให้ลุกขึ้น!
“ขอบคุณท่านประมุข!”
หลินเทียนหู่และคนของสำนักจวี้อี้ทุกคนลุกยืนขึ้น
“ผมขอบอกคุณไว้เลยนะ ผมไม่ใช่ประมุขอะไรนั่นหรอก แหวนวงนี้มีคนให้ผมมา พวกคุณจำคนผิดแล้ว!”
เฉินผิงอธิบาย!
“พวกเรารู้จักเพียงประกาศิตมังกรฟ้า ไม่สนตัวบุคคลครับ ในเมื่อประกาศิตมังกรฟ้าอยู่กับคุณ คุณก็คือประมุขของพวกเรา!”
หลินเทียนหู่พูดด้วยความนอบน้อม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...