หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1702

เก๋อหยู่หาน “ไม่มีเลย พลังจิตที่นี่อ่อนแอเกินไปและรู้สึกเหมือนว่าที่นี่พลังถูกจำกัดขอบเขตเอาไว้ขัดขวางไม่ให้ผู้บำเพ็ญญาณเพิ่มความสามารถของพวกเขาได้ ฉันไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรและไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง สรุปว่ามันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่รั้งฉันเอาไว้”

“จำกัดขอบเขตของพลังงั้นเหรอ?” เฉินผิงตกตะลึง ตอนนั้นเองเขาก็นึกถึงช่วงเวลาตอนที่เขาอยู่ที่เกาะเผิงไหล ที่เกาะนั้นก็เหมือนพลังถูกจำกัดขอบเขตจนขัดขวางไม่ให้ผู้คนที่นั่นบรรลุความสามารถสูงสุดของพวกเขา ไม่ว่าเขาจะฝึกหนักอย่างไรก็ตาม

ทันใดนั้นเฉินผิงก็เกิดความคิดแปลกๆ ขึ้นมา

เป็นไปได้ไหมว่ามีใครบางคนวางข้อจำกัดของพลังเอาไว้ทั่วโลกเพื่อความคุมพัฒนาการของผู้บำเพ็ญญาณ?

แต่ทันทีที่คิดแบบนั้นเขาก็รูสึกว่ามันไร้สาระสิ้นดี

จะมีคนที่มีอำนาจมากถึงขนาดจำกัดขอบเขตพลังเอาไว้ทั่วโลกได้ยังไง? นั่นมันเป็นไปไม่ได้หรอก

“มาเถอะ ผมจะพาคุณไปเดินดูรอบๆ” เฉินผิงพูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง เขาคิดว่าเขาคงจะมีปราชญ์ยุทธ์อยู่ข้างตัวเขาสักคนหลังจากที่เก๋อหยู่หานหายเป็นปกติดีแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็จะเป็นคนที่อยู่ยงคงกระพันอย่างแท้จริง

เขาไม่คิดว่าความสามารถของเก๋อหยู่หานจะอยู่แค่ระดับที่ห้าของขุนพลยุทธ์

ขณะที่เฉินผิงและเก๋อหยู่หานกำลังจะเดินต่อไป กลิ่นหอมก็โชยมาประทะจมูกของเขา

กลิ่นนั่นทำให้เขารู้สึกวิงเวียนและทำให้เลือดของเขาสูบฉีดเร็วขึ้น จากนั้นอุณหภูมิในร่างกายของเขาก็สูงตามขึ้นมา

เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรที่ผิดปกติ เฉินผิงจึงรีบหันไปและมองเห็นกู่หลิงเอ๋อร์และคนอื่นๆ

อู่เม่ยเอ๋อร์และเสี่ยวหลานงั้นเหรอ?

เขารู้ได้ทันทีเมื่อมองเห็นพวกเธอ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมาสีหน้าของเก๋อหยู่หานก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง “นังแม่มดกล้าดียังไงถึงได้ใช้เวทย์มหาเสน่ห์กลางวันแสกๆ?”

เก๋อหยู่หานไม่รู้จักอู่เม่ยเอ๋อร์และเสี่ยวหลาน ดังนั้นเธอจึงโกรธสองสาวพี่น้องที่ใช้เวทย์มหาเสน่ห์กับเฉินผิงและพุ่งเข้าไปหาพวกเธอ

แน่นอนว่าสองสาวพี่น้องก็ไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน พวกเธอต่อว่ากลับไปว่า “นังจิ้งจอก! เธอเป็นคนที่คิดจะแย่งแฟนของคนอื่น!”

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ต่อสู้กันทันที แต่ไม่มีใครกล้าที่จะปล่อยพลังออกไปทั้งหมดเพราะพวกเขาอยู่ในพื้นที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน

อาจมีผู้คนมากมายที่ได้รับบาดเจ็บถ้าหากว่าพวกเธอปล่อยพลังออกมา นี่เป็นข้อห้ามของทางรัฐบาล

เฉินผิงรู้สึกโกรธเขาจึงออกไปสูบอยู่ที่ระเบียงตามลำพัง

เขาไม่เคยกลัวที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่เก่งกาจ

แต่เขากลับช่วยอะไรไม่ได้เมื่อต้องรับมือกับผู้หญิงหลายคน

“ผมไม่เคยคิดว่าผมจะมีชีวิตอยู่จนได้เห็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ของสำนักมังกรต้องรู้สึกหนักใจเกี่ยวกับเรื่องของผู้หญิง”

ทันใดนั้นหลงอู่ก็เดินเข้ามาและนั่งลงข้างๆ เฉินผิง

“อ้อ คุณหลง! ผมไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องทำยังไง…” เฉินผิงพูดอย่างจนปัญญาขณะที่ยื่นบุหรี่ให้กับหลงอู่

“คุณไม่ต้องทำอะไร ผมมั่นใจว่าพวกเธอจะแก้ปัญหากันได้เอง ผู้หญิงไม่ควรเป็นต้นเหตุของความกังวลของคุณ คุณควรใช้พลังงานไปกับเรื่องอื่นๆ” หลงอู่แนะนำเขา

เฉินผิงพยักหน้าเมื่อได้ยินแบบนั้น จากนั้นคิ้วที่ขมวดอยู่บนใบหน้าของเขาก็คลายออก