หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1707

ขณะที่ปราณสัมผัสของเฉินผิงถูกปล่อยออกไป มันก็ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็วด้วยพลังลึกลับที่ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีมันอยู่

ผลที่เกิดขึ้นทำให้เฉินผิงประหลาดใจจนต้องขมวดคิ้ว

เมื่อเจียงเหวยมองเห็นสีหน้าของเฉินผิง เขาก็แนะนำอย่างจริงใจว่า “เฉินผิง ตอนนี้คุณเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดารุ่นของพวกเราที่นี่ ถ้าคุณมีเวลาว่างเมื่อไหร่เรามาสู้กันสักหน่อยดีไหม?”

“คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ เจียงเหวย ไม่มีทางที่ผมจะสู้คุณได้เลย คุณเอาชนะผู้ชายสิบกว่าคนได้ภายในอึดใจเดียวจนทำให้โลกศิลปะการต่อสู้ต้องตกใจ เมื่อเทียบกับคุณแล้วผมก็ไม่ใช่อะไรเลยนอกจากจะเป็นแค่การแสดงเล็กๆ เท่านั้น”

เฉินผิงตอบอย่างนอบน้อมถ่อมตนมากจนทำให้เจียงเหวยประหลาดใจ

เพราะสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครคาดคิดว่า คนที่อายุน้อยและมีพลังอำนาจมากอย่างเขาจะยอมรับว่าตนเองด้อยกว่าคนอื่น

ด้วยเหตุนี้เจียงเหวยจึงรู้สึกประหลาดใจ เมื่อเห็นเฉินผิงเย้ยหยันตัวเองด้วยการยอมรับว่าตนเองเป็นเพียงแค่การแสดงเล็กๆ เท่านั้น

“เฉินผิง ถ้าคุณอ่อนแอขนาดนั้นคุณคงไม่มีทางก่อตั้งสำนักขึ้นมาได้เองแน่ อันที่จริงแล้วคุณเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถทำแบบนั้นได้ในขณะที่อายุยังน้อย ดังนั้นคุณไม่จำเป็นที่จะต้องถ่อมตัวเลย พวกเราทุกคนเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของคุณดี ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเราถึงหวังว่าคุณจะสามารถแสดงอะไรบางอย่างให้เราดูสักสองสามอย่าง ผมมั่นใจว่าคุณสามารถทำได้จริงไหม?”

ในตอนนั้นเองจู้ห่าวแห่งตระกูลจู้ในที่สุดก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร

แม้ว่าสีหน้าของเฉินผิงจะเปลี่ยนไปเพียงเสี้ยวนาทีเดียว เขาก็ตอบพร้อมกับรอยยิ้มเรียบง่ายว่า “จู้ห่าว ผมยินดีที่จะสู้กับคุณแต่คงจะไม่ใช่วันนี้นะครับ”

“ตกลง ถ้าอย่างนั้นก็ระบุวันมาได้เลย ผมจะรอคุณอยู่ที่สนามประลองยุทธ์”

จู้ห่าวกระตือรือร้นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

ก่อนที่เฉินผิงจะตอบเขา จู่ๆ เสียงจากด้านนอกก็ดังขึ้นมา “หนิงจื้อจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มาถึงแล้ว”

ชื่อของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ทำให้ทุกคนตกตะลึง เพราะเป็นที่รู้กันทั่วไปว่าพวกเขากับเฉินผิงเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน

ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่? พวกเขามาเพื่อแสดงความยินให้กับเฉินผิงหรือว่ามาหาเรื่องกันแน่?

เมื่อพวกเขาเห็นสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มอบของที่มีคุณค่าให้เป็นของขวัญ หลายคนต่างก็อ้าปากค้างด้วยความหวาดกลัวในขณะที่ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความอิจฉา

แม้ว่าเฉินผิงจะประหลาดใจ แต่เขาก็ยังคงยื่นมือออกไปรับคฑามา

ขณะที่เขาถือมันเอาไว้ในมือ เฉินผิงปล่อยพลังภายในเข้าไปในคฑาทันที แต่ว่าไม่นานหลังจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

“ถ้าผมเดาไม่ผิด คฑาอันนี้สามารถใช้ได้มากที่สุดเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น”

เขาไม่เชื่อว่าการเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นั้นจะเป็นความจริงใจ

มันกลายเป็นว่าในคฑาไม่ได้มีพลังงานอะไรเหลืออยู่สักเท่าไหร่และคงปล่อยให้มันแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ

พลังของอาวุธศักดิ์สิทธิ์นั้นมีจำกัด ดังนั้นการใช้อาวุธแบบนี้ไม่เทียบเท่ากับการมีปราชญ์ยุทธ์อยู่เคียงข้าง