หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1708

อาวุธศักดิ์สิทธิ์เป็นเพียงอาวุธที่ใช้โดยปราชญ์ยุทธ์ซึ่งเป็นการดูดซับพลังของผู้ใช้ผ่านการใช้งานมานานหลายปี

อย่างไรก็ตาม เมื่อพลังงานที่อยู่ในนั้นถูกใช้หมดไป มันจะแตกสลายไปตามธรรมชาติถ้าหากว่าไม่ได้รับการเพิ่มพลังเข้าไป

เนี่ยเฉิงยิ้มออกมาอย่างเก้อเขิน “แม้ว่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์จะสามารถใช้ได้เพียงแค่ครั้งเดียว แต่มันก็ยังคงมีคุณค่ามากอยู่ดีนะครับ”

เฉินผิงไม่สนใจคำพูดของเนี่ยเฉิง จากนั้นเขาก็โยนคฑากลับไปขณะที่เย้ยหยันว่า “ที่นี่ไม่ใช่ที่ทิ้งขยะ ไม่ว่าคุณจะมีขยะอะไรเชิญคุณเอากลับไปเถอะ”

ผู้คนต่างก็งุนงงเมื่อได้ยินเฉินผิงบอกว่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์เป็นเพียงขยะ

เนี่ยเฉิงขมวดคิ้วรัศมีของเขาเปล่งออกมาโอบล้อมตัวเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้ทั่วทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยพลังมหาศาล

เห็นได้ชัดว่ารัศมีของเขามีพลังมากกว่าพลังของเฉินผิง

“ถ้าคุณต้องการที่จะต่อสู้ก็ออกไปเจอกันข้างนอก อย่ามาทำลายข้าวของของผมในนี้เพราะคุณคงจ่ายคืนไม่ไหว”

เฉินผิงไม่หวั่นไหวไปกับพลังรัศมีของเนี่ยเฉิง

เมื่ออ่านสถานการณ์ดูแล้ว เนี่ยเฉิงจึงค่อยๆ ถอนรัศมีของเขากลับคืนก่อนที่จะถามเฉินผิงว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณเฉิน คุณอยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือไม่? เราจะมอบมันให้คุณแน่นอนตราบใดที่มันอยู่ในความสามารถของเราเท่าที่จะทำได้ สิ่งสำคัญก็คือเราทั้งสองฝ่ายจะได้อยู่กันอย่างสันติ”

“ผมต้องการชีวิตของเขา คุณให้ผมได้ไหมล่ะ?” เฉินผิงถามขณะที่ชี้ไปที่หนิงจื้อ

คำขอของเขาทำให้เนี่ยเฉิงชะงัก ในขณะที่หนิงจื้อตกอยู่ในความหวาดกลัว

ถ้าเนี่ยเฉิงยอมทำตามคำขอของเขา นั่นก็หมายความว่าฉันต้องตายใช่ไหม?

“ประธานเนี่ยอย่าเชื่อคำโกหกที่เขาพ่นออกมา! ครั้งที่แล้วเขาหลอกพวกเราเรื่องที่ตั้งของซากปรักหักพังโบราณ”

หนิงจื้อกลัวว่าเนี่ยเฉิงจะยอมตกลง

“คุณเฉินผมจริงใจที่จะพยายามแก้ไขเรื่องความสัมพันธ์กับคุณนะครับ” เนี่ยเฉิงขอร้องด้วยรอยยิ้มเรียบง่ายเพราะรู้ว่าเฉินผิงกำลังล้อเขาเล่นอยู่