หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1710

จุนสบตาจู้ห่าวอย่างไม่เกรงกลัว “คุณคือเฉินผิงใช่ไหม?”

"ไม่ใช่!" จู้ห่าวส่ายหัว

“ถ้าอย่างนั้น ผมไม่มีความจำเป็นต้องดวลกับคุณ ไปพาเฉินผิงมาเดี๋ยวนี้”

คำพูดของเขากระตุ้นโทสะจู้ห่าวอย่างมาก

เขาดูถูกฉันเพราะคิดว่าฉันไม่เก่งเท่าเฉินผิงหรือเปล่า? และนั่นคือฟางเส้นสุดท้ายของจู้ห่าว

“คนจรจัดหน้าโง่อย่างแก ควรจะคิดให้ดีก่อนพูดนะ เฉินผิงไม่ได้เป็นยอดฝีมือคนเดียวในยุทธภพสักหน่อย ลำพังฉันแค่คนเดียวก็สามารถเอาชนะแกได้แล้ว!” จากนั้นเขาก็ซัดหมัดไปที่จุนทันที

จุนเอียงตัวเพียงเล็กน้อยก็สามารถหลบการโจมตีได้อย่างง่ายดาย เขาพุ่งตัวลอยขึ้นกลางอากาศและร่อนลงกลางลานบ้าน

เมื่อโจมตีล้มเหลว จู้ห่าวก็ตามหลังอย่างกระชั้นชิดก่อนที่จะกระโดดขึ้นเตะ

จุนป้องกันการโจมตี จนตัวเองถลาถอยหลังไปหลายก้าวจากแรงกระแทก

จู้ห่าวถลาลงสู่พื้น ประชันหน้ากับจุน “ยังคิดว่าฉันเป็นแค่นักสู้ระดับสามอยู่หรือเปล่า?”

“ผมขอถอนคำพูด ในฐานะที่เป็นขุนพลยุทธ์ พิสูจน์ตัวเองให้ผมดูหน่อยว่าคุณเป็นคู่ต่อสู้ที่คู่ควรกับผม”

จากนั้นจุนก็เอื้อมมือไปหยิบดาบคาตานะของเขาซึ่งยังอยู่ในฝัก เล็งไปที่เขา

“อวดดี!” จู้ห่าวพ่นลมหายใจดังพรืด เมื่อจุนไม่ยอมชักอาวุธ อีกทั้งยังยื่นเพียงมือขวาออกมา

เขาคว้าฝักดาบของจุน และพลังอันน่าสะพรึงกลัวของทั้งสองก็ปะทะกัน

เสียงระเบิดดังขึ้น จู้ห่าวรู้สึกถึงแรงกดมหาศาลแผ่ออกมาจากดาบคาตานะ

แรงกดดันลึกลับนั้นถูกส่งผ่านคมดาบนั้นมาอย่างแปลกประหลาดและทะลุผ่านร่างกายของเขาอย่างง่ายดาย

จู้ห่าวรู้สึกหัวใจเต้นแรงก่อนที่รัศมีพลังของเขาจะลดน้อยลง เขาสะดุดถอยหลังไปหลายก้าว และกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

“ได้แค่นี้เองเหรอ? ช่างน่าขายหน้าจริงๆ!” จุนเย้ยหยันอย่างดูแคลน ในขณะที่สายตาเยือกเย็นของเขากวาดไปที่ฝูงชน “ออกมาเจอฉันได้แล้ว เฉินผิง อย่าทำตัวเป็นคนขี้ขลาดหน่อยเลยน่า”