หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1711

จู้ห่าวมองไปที่แส้ในมือ เขาตัวแข็งทื่อด้วยความงุนงงเช่นกัน

แส้เก้าส่วนมีความแกร่งดังหินผานั้นเป็นมรดกตกทอดของตระกูลจู้ แต่คู่ต่อสู้ของเขากลับทำลายมันได้อย่างง่ายดาย

ขณะที่จู้ห่าวยังคงตกตะลึง จุนฟาดฝ่ามือไปยังศีรษะของจู้ห่าว

การเคลื่อนไหวครั้งนี้นับเป็นจุดพิฆาตที่อันตรายถึงชีวิต ชัดเจนว่าจุนต้องการปลิดชีวิตจู้ห่าวทันที

กว่าจู้ห่าวจะรู้สึกตัว ก็สายไปเสียแล้ว

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนั้น เฉินผิงพุ่งไปข้างหน้าและตอบโต้การโจมตีของจุนแบบตรงๆ ด้วยฝ่ามือของเขาเอง ทำให้อีกฝ่ายเซถอยหลัง ถึงกระนั้นร่างกายของเฉินผิงเองก็มีอาการสั่นสะท้านเล็กน้อยเช่นกัน

"คุณเป็นใคร?" จุนถามพลางขมวดคิ้ว

“ผมคือเฉินผิง คุณไม่ได้มาเพื่อท้าดวลกับผมหรอกเหรอ?” เฉินผิงเย้ยหยัน

จุนจ้องไปที่เฉินผิง ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและไอสังหาร

ขณะเดียวกันนั้น จู้ห่าวมองเฉินผิงด้วยสายตาขอบคุณ และถอยออกไปในที่สุดโดยไม่พูดอะไรเลยหลังจากพ่ายแพ้อย่างน่าอับอายในการต่อสู้กับจุน

“ที่คุณกล้าออกมาแสดงตัวตอนนี้ เพราะต้องการตัดกำลังผมที่จะต่อสู้กับคุณ ถูกไหมล่ะ?" จุนถาม

คิดว่าตัวเองฉลาดที่ออกมาแสดงตัวเวลานี้ล่ะสิเขาคิดว่าฉันโง่หรือไง?

“คุณมันไม่คู่ควรกับเล่ห์เหลี่ยมอะไรของผมทั้งนั้นแหละ ถ้าคิดว่ากำลังของคุณลดลงแล้วจะไม่ยุติธรรม

งั้นผมยอมให้คุณโจมตีก่อนสามกระบวนท่าแรก…”

ขณะที่เฉินผิงพูดนั้น เขาเอามือไพล่หลังไปด้วย ซึ่งนั่นเป็นการกระทำที่ทำให้หลายคนต้องหวาดระแวง

จุนยิ่งโกรธเกรี้ยว “จองหอง! ฉันจะฉีกแกออกเป็นชิ้นๆ!”

จุนปรากฏตัวต่อหน้าเฉินผิงในพริบตาพร้อมกับดาบคาตานะของเขาที่ยื่นและฟันลงมา

รวดเร็วจนไม่มีใครเห็นเขาเคลื่อนไหว สิ่งที่พวกเขาเห็นคือภาพดาบของเขา

ฟิ้ววว!

คมดาบคาตานะพุ่งตรงไปที่ศีรษะของเฉินผิงเพื่อหวังจบชีวิตเขาในกระบวนท่าเดียว