หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1712

สภาพเขาตอนนี้เหมือนรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วแล้วต้องเบรกในทันที

จุนผงะไปชั่วครู่ หลังจากนั้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะยอมรับ เมื่อเขาเห็นเฉินผิงจับดาบคาตานะตรงๆ ด้วยมือขวา อีกทั้งยังจับมันด้วยมือเปล่า

“นะ-นี่มัน...”

จุนแทบไม่อยากเชื่อสายตากับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

จู้ห่าวที่ยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกทึ่งไปด้วย ดาบคาตานะของจุนถึงกับสามารถฟันแส้เก้าส่วนของเขาหักไม่มีชิ้นดี แต่ดาบเล่มนี้กลับทำอันตรายมือของเฉินผิงไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ร่างกายของเฉินผิง แข็งแกร่งขนาดไหนกันนะ?

“คุณใช้ครบสามกระบวนท่าแล้ว”

เฉินผิงพูดจบ เขาก็เพิ่มกำลังอีกเพียงเล็กน้อย ดาบคาตานะของจุนก็หักคามือเขาทันที

จุนทรุดลงไปกองกับพื้น

กว่าจุนจะกลับมาตั้งสติได้ เฉินผิงก็ยกขาขึ้นแล้วเตะไปที่หน้าอกของจุนอย่างแรง ทำให้จุนกระเด็นไปไกลกว่าสิบเมตรก่อนจะดิ่งลงพื้นและกระอักเลือดออกมา

เมื่อเห็นอย่างนั้น ทุกคนมีสีหน้าที่ยากจะบรรยาย ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้นี้พลุ่งพล่านอยู่ในตัวพวกเขา โดยเฉพาะจู้ห่าว เขาเพิ่งจะเป็นคนที่สาบานว่าจะท้าประลองและเอาชนะเฉินผิงให้ได้ แต่ในตอนนี้เฉินผิงกลับโค่นจุนลงแทบจะในเวลาเพียงไม่เท่าไร เรียกได้ว่าแทบจะทันที

เห็นได้ชัดว่าความแข็งแกร่งของจู้ห่าวยังด้อยกว่าเฉินผิงมากนัก

ฉันไม่เข้าใจเลย เฉินผิงไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าฉันมากมายนัก แต่เมื่อไหร่ที่เขาอยู่ในสนามการต่อสู้จริง เขามักจะสามารถเอาชนะกับคนที่ทรงพลังกว่าได้อย่างง่ายดายเสมอเลย

พวกเขาจะไม่มีทางรู้เลยว่าร่างเกราะทองคำหมายถึงอะไรกันแน่...มันคือร่างที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

จุนอยากจะลุกขึ้นยืน แต่ลูกเตะครั้งนั้นของเฉินผิงแทบทำให้อวัยวะภายในของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ

เขายังคงกระอักเลือดออกจากปากอยู่ตลอด

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าและเหยียบศีรษะของจุนจนหน้าของเขาแนบติดอยู่กับพื้น

นินจาทั้งสามนี้เป็นเพียงคนธรรมดาทำไมพวกเขาถึงกล้ามาหาฉัน?