หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1714

เต่ายักษ์โผล่หัวออกมาจากกระดอง ทุกลมหายใจของมันล้วนปล่อยพลังอันน่าสะพรึงกลัวกดดันเฉินผิงและคนอื่นๆ

“เฉินผิง! มันคือคาถาเต่าวาโย เป็นคาถาโบราณ เร็วเข้า รีบหยุดมัน! อย่าปล่อยให้มันร่ายคาถาจนจบ” เก๋อหยู่หาน

กรีดร้องบอกเขาหลังจากเห็นเต่ายักษ์ปรากฏขึ้นกลางอากาศ

เสียงร้องเตือนของเก๋อหยู่หานดึงดูดความสนใจของคาซูโอะในทันที เขามองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ

น้อยคนนักที่จะรู้จักอาคมโบราณของเต่าวาโย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเด็กสาวอายุแค่นี้!

คาซูโอไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมีเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์พันปี สถิตอยู่อยู่ในร่างของเก๋อหยู่หาน จึงไม่แปลกที่เธอจะรู้จักอาคมโบราณนี้

“เฮอะ! ไอ้เต่าระยำ!”

เฉินผิงคำรามพร้อมจู่โจมคู่ต่อสู้ของเขา และเหวี่ยงหมัดทองคำเข้าใส่เจ้าเต่ายักษ์อย่างดุดัน

จุนไม่มีอาการตื่นตระหนกแม้แต่น้อยกับการจู่โจมของเฉินผิงที่ใกล้เข้ามา แต่เขากลับโบกฝ่ามือท่ามกลางระหว่างลมปราณของเต่ายักษ์เพื่อสร้างเกราะป้องกัน

รอยยิ้มเย็นชาแผ่ไปทั่วริมฝีปากของจุน “หากคาถาเต่าวาโยถูกร่ายจนเสร็จสิ้น พวกแกจะไม่มีใครได้ออกจากสถานที่นี่แบบมีชีวิตแม้แต่คนเดียว”

เฉินผิงปรากฏตัวต่อหน้าคู่ต่อสู้ด้วยความเร็วแสง หมัดทองคำของเขาเปล่งแสงจ้าเป็นประกาย และมังกรที่มีสีเดียวกันก็โผล่ออกมาจากร่างของเขาพร้อมกับคำรามและทะลุผ่านเกราะป้องกันที่จุนสร้างขึ้นอย่างง่ายดายราวกับว่าเกราะเหล่านั้นทำมาจากหมอกควันทั่วไป

“เป็นไปได้อย่างไร” สีหน้าพอใจของจุนเปลี่ยนเป็นตกใจสุดขีด

แม้แต่คาสึโอะก็เริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ผมจะแสดงให้คุณดูว่าบุตรแห่งมังกรจะสั่งสอนลูกเต่าอย่างคุณอย่างไร”

จบน้ำเสียงดูหมิ่นอย่างเย็นชา ไอพลังของเฉินผิงในตัวเขาก็ระเบิดออกไปยังคู่ต่อสู้ของเขา

จุนถูกแรงกระแทกจนต้องถอยร่น เขาลอยตัวอยู่เหนือหลังเต่า พร้อมพึมพำร่ายถาคา เขาวาดนิ้วขึ้นกลางอากาศเบาๆ จนกระทั่งเมื่อถึงช่วงที่เต่าหยุดเพื่อสูดลมปราณเข้าไป แสงสีขาวจางๆก็สว่างขึ้นมา