หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1722

หลงซิงซูพาคนของสำนักมังกรออกไป แต่เฉินผิงไม่ได้พักผ่อน เขากลับใช้เลือดของตัวเองผลิตยาที่เมื่อกินเข้าไปแล้วจะปลดปล่อยคนที่กินจากพันธนาการของโลกมนุษย์

ตอนใกล้เที่ยงคืน ตู้หนานตามหาเฉินผิงและพาเขาไปที่ด้านหลังราชวัง

พื้นที่ด้านหลังราชวังยังคงเป็นกองซากปรักหักพังเช่นเดิม เฉินผิงจ้องมองไปที่ซากเละเทะขณะที่ความทรงจำเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งเก่าของเขาผุดขึ้นมาในความคิด

รูปปั้นมารโลหิตตั้งอยู่บนพื้น ปราศจากพลังในอดีต

ไม่นานนาฬิกาก็ดังบอกเวลาเที่ยงคืน รูปปั้นเริ่มเปล่งแสงจางๆ และหยดน้ำค้างก็ผุดขึ้นมาบนพื้นผิว

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าและสัมผัสกับรูปปั้น หยดน้ำค้างซึมเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที ตามมาด้วยความรู้สึกสดชื่นซึ่งทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

เขาอธิบายให้ตู้หนานฟัง “หยดน้ำค้างเหล่านี้เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ ดังนั้นอย่าปล่อยให้สูญเปล่า ส่งคนมาเก็บเอาไว้!”

แม้ว่าเฉินผิงจะไม่รู้เหตุผลที่อยู่เบื้องหลังปรากฏการณ์นี้ แต่เขาก็รู้โดยไม่ต้องสงสัยว่าหยดน้ำค้างนั้นอุดมไปด้วยพลังวิญญาณ

อีกไม่กี่วันต่อมา หลงซิงซูก็พาคนของเขาไปดูรอบๆ เกาะเผิงไหล ซึ่งช่วยให้พวกเขาผ่อนคลายได้มาก

เฉินผิงง่วนอยู่กับการกลั่นยา และในที่สุดก็ผลิตยาเม็ดสีแดงเลือดที่ใช้เลือดของเขาเองเป็นส่วนประกอบขึ้นมาได้

จากนั้น เขาก็รวบรวมให้หลงซิงซูและคนอื่นๆ แล้วสั่งให้พวกเขากินยา

สีแดงเข้มและกลิ่นคาวเลือดของยาน่าสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด

ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของเฉินผิง และพวกเขาก็พากันกลืนยาไปตามหน้าที่

ความอบอุ่นไหลผ่านร่างกายของพวกเขาแทบจะในทันที ต่างรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในเส้นลมปราณและแม้กระทั่งในเลือดของพวกเขา

จากนั้น ปราณสัมผัสของเฉินผิงก็เข้าครอบงำจิตใต้สำนึกของพวกเขา และเขาก็เริ่มถ่ายทอดวิชาใหม่ๆ เข้าไปในจิตใจของศิษย์ในสำนัก

เขาประกาศต่อฝูงชนว่า “จากนี้ไป พวกคุณต้องลืมการฝึกฝนแบบเดิมๆ และมุ่งฝึกฝนวิชาใหม่พวกนี้ อย่าลังเลที่จะขอความช่วยเหลือจากผมถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็ตาม”

“ครับ คุณเฉิน!”

ความตื่นเต้นของพวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจนขณะมุ่งหน้าไปฝึกฝนภายใต้คำสั่งของเฉินผิง