หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1731

พอมองไปที่เฉินผิง โอโนะจึงตระหนักว่าเขาอ่อนแอราวกับมดที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เมื่อเทียบกับศัตรูของเขา

“ผู้หญิงที่แกจับตัวมาอยู่ที่ไหน?” เฉินผิงถามอีกครั้ง

“ถ้าแกกล้าก็ตามฉันมาสิ ไอ้กุ๊ย!” แววตาเย็นชาฉายผ่านดวงตาของโอโนะขณะที่เขากัดฟัน ดูราวกับว่าเขากำลังวางแผนจะทำอะไรบางอย่าง

เฉินผิงเดินตามโอโนะลึกเข้าไปในถ้ำ ในเวลาเดียวกัน รัศมีสีเลือดที่น่าสะพรึงกลัวก็เข้มข้นขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน เขาสังเกตเห็นว่าผนังแห้งๆ เริ่มชื้นขึ้น และพื้นก็เริ่มเปียกเช่นกัน

เมื่อโอโนะมาถึงหน้าประตูหิน เขาก็หยุดฝีเท้าและจ้องมองราวกับว่าเขากำลังลังเลเรื่องอะไรสักอย่าง

พอสัมผัสได้ว่าเฉินผิงกำลังเดินเข้ามาจากด้านหลัง เขาประคองตัวเองให้มั่นและผลักประตูให้เปิดออกก่อนจะเข้าไปในห้อง

เฉินผิงทำตามโดยไม่ลังเล

ในไม่ช้าเขาก็เห็นห้องโถงที่กว้างขวางอยู่ข้างใน

กลางห้องโถงมีแท่นบูชาทรงกลม แมงมุมยักษ์ตัวหนึ่งคอยพ่นใยนั่งอยู่ตรงกลางแท่นบูชา ถูกขังอยู่ในกรงที่ทำด้วยแสง

ติดกับผนังหินของห้องโถงมีวัตถุคล้ายดักแด้ที่ถูกห่อด้วยเส้นใย

เฉินผิงนึกไม่ถึงว่าศัตรูของเขาจะขังสัตว์อสูรไว้ในฐานลับ ดูจากขนาดของแมงมุมและรัศมีที่เปล่งออกมา เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัตว์อสูรระดับสูง! ฉันคิดว่ามันน่าจะทรงพลังพอๆ กับเจ้ายุทธ์หรือแม้แต่ขุนพลยุทธ์ อย่างไรก็ตาม สัตว์อสูรมักจะแข็งแกร่งกว่ามนุษย์เสมอ แม้ว่าจะอยู่ในระดับพลังเดียวกันก็ตาม

“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะกล้าตามฉันมาที่นี่ ไอ้เวร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าฉันปล่อยอสูรแมงมุมตัวนี้เมื่อไหร่ แกจะถึงฆาตแน่นอน!” โอโนะขู่

เฉินผิงเย้ยหยัน “หยุดเห่าหอนแล้วปล่อยออกมาเลย! ถ้าฉันเดาถูก เจ้าแมงมุมตัวนี้จะไม่ยอมรับคำสั่งของแก ถ้าปล่อยมันออกมา อย่างแรกที่มันจะกินคือแกนั่นแหละ!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น โอโนะก็หน้าบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าข้อสันนิษฐานของเฉินผิงถูกต้อง

ขณะที่เฉินผิงจ้องมองไปที่แมงมุมยักษ์ด้วยความปรารถนาที่ลุกโชน กระบี่พิฆาตมังกรก็ค่อยๆ ปรากฏออกมา ต่อให้เขาจะไม่ยอมปล่อยสัตว์อสูรตัวนี้ ฉันก็จะฆ่ามันอยู่ดี! ในเมื่อแก่นอสูรเป็นทรัพยากรอันล้ำค่า!