พอมองไปที่เฉินผิง โอโนะจึงตระหนักว่าเขาอ่อนแอราวกับมดที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เมื่อเทียบกับศัตรูของเขา
“ผู้หญิงที่แกจับตัวมาอยู่ที่ไหน?” เฉินผิงถามอีกครั้ง
“ถ้าแกกล้าก็ตามฉันมาสิ ไอ้กุ๊ย!” แววตาเย็นชาฉายผ่านดวงตาของโอโนะขณะที่เขากัดฟัน ดูราวกับว่าเขากำลังวางแผนจะทำอะไรบางอย่าง
เฉินผิงเดินตามโอโนะลึกเข้าไปในถ้ำ ในเวลาเดียวกัน รัศมีสีเลือดที่น่าสะพรึงกลัวก็เข้มข้นขึ้น
หลังจากนั้นไม่นาน เขาสังเกตเห็นว่าผนังแห้งๆ เริ่มชื้นขึ้น และพื้นก็เริ่มเปียกเช่นกัน
เมื่อโอโนะมาถึงหน้าประตูหิน เขาก็หยุดฝีเท้าและจ้องมองราวกับว่าเขากำลังลังเลเรื่องอะไรสักอย่าง
พอสัมผัสได้ว่าเฉินผิงกำลังเดินเข้ามาจากด้านหลัง เขาประคองตัวเองให้มั่นและผลักประตูให้เปิดออกก่อนจะเข้าไปในห้อง
เฉินผิงทำตามโดยไม่ลังเล
ในไม่ช้าเขาก็เห็นห้องโถงที่กว้างขวางอยู่ข้างใน
กลางห้องโถงมีแท่นบูชาทรงกลม แมงมุมยักษ์ตัวหนึ่งคอยพ่นใยนั่งอยู่ตรงกลางแท่นบูชา ถูกขังอยู่ในกรงที่ทำด้วยแสง
ติดกับผนังหินของห้องโถงมีวัตถุคล้ายดักแด้ที่ถูกห่อด้วยเส้นใย
เฉินผิงนึกไม่ถึงว่าศัตรูของเขาจะขังสัตว์อสูรไว้ในฐานลับ ดูจากขนาดของแมงมุมและรัศมีที่เปล่งออกมา เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัตว์อสูรระดับสูง! ฉันคิดว่ามันน่าจะทรงพลังพอๆ กับเจ้ายุทธ์หรือแม้แต่ขุนพลยุทธ์ อย่างไรก็ตาม สัตว์อสูรมักจะแข็งแกร่งกว่ามนุษย์เสมอ แม้ว่าจะอยู่ในระดับพลังเดียวกันก็ตาม
“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะกล้าตามฉันมาที่นี่ ไอ้เวร ไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าฉันปล่อยอสูรแมงมุมตัวนี้เมื่อไหร่ แกจะถึงฆาตแน่นอน!” โอโนะขู่
เฉินผิงเย้ยหยัน “หยุดเห่าหอนแล้วปล่อยออกมาเลย! ถ้าฉันเดาถูก เจ้าแมงมุมตัวนี้จะไม่ยอมรับคำสั่งของแก ถ้าปล่อยมันออกมา อย่างแรกที่มันจะกินคือแกนั่นแหละ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น โอโนะก็หน้าบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าข้อสันนิษฐานของเฉินผิงถูกต้อง
ขณะที่เฉินผิงจ้องมองไปที่แมงมุมยักษ์ด้วยความปรารถนาที่ลุกโชน กระบี่พิฆาตมังกรก็ค่อยๆ ปรากฏออกมา ต่อให้เขาจะไม่ยอมปล่อยสัตว์อสูรตัวนี้ ฉันก็จะฆ่ามันอยู่ดี! ในเมื่อแก่นอสูรเป็นทรัพยากรอันล้ำค่า!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...