หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1746

จากนั้นฟ่านเจียงก็สั่งให้คนวางร่างของมารโลหิตไว้กลางลานพิธี ก่อนจะหันไปหาเฉินผิง "คุณเฉิน ผมต้องการให้คุณหยดเลือดของคุณสองสามหยดลงบนร่างนั้น เพื่อที่คุณจะสามารถควบคุมเขาได้”

เฉินผิงพยักหน้า เขากระโดดขึ้นไปบนลานพิธีและรีดเค้นแก่นโลหิตสองสามหยดให้ออกมาจากตรงระหว่างคิ้วของเขา แล้วหยดลงบนตัวมารโลหิต

วินาทีที่หยดของแก่นโลหิตสัมผัสกับศพ โลหิตก็ถูกดูดซึมจนหมด

ราวกับถูกไฟฟ้าดูด ร่างกายของมารโลหิตเริ่มขดงอและบิดไปมา

เฉินผิงหันไปมองฟ่านเจียงด้วยความตกใจ

ฟ่านเจียงกระโดดขึ้นไปบนลานพิธีแล้วพูดว่า “คุณเฉิน ได้โปรดอย่าให้ใครมารบกวนผมในขณะที่สร้างหุ่นเชิดผีดิบด้วยนะครับ มิฉะนั้นทุกอย่างจะสูญเปล่า”

"ไม่ต้องกังวล ผมจะเฝ้าที่นี่เอาไว้เอง แต่คุณต้องใช้เวลาสร้างหุ่นเชิดผีดิบกี่วัน?” เฉินผิงถาม

เขาไม่สามารถปกป้องฟ่านเจียงได้ตลอด ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าฟ่านเจียงโกหกเขาจริง ๆ ว่าสามารถสร้างหุ่นเชิดผีดิบได้ ก็เท่ากับว่าต้องคอยคุ้มกันเขาไปตลอดกาล

ฟ่านเจียงมองขึ้นที่ท้องฟ้าแล้วพูดว่า “มันจะเสร็จก่อนที่ฟ้าจะมืด”

"ได้เลย" เฉินผิงผงกหัวและกระโดดลงจากลานพิธี

ในไม่ช้า ฟ่านเจียงก็ยกมือขึ้นและเริ่มร่ายมนต์เสียงเบา ลำแสงของพลังไหลออกมาจากพื้นดินและมารวมตัวกันรอบศพของมารโลหิต

ในขณะเดียวกัน เฉินผิง หูหม่าซือ และคนอื่นๆ ก็คอยคุ้มกันฟ่านเจียงที่ด้านข้างอย่างเงียบๆ

เวลาค่อยๆ ผ่านไป

พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน แต่ฟ่านเจียงและร่างของมารโลหิตยังไม่ขยับเขยื้อน

อย่างไรก็ตาม พลังยังคงไหลออกมาจากพื้นดินอย่างต่อเนื่อง

เฉินผิงมีสีหน้าวิตก แต่เขาก็ทำได้แค่รอ

ทันใดนั้นเอง เสียงของการต่อสู้ก็แว่วเข้ามาในหูของพวกเขา จากนั้นคลื่นรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวสองลูกก็พุ่งเข้ามาที่พื้นที่ต้องห้าม

เฉินผิงขมวดคิ้ว “มีคนกำลังมาหรือเปล่า?”

หูหม่าซือมีสีหน้าเคร่งเครียดพอๆ กัน ในขณะที่เขายังคงวาดอักขระเครื่องราง

ตอนที่เฉินผิงและหูหม่าซือบุกเข้าไปในวัง พวกเขาก็เจอกับภาพศพเกลื่อนพื้น จากนั้น ก็สังเกตเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินไปทางด้านหลังของราชวัง

“หยุดอยู่ตรงนั้น! พวกคุณคือใคร? ทำไมถึงบุกมาที่นี่และฆ่าพวกเขา?” เฉินผิงตะโกน

แต่ชายคนนั้นเพียงเหลือบมองเฉินผิงก่อนที่จะพูดขู่ “ไปซะ ถ้าคุณยังไม่อยากตาย”

เขาพูดแค่นั้น ทั้งคู่ไม่สนใจเฉินผิงและเดินต่อไปยังพื้นที่ต้องห้าม

ในตอนนั้น เฉินผิงเหวี่ยงหมัดออกไปเพื่อหยุดพวกเขาไว้ แต่ชายอีกคนก็ชกสวนกลับมาเช่นกัน

ตูม! เกิดเสียงดังลั่นตามมา

เฉินผิงกระเด็นไปด้านหลัง เมื่อเท้าถึงพื้น แขนของเขาก็กระตุก