หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1752

เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงตกหลุมรักมารโลหิตเมื่อได้เห็นความสามารถของมันกับตา เขายินดีเหลือเกินที่มีมันเป็นสุดยอดลูกสมุน ดีใจยิ่งกว่าได้เห็นผู้หญิงสวยๆ เสียอีก แม้แต่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็ยังดูอ่อนไปเลยเมื่อเทียบกับมารโลหิต

ขณะที่เฉินผิงท่วมท้นด้วยความสุขใจ ฟ่านเจียงก็ทำเอาเขาฝันสลาย

"คุณเฉิน ผมไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ของผมได้อย่างเต็มที่เพราะผมไม่มีร่างกาย ดังนั้นหุ่นเชิดผีดิบตัวนี้จึงอยู่ได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น เมื่อถึงเวลามันก็จะกลับเป็นซากศพ” ฟ่านเจียงกล่าว

เฉินผิงหน้าหมองลงทันทีเมื่อได้ยินข่าวร้าย “คุณใช้เวทย์มนต์ของคุณแล้วสร้างหุ่นเชิดต่อหลังจากเจ็ดวันนั้นไม่ได้หรือ?”

ฟ่านเจียงยิ้มแหยๆ และตอบว่า “คุณเฉิน ผมไม่สามารถสร้างหุ่นเชิดผีดิบที่มีพลังขนาดนี้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง อย่างไรก็ตาม คุณสามารถเก็บศพเอาไว้ได้จนกว่าคุณจะพบวิญญาณที่เหมาะสมจะควบคุมมัน แบบนั้นก็ได้ผลเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงรู้สึกว่ามีความหวังริบหรี่ผุดขึ้นในหัวใจที่ท้อแท้ของเขา ถึงยังไงเจ็ดวันก็เพียงพอแล้วที่จะกวาดล้างสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ให้สิ้นซาก!

“คุณคิดว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนสำหรับหุ่นเชิดผีดิบตัวนี้ในการกำราบสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้?” เฉินผิงถาม

เนื่องจากฟ่านเจียงอยู่กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มานานกว่าสองทศวรรษ เขาย่อมรู้ความลับบางอย่างของพวกนั้น

เขาประหลาดใจเมื่อฟ่านเจียงส่ายหัว "คุณเฉิน สมาชิกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้น่ะเฉลียวฉลาด ผมไม่รู้จักพวกเขาดีนัก อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ใช่ว่าหุ่นเชิดผีดิบจะไร้เทียมทาน มันเป็นเพียงซากศพ และมันอาจจะมีความสามารถในการต่อสู้ที่ดีกว่าในตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่ ความสามารถของผู้ควบคุมหุ่นเชิดผีดิบนั้นก็สำคัญมากเช่นกัน แต่ถึงยังไง การจัดการกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในตอนนี้คงจะง่ายดายเหมือนออกไปเดินเล่น”

เฉินผิงพยักหน้า “ถือว่าดีพอสำหรับผม ผมคงจะพึ่งพาศพให้ปกป้องผมตลอดเวลาไม่ได้ ผมต้องเพิ่มพลังของตัวเองด้วย”

“ยังไงก็เถอะ คุณเฉิน หูหม่าซืออยู่ไหนแล้ว?” ในตอนนั้น เก๋อหยู่หานนึกถึงหูหม่าซือขึ้นมาได้ เพราะเธอยังไม่เห็นเขาเลย

“โอ้ เวรแล้ว! ผมลืมหูหม่าซือไปเสียสนิท!”

พอนึกขึ้นมาได้โดยพลัน เฉินผิงก็รีบวิ่งไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว

ในระหว่างนั้น หูหม่าซือนอนอยู่บนพื้นในห้องโถงใหญ่ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ปากของเขากระอักเลือดจำนวนมากออกมา

"หูหม่าซือ! หูหม่าซือ...”

แค่ก! แค่ก!แค่ก!