หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1752

เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงตกหลุมรักมารโลหิตเมื่อได้เห็นความสามารถของมันกับตา เขายินดีเหลือเกินที่มีมันเป็นสุดยอดลูกสมุน ดีใจยิ่งกว่าได้เห็นผู้หญิงสวยๆ เสียอีก แม้แต่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็ยังดูอ่อนไปเลยเมื่อเทียบกับมารโลหิต

ขณะที่เฉินผิงท่วมท้นด้วยความสุขใจ ฟ่านเจียงก็ทำเอาเขาฝันสลาย

"คุณเฉิน ผมไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ของผมได้อย่างเต็มที่เพราะผมไม่มีร่างกาย ดังนั้นหุ่นเชิดผีดิบตัวนี้จึงอยู่ได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น เมื่อถึงเวลามันก็จะกลับเป็นซากศพ” ฟ่านเจียงกล่าว

เฉินผิงหน้าหมองลงทันทีเมื่อได้ยินข่าวร้าย “คุณใช้เวทย์มนต์ของคุณแล้วสร้างหุ่นเชิดต่อหลังจากเจ็ดวันนั้นไม่ได้หรือ?”

ฟ่านเจียงยิ้มแหยๆ และตอบว่า “คุณเฉิน ผมไม่สามารถสร้างหุ่นเชิดผีดิบที่มีพลังขนาดนี้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง อย่างไรก็ตาม คุณสามารถเก็บศพเอาไว้ได้จนกว่าคุณจะพบวิญญาณที่เหมาะสมจะควบคุมมัน แบบนั้นก็ได้ผลเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงรู้สึกว่ามีความหวังริบหรี่ผุดขึ้นในหัวใจที่ท้อแท้ของเขา ถึงยังไงเจ็ดวันก็เพียงพอแล้วที่จะกวาดล้างสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ให้สิ้นซาก!

“คุณคิดว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนสำหรับหุ่นเชิดผีดิบตัวนี้ในการกำราบสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้?” เฉินผิงถาม

เนื่องจากฟ่านเจียงอยู่กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มานานกว่าสองทศวรรษ เขาย่อมรู้ความลับบางอย่างของพวกนั้น

เขาประหลาดใจเมื่อฟ่านเจียงส่ายหัว "คุณเฉิน สมาชิกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้น่ะเฉลียวฉลาด ผมไม่รู้จักพวกเขาดีนัก อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ใช่ว่าหุ่นเชิดผีดิบจะไร้เทียมทาน มันเป็นเพียงซากศพ และมันอาจจะมีความสามารถในการต่อสู้ที่ดีกว่าในตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่ ความสามารถของผู้ควบคุมหุ่นเชิดผีดิบนั้นก็สำคัญมากเช่นกัน แต่ถึงยังไง การจัดการกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในตอนนี้คงจะง่ายดายเหมือนออกไปเดินเล่น”

เฉินผิงพยักหน้า “ถือว่าดีพอสำหรับผม ผมคงจะพึ่งพาศพให้ปกป้องผมตลอดเวลาไม่ได้ ผมต้องเพิ่มพลังของตัวเองด้วย”

“ยังไงก็เถอะ คุณเฉิน หูหม่าซืออยู่ไหนแล้ว?” ในตอนนั้น เก๋อหยู่หานนึกถึงหูหม่าซือขึ้นมาได้ เพราะเธอยังไม่เห็นเขาเลย

“โอ้ เวรแล้ว! ผมลืมหูหม่าซือไปเสียสนิท!”

พอนึกขึ้นมาได้โดยพลัน เฉินผิงก็รีบวิ่งไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว

ในระหว่างนั้น หูหม่าซือนอนอยู่บนพื้นในห้องโถงใหญ่ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ปากของเขากระอักเลือดจำนวนมากออกมา

"หูหม่าซือ! หูหม่าซือ...”

แค่ก! แค่ก!แค่ก!

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็เข้าใจและพูดอะไรไม่ออก ทำไมหูหม่าซือยังคงฝันถึงต้นขาที่สวยงามของผู้หญิง ทั้งที่เขาจะตายอยู่รอมร่อ?

เฉินผิงรู้ว่าร่างกายที่มารโลหิตสิงสู่อยู่ได้แค่ไม่กี่วัน เขาจึงพาหูหม่าซือไปที่เกาะเผิงไหล และฝากให้ตู้หนานดูแล จากนั้นเขาก็ออกเดินทางไปยังจิงตูพร้อมกับเก๋อหยู่หานและคนอื่นๆ

กู่หลิงเอ๋อร์และสาวๆ รู้สึกตื่นเต้นที่ได้ต้อนรับเก๋อหยู่หานกลับมา เพราะพวกเธอจะได้สนุกด้วยกันที่ตำหนักบงกชชาดอีกครั้ง

มีเหตุผลหลักๆ สองข้อที่เฉินผิงไม่ได้เปิดเผยแผนการกวาดล้างสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กับกู่หลิงเอ๋อร์และพวกพ้อง อย่างแรก เขากลัวว่าพวกนั้นจะเป็นห่วงเขา อย่างที่สอง เขากลัวว่าพวกเขาอาจจะตามมาและได้รับอันตราย

เฉินผิงพาฟ่านเจียงและมารโลหิตกลับไปยังบ้านตระกูลหลง หัวหน้าตระกูลหลงในตอนนั้นคือหลงอู่

“เฉินผิง สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มีงานชุกชุมในระหว่างที่คุณไม่อยู่ ผมสงสัยว่าพวกเขาหานักสู้ที่น่าเกรงขามเหล่านั้นมาจากไหน ข่าวลือบอกว่ามีขุนพลยุทธ์แปดคนอยู่ในสมาพันธ์” นั่นคือสิ่งแรกที่หลงอู่พูดกับเฉินผิงเมื่อพวกเขาพบกัน

“ขุนพลยุทธ์แปดคน?” เฉินผิงอึ้ง “พวกนั้นไปหามาจากไหนถึงเจอเยอะขนาดนั้น?”