ทันใดนั้นฟ่านเจียงก็เอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่แปลกอะไรที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะรวบรวมขุนพลยุทธ์แปดคน ผมรู้มาว่าพวกมันถึงกับมีปราชญ์ยุทธ์อยู่ในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ด้วย”
“ปราชญ์ยุทธ์งั้นเหรอ?” เฉินผิงรู้สึกตกใจสุดขีด
“ถูกต้องแล้ว สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มีนโยบายเกี่ยวกับการจัดอันดับที่เข้มงวดมาก ไม่ว่าคุณจะรู้เรื่องไรเกี่ยวกับพวกเขามาก็น่าจะเป็นแค่ปลายยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น ผู้บงการตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังสมาพันธ์น่าจะควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างจากอาณาจักรลับ ตราสัญลักษณ์บนเสื้อคลุมสีดำแสดงให้เห็นถึงลำดับขั้นต่างๆ ผมเคยได้ยินมาว่านักรบระดับเสื้อคลุมทองรมดำขั้นสูงสุดก็คือปราชญ์ยุทธ์ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” ฟ่านเจียงอธิบายให้เฉินผิงฟังอย่างมีน้ำอดน้ำทน
หลงอู่มองมาที่ฟ่านเจียงแล้วถามเฉินผิงด้วยความข้องใจว่า “เฉินผิง คนผู้นี้เป็นใครกัน? ดูเหมือนเขาจะรู้จักสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ราวกับหลังมือของตัวเองเลย”
“เขาเป็นสหายของผมเอง” เฉินผิงตอบห้วนๆ จากนั้นเขาก็ถามฟ่านเจียงว่า “ทำไมคุณถึงรู้จักสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ดีขนาดนั้นเลยล่ะครับ?”
ฝ่ายหลังส่ายหน้าพลางตอบว่า “ผมก็รู้แค่นี้แหละครับ จู้จื่อซานบอกผมว่าพวกมันยังมีความลับอยู่อีกมากมาย อันที่จริงแล้ว ประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แทบจะไม่มีอำนาจอะไรเลยและนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่รู้อะไรมากนัก เรื่องเดียวที่มั่นใจได้ก็คือ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ใช่ว่าจะเป็นอย่างที่คุณเห็นหรอกนะ ผมเกรงว่าคุณคงไม่สามารถขุดรากถอนโคนทั้งสมาพันธ์ได้ แต่คุณน่าจะสามารถใช้หุ่นเชิดผีดิบตัวนี้ช่วยเหลือแฟนสาวของคุณได้”
ฟ่านเจียงบอกเล่ารายละเอียดอีกมากมายแก่เฉินผิง เพราะเขารู้สึกค่อนข้างประทับใจที่เมื่อสักพักฝ่ายหลังบอกว่าเขาเป็นสหาย
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมก็ต้องลองดูสักตั้ง”
เฉินผิงแน่วแน่และไม่ยอมแพ้
ภายในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตู หลังจากเนี่ยเฉิงขึ้นเป็นประธานคนใหม่แทนหนิงจื้อได้สำเร็จ เขาก็รวบรวมนักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำได้จำนวนหนึ่ง เขาเองก็เรียกระดมพลนักรบระดับเสื้อคลุมเงินรมดำเจ็ดคนด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...