หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1754

เมื่อเนี่ยเฉิงกวาดสายตามองฝูงชนที่เงียบงัน เขาก็มีสีหน้าคร่ำเครียดขึ้นมา

คนพวกนี้ช่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย พวกเขารู้ว่าการที่จะกอบกู้ชื่อเสียงของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ให้กลับมารุ่งเรืองดังเดิมเป็นเรื่องยากเย็นขนาดไหน ถ้าหากไม่บรรลุเป้าหมายดังกล่าวและท่านต้าเหนิงก็อยากจะตัดสินลงโทษ ย่อมไม่มีใครที่จะสามารถรอดพ้นไปได้ ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงอยากจะผลักความรับผิดชอบทั้งหมดมาให้ฉันคนเดียว อืม ฉันจะไปทำอะไรได้เล่า? ฉันเป็นประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และพวกเขาก็เพียงแค่ได้รับการจ้างวานให้มาช่วยเหลือเท่านั้น

ในชั่วขณะนั้นเนี่ยเฉิงเต็มไปด้วยความสำนึกเสียใจที่เข้าไปพัวพันกับเรื่องยุ่งเหยิงเช่นนั้น ทำไมฉันถึงต้องกลายเป็นประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นี่ด้วยนะ?

แต่เวลานั้นถึงจะสำนึกเสียใจก็ไร้ความหมาย

เนี่ยเฉิงเพียงหวังให้เฉินผิงไม่ย้อนกลับมาก่อเรื่องที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีกเพื่อให้เขาได้มีเวลาที่จะพัฒนาสมาพันธ์

มีเสียงด่าทอขัดจังหวะความคิดของเขาดังขึ้นมาจากข้างนอก

“แกเป็นใครกัน? แกรู้ความผิดที่ตัวเองก่อขึ้นเพราะบุกเข้ามาในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้หรือเปล่าล่ะ?”

เสียงด่าทอพิสูจน์ให้เห็นว่ามีคนบุกเข้ามาในเขตแดนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

สีหน้าของเนี่ยเฉิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “หึ! คนพวกนี้กล้าดียังไงมาดูถูกกันถึงสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้? คราวนี้พวกเราต้องสั่งสอนให้พวกมันรู้สำนักเสียบ้าง!”

เมื่อไม่นานมานี้มีเหล่าผู้บุกรุกบุกเข้ามาในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้โดยไม่ได้รับอนุญาต เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เห็นสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เป็นภัยคุกคามแต่อย่างใด

เนี่ยเฉิงลุกขึ้นแล้วก้าวเดินออกไปพร้อมเหล่านักรบระดับเสื้อคลุมดำที่ตามหลังเขามาอย่างกระชั้นขิด

เมื่อเขามาถึงหน้าประตู เนี่ยเฉิงก็เห็นเฉินผิงกำลังผลักยามของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไปด้านข้าง แล้วเดินวางมาดเข้าไปในห้องโถงราวกับว่าเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนั้น โดยมีอีกคนหนึ่งติดตามเฉินผิงมาด้วย แต่คนผู้นั้นกลับมีสีหน้าไร้ความรู้สึกและแววตาว่างเปล่าทำให้เขาดูเหมือนคนปัญญาอ่อน

“เฉินผิง?”

เมื่อเนี่ยเฉิงจำได้ว่าผู้บุกรุกคือเฉินผิง เขาก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้า

เขากำลังหวังเป็นอันมากว่าเฉินผิงจะไม่กลับมาก่อเรื่องที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีก แต่พอพูดถึงปีศาจ ปีศาจก็มาเสียแล้ว

เนี่ยเฉิงระเบิดเสียงหัวเราะใส่คำขู่ของเฉินผิง “เฉินผิง คุณพอมีความสามารถอยู่บ้างก็จริง แต่คุณก็เป็นแค่ขุนพลยุทธ์ไม่ใช่รึไง? คิดว่าตัวเองหาที่เปรียบไม่ได้ในโลกนี้แล้วงั้นเหรอ? ผมจะบอกให้เอาบุญนะ พวกเรามีขุนพลยุทธ์แปดคน ทุกคนต่างมีทักษะพอๆ กับคุณ อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าตัวเองสามารถเข้ามาที่นี่และออกคำสั่งให้ปล่อยตัวแฟนตัวเองได้? คุณควรจะขอบคุณที่ผมยังปล่อยให้มีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้นะ”

เนี่ยเฉิงยกยิ้มเย็นชาพลางกำคฑาวัชระเอาไว้แน่น

เหล่านักรบระดับเสื้อคลุมดำต่างพากันหัวเราะเยาะเฉินผิง ถ้าหากเฉินผิงรวบรวมทุกขุมกำลังจากสำนักมังกรเพื่อต่อสู้ชี้เป็นชี้ตายกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ พวกเขาก็อาจจะหวาดกลัวอยู่บ้าง

แต่นี่เฉินผิงมาเพียงลำพัง นั่นย่อมหมายความว่าเขากำลังขุดหลุมฝังตัวเอง ฝั่งของพวกเขามีคนจำนวนมากกว่าจึงทำให้พวกเขาไม่หวาดกลัวเฉินผิงแต่อย่างใด

คำพูดของเนี่ยเฉิงไม่ส่งผลต่อเฉินผิงเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำเขายังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า “ผมให้โอกาสคุณแล้วนะ ในเมื่อคุณไม่เห็นคุณค่าก็อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน”

เนี่ยเฉิงหัวเราะ “เฉินผิง แฟนของคุณถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินและไม่มีใครสามารถช่วยเธอออกมาได้หรอก ผมไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นหรอกนะ หรือต่อให้มีสิทธิ์ก็เถอะ อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าผมจะปล่อยแฟนของคุณไปล่ะ? คุณคิดว่าผมจะปล่อยเธอไปเพียงเพราะคุณมาพูดพล่ามงั้นเหรอ?”

ระหว่างที่สนทนากันอยู่นั้น รัศมีอันแกร่งกล้าก็ระเบิดออกมาจากร่างของเนี่ยเฉิง จากนั้นรัศมีพลันโอบล้อมเฉินผิงเอาไว้ทุกตารางนิ้วในชั่วพริบตา