หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1755

ร่างของเฉินผิงเปล่งแสงสีทองสลัวเพื่อต้านทานพลังกดดันจากรัศมีของเนี่ยเฉิง

รัศมีของเนี่ยเฉิงพลันพลุ่งพล่านมากขึ้นในชั่วไม่กี่นาที ขณะที่แสงสีทองจากร่างของเฉินผิงกำลังเปล่งแสงเจิดจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ

ระหว่างที่ต่อสู้กันทั้งสองคนก็อยู่นิ่งกับที่ ไม่มีใครขยับเขยื้อนหรือล่าถอยแต่อย่างใด

รัศมีทั้งสองปะทะกันไม่หยุดหย่อน

เนี่ยเฉิงขมวดคิ้วนิ่วหน้าด้วยความจนตรอก เขานึกว่าพลังความสามารถของเฉินผิงจะอ่อนด้อยกว่าเขาเสียอีก ทว่ากลับต้องตื่นตะลึงเมื่อพบว่านอกจากการโจมตีเพียงครั้งเดียวจะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเฉินผิงยังไม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาเลยอีกต่างหาก

เนี่ยเฉิงแผ่รัศมีของตนเองจนถึงขีดสูงสุด แต่เฉินผิงก็ยังไม่ขยับเขยื้อนราวกับรูปปั้น

เหล่านักรบระดับเสื้อคลุมดำที่กำลังโอบล้อมต่างหลบไปข้างหลัง พวกเขาไม่อยากเสียพลังของตนเองไปกับการต้านทานพลังกดดันที่เกิดจากการต่อสู้

ในยามนั้นไม่มีใครทันสังเกตว่ารัศมีในห้องโถงกำลังพลุ่งพล่านอย่างรุนแรง การปะทะกันระหว่างรัศมีทั้งสองก่อให้เกิดพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่บดขยี้เครื่องเรือนให้เป็นผุยผง

แต่มารโลหิตที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเฉินผิงกลับไม่เป็นอะไรเลย มันไม่ขยับเขยื้อนตัวและหน้าไม่เปลี่ยนสีแต่อย่างใด

ตู้ม!

ในที่สุด เนี่ยเฉิงกับเฉินผิงก็ถอยหลังไปพร้อมกัน รัศมีที่แผ่ออกมาจากร่างของพวกเขาเองก็แพร่กระจายออกไปทันที

การต่อสู้ติดพันทำให้ไม่มีใครเป็นฝ่ายได้เปรียบเลย

“เฉินผิง แกกล้าดียังไงถึงได้บุกเข้ามาในเขตแดนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ด้วยพลังความสามารถขี้ปะติ๋วพรรค์นั้น! แกมันโอหังจริงๆ เลย ฉันเดาว่าความไม่รู้ก็นับเป็นความสุขอย่างหนึ่ง ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร ลำพังแค่ใช้คฑาวัชระด้ามนี้ของฉัน การเอาชีวิตของแกก็เป็นเรื่องกล้วยๆ แล้ว!” เนี่ยเฉิงกล่าวพลางจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาดูถูกดูแคลน

“งั้นเหรอ? ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไง อยากจะเข้ามาฆ่าแกงเมื่อไหร่ก็เชิญตามสบาย”

เฉินผิงยักไหล่พร้อมกางแขนออกด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ

เมื่อเนี่ยเฉิงเห็นท่าทีไม่แยแสของเฉินผิงก็ลังเลที่จะพุ่งเข้าใส่ เขาไม่แน่ใจว่าเฉินผิงจะมีไพ่ตายซ่อนอยู่ในแขนเสื้อหรือไม่

“เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ? ไม่กล้าลงมืองั้นเหรอ? ถ้าแกกลัวก็จงปล่อยตัวแฟนของฉันมาซะ ขืนแกยังฝืนสู้กับฉันอีก สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็จะสาบสูญตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป” เฉินผิงเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หึ! ฉันไม่จำเป็นต้องฆ่าแกให้มือเปื้อนหรอก” เนี่ยเฉิงแค่นเสียงเย็นชาพลางก้าวถอยหลัง “ฆ่ามันซะ!”

เนี่ยเฉิงไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง แต่เขาสั่งการให้นักรบระดับเสื้อคลุมเงินรมดำเป็นฝ่ายลงมือ

เนี่ยเฉิงเต็มไปด้วยความตกตะลึงพลางรีบชะเง้อคอเพื่อมองออกไปข้างนอก ทว่ากลับไม่เห็นมีใครสักคน งั้นฉินผิงกำลังออกคำสั่งกับใครกันล่ะ? หรือว่าจะเป็นเจ้าคนที่มีสายตาว่างเปล่าที่อยู่ข้างหลังมันเล่า?

คนเช่นนั้นคงไม่แข็งแกร่งขนาดนั้นหรอก