หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1757

ไม่มีใครเห็นว่ามารโลหิตเคลื่อนไหวอย่างไร ราวกับว่ามันเพิ่งจะเคลื่อนย้ายก็หายวับไปในชั่วพริบตา

“อ๊า!”

เหล่านักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำหน้านิ่วคิ้วขมวดให้กับภาพที่เห็น ก่อนจะพุ่งใส่มารโลหิตทันที

พวกเขารู้ว่าหนทางเดียวที่จะอยู่รอดได้ก็คือ ต้องต่อสู้เอาชีวิตรอด

เหล่านักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำกว่าสิบคนต่างพุ่งเข้าใส่มารโลหิต แต่ทุกครั้งที่พุ่งเข้าไปอย่างโกรธเกรี้ยว มารโลหิตก็จะตบอย่างแรงเสียจนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปพร้อมๆ กัน

ในเวลาเพียงชั่วพริบตา ก็ไม่มีเหล่านักรบระดับเสื้อคลุมทองแดงรมดำเหลืออยู่อีกเลย แม้แต่ซากศพของพวกเขาไปอยู่แห่งหนใดก็ยังหาไม่พบเลย

เมื่อเนี่ยเฉิงเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตีแผ่อยู่ตรงหน้า เขาก็เริ่มสีหน้าคร่ำเครียดยิ่งกว่าเดิม เขาถึงกับกำคฑาวัชระให้แน่นขึ้น แล้วยังไงล่ะ คฑาวัชระด้ามนี้เป็นยันต์ช่วยชีวิตของฉันเลยเชียวนะ อย่างไรเสียเจ้าสิ่งนี้ก็เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้ไม่สามารถใช้กับมารโลหิตได้ แต่ฉันก็มั่นใจว่าตราบใดที่ฉันมีคฑาวัชระด้ามนี้อยู่กับตัว ย่อมต้องหลบหนีออกไปได้โดยไร้ขีดข่วนแน่ๆ!

“แกอยากจะต่อรองหรือเปล่าล่ะ? ปล่อยแฟนของฉันไป และฉันก็จะไว้ชีวิตแก” เฉินผิงบอกกับเนี่ยเฉิง

“ก็อย่างที่ฉันบอกไป ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะปล่อยแฟนของแกไป ต่อให้แกฆ่าฉัน ยังไงแกก็ไม่สามารถเปิดคุกใต้ดินได้หรอก” เนี่ยเฉิงเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ

“ในเมื่อแกหมดประโยชน์สำหรับฉันแล้ว แกก็จงตายเสียเถอะ”

เฉินผิงจ้องมองมารโลหิตที่ค่อยๆ เดินไปหาเนี่ยเฉิง.

“เกรงว่าแกคงจะลืมไปแล้วว่า ฉันมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ”

ในยามนั้นเอง รัศมีของเนี่ยเฉิงก็แพร่เข้าไปในคฑาวัชระซึ่งเริ่มที่จะเปล่งประกายและแผ่รัศมีอันน่าสะพรึงกลัว

ห้องโถงเต็มไปด้วยพลังกดดันอันน่าพรั่นพรึงที่ปราชญ์ยุทธ์ชักนำพลังที่รวบรวมอยู่ภายในคฑาวัชระออกมา

ขาของเฉินผิงเริ่มสั่นก่อนจะคุกเข่าลงในที่สุด เพราะไม่สามารถต้านทานพลังกดดันได้

เมื่อเห็นเฉินผิงกำลังคุกเข่าก็ทำให้เนี่ยเฉิงเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

“ก่อนหน้านี้แกทำท่าดูแคลนคฑาวัชระด้ามนี้ ตอนนี้แกคงรู้ขอบเขตพลังที่แท้จริงของมันแล้วสินะ”

นี่เป็นแค่พลังสายหนึ่งที่อาวุธศักดิ์สิทธิ์ปลดปล่อยออกมาเท่านั้น พลังที่แท้จริงของระดับปราชญ์ยุทธ์คงยากที่จะจินตนาการได้