หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1758

มารโลหิตกำลังจะเข้าไปจัดการเนี่ยเฉิง แต่กลับถูกเฉินผิงขวางเอาไว้

“อย่าฆ่ามัน”

เฉินผิงคิดจะให้เนี่ยเฉิงพาเขาไปที่คุกใต้ดินเพื่อช่วยซูอวี่ฉี

มารโลหิตหยุดเดินก่อนจะถอยกลับมา เฉินผิงเอาคฑาวัชระมาด้วยแล้วมาอยู่ตรงหน้าเนี่ยเฉิงพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ตอนนี้แกไม่มีโอกาสมาพูดกับฉันแล้ว พาฉันไปที่คุกใต้ดินซะ”

เนี่ยเฉิงมองมาที่มารโลหิตแล้วก็คฑาวัชรัที่อยู่ในมือของเฉินผิงก่อนจะสูดหายใจลึกๆ “ต่อให้แกเข้าไปได้ แกก็ช่วยแฟนของแกออกมาจากที่นั่นไม่ได้หรอก”

“เลิกพูดพล่ามไร้สาระได้แล้ว แกก็แค่พาฉันเข้าไปและไม่ว่าฉันจะทำสำเร็จหรือเปล่าก็เป็นเรื่องของฉันเอง”

เฉินผิงกระชากเนี่ยเฉิงให้ลุกขึ้น

เนี่ยเฉิงที่แขนขาอ่อนปวกเปียกติดตามเฉินผิงไปที่ประตูหลังของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้.

เมื่อมาถึงภูเขาจำลอง เฉินผิงก็ออกคำสั่งว่า “เปิดประตูคุกใต้ดินซะ”

เนี่ยเฉิงไม่กล้าให้ความช่วยเหลือเพราะเขาตระหนักถึงผลที่ตามมาของการทรยศหักหลังต้าเหนิง

“เฉินผิง ต่อให้ฉันเปิดคุกใต้ดิน แกก็ช่วยแฟนของแกออกมาไม่ได้หรอกเพราะเธอถูกขังอยู่ในห้องขังที่สร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ แกไม่มีทางที่จะทำสำเร็จหรอก” เขากล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

เฉินผิงจ้องมองมาที่เนี่ยเฉิง ทันใดนั้นปราณสัมผัสของเขาก็บุกรุกเข้าไปในจิตใต้สำนึกของฝ่ายหลัง

เนี่ยเฉิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสย่อมไม่มีทางที่จะทนทรมานอย่างไร้ที่สิ้นสุดจากการตกอยู่ภายใต้ปราณสัมผัสของเฉินผิง

ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขารู้สึกราวกับศีรษะกำลังจะแยกออกจากกันอยู่แล้ว

“เปิดคุกใต้ดินซะแล้วแกก็จะไม่ทรมานอีกต่อไป” เฉินผิงบอกเนี่ยเฉิง

เนี่ยเฉิงไม่มีทางเลือกนอกจากตอบตกลง เขาจึงเดินไปที่ภูเขาจำลองและร่ายคาถาเพื่อให้มันขยับเผยให้เห็นประตูทางเข้าคุกใต้ดินอย่างช้าๆ

เฉินผิงที่รู้สึกยินดีที่ได้เห็นคุกใต้ดินเปิดออกก็กำลังจะพุ่งเข้าไป แต่เมื่อนึกดูอีกที เขาก็เริ่มระแวดระวังว่าจะมีกับดักอยู่ข้างใน ดังนั้นเขาจึงให้เนี่ยเฉิงเดินอยู่ข้างหน้า

ทั้งคู่เดินมาจนถึงห้องขังของซูอวี่ฉี เฉินผิงก็พุ่งไปที่ห้องขัง