หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1759

แม้แต่เนี่ยเฉิงก็ไม่รู้ว่าหนิงจื้ออยู่ที่ไหนกันแน่

เขาค่อยๆ ตอบว่า “ฉะ ฉันไม่รู้ เบื้องบนเรียกตัวหนิงจื้อให้ไปฝึกบำเพ็ญฌาน...”

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะเปิดมันไม่ออก!” ขณะที่รัศมียังคงแผ่ออกมาจากร่างของเขาต่อไป เฉินผิงก็คว้าประตูห้องขังแล้วพยายามใช้พลังทั้งหมดที่เขามีเพื่อทำลายมันลง

แต่ทั้งๆ ที่เขาพยายามแล้ว ประตูก็ยังไม่บุบสลายเลยสักนิด

“เปิดประตู!” เขาสั่งมารโลหิต

มารโลหิตขยับเข้ามาใกล้ประตูแล้วชกออกไป สร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งคุกใต้ดินจนเกือบจะทำให้มันพังถล่มลงมา

แต่ประตูกลับไม่ขยับเลยสักนิด

เรื่องนั้นทำให้เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจ มารโลหิตตนนี้เป็นสิ่งมีชีวิตอันทรงพลังที่มีอายุนับพันปีเชียวนะ! มันจะมีพลังไม่เพียงพอที่จะทำลายประตูบานนี้ได้ยังไงกันเล่า?

ก่อนที่มารโลหิตจะชกใส่ประตูอีกครั้งหนึ่ง เนี่ยเฉิงก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า “แกห้ามใช้แรงเปิดประตูบานนี้เป็นอันขาดเชียว มิฉะนั้นคุกใต้ดินก็จะถล่มลงมาแล้วพวกเราก็จะตายกันหมด”

เฉินผิงจึงรีบบอกว่า “หยุด!”

ขณะที่ทั้งเขากับมารโลหิตแข็งแกร่งเพียงพอที่จะรอดชีวิตจากคุกใต้ดินพังถล่ม ทว่าซูอวี่ฉีน่าจะไม่รอด ถ้าหากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เธอย่อมต้องตายเป็นแน่

เฉินผิงรู้สึกหงุดหงิดเพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี “แกต้องมีวิธีเปิดประตูบานนี้แน่ๆ! เปิดมันซะเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นก็จงตายเสียเถอะ!”

จากนั้นเขาก็คว้าลำคอของเนี่ยเฉิงเอาไว้ ถ้าหากฉันใช้แรงเปิดประตูบานนี้ไม่ได้ ก็คงได้แต่บีบคั้นให้เนี่ยเฉิงหาหนทางแล้ว! อย่างไรเสียมันก็เป็นถึงประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

เนี่ยเฉิงหายใจขัดจนใบหน้าแดงก่ำ “ฉันเปิดไม่ได้จริงๆ! ต่อให้แกฆ่าฉันก็เถอะ!”

เฉินผิงไม่สนใจเขาและออกแรงบีบเพิ่มขึ้น เมื่อเห็นเนี่ยเฉิงดวงตากลัดเลือด เขาก็ถ่มน้ำลายออกมา “ในเมื่อแกอยากจะตายอนาถนัก ฉันก็จะให้แกได้สมปรารถนา!”