หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1760

ทั้งๆ ที่มีวงแหวนอาคมคอยคุ้มครองสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แต่มารโลหิตก็ยังถล่มตึกอาคารที่เคยงามอร่ามจนเหลือเพียงเศษเล็กเศษน้อยภายในชั่วไม่กี่วินาที

แม้แต่ตัวเฉินผิงเองก็รู้สึกฉงนกับพลังอันท่วมท้นของมารโลหิต บัดซบเอ๊ย! มารโลหิตตนนี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว! ถ้าหากร่างกายของมันไม่ใชสิ่งเดียวที่รักษาไว้ได้และตอนนี้มันยังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ ฉันคิดว่าคงไม่มีทางเอาชนะมันได้เลย!

เมื่อเนี่ยเฉิงเห็นสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ถูกทำลายลง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว จบเห่แล้ว ต่อให้เฉินผิงไม่ฆ่าฉัน ท่านต้าเหนิงก็คงไม่ปล่อยฉันไปแน่

ในเวลาเพียงชั่วพริบตา ก็ไม่มีสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อยู่อีกต่อไปและสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือภูเขาจำลอง

ไม่มีสมาชิกคนใดของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้หลงเหลือศพให้ฝังได้เลย เพราะพวกเขาต่างเละเป็นโจ๊กไปแล้ว

เมื่อเฉินผิงเบนความสนใจมาที่เนี่ยเฉิง ฝ่ายหลังก็รู้สึกหัวใจบีบรัด

นับเป็นเรื่องที่ค่อนข้างน่าอับอายที่คนอย่างเนี่ยเฉิงซึ่งอยู่ในระดับขุนพลยุทธ์และนักรบระดับเสื้อคลุมเงินรมดำของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะถูกลดขั้นเป็นนักโทษชั้นต่ำและตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชถึงขนาดนั้นได้

“เฉินผิง ฉันช่วยแกเปิดคุกใต้ดินและบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับแกไปหมดแล้ว แกปล่อยฉันไปได้ไหม?” เขาวิงวอนขอความเมตตาเพราะกลัวตาย

เฉินผิงมองเขาพลางกล่าวอย่างไม่ไยดีว่า “ฉันให้โอกาสแกแล้ว แต่แกไม่ถนอมมันไว้เอง ถ้าแกอยากจะโทษใครล่ะก็ จงโทษที่ตัวแกเองที่มาดำรงตำแหน่งประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เถอะ”

แทนที่จะสังหารเนี่ยเฉิงทันที เฉินผิงกลับสั่งให้มารโลหิตพาตัวเขาไปที่บ้านตระกูลหลง

เหตุผลเดียวที่เฉินผิงยังเก็บเขาไว้ก็เพื่อจะได้สังหารมันต่อหน้าผู้คน เขาอยากให้ทุกคนได้เห็นผลที่ตามมาของการเป็นพันธมิตรกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

เมื่อประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้สิ้นชีพลงและศูนย์บัญชาการถูกทำลาย ย่อมไม่มีใครกล้าเข้าร่วมกับองค์กรดังกล่าวอีก

เฉินผิงจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะกวาดล้างสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ออกไปจากโลกใบนี้